Андрей Федоренко - Сечка. Літаратурныя эсэ

Аўтар, на шчасце, была не скандаліст. Ён толькі крыху здзівіўся:

– Так? А я неяк і не падумаў...

Вышэй напісана – “у нашы дні”. Ды не, разумелі і раней. Якуб Колас, “Песьні жальбы”, 1910 год:

Божа, Божа, твая воля!

(Хоць гэта можа быць і грэх.)

5.

Выпадак з божканнем – маленькая ілюстрацыя, што такое рэальнае жыццё і што такое літаратура.

Адзін і той жа факт у жыцці можа выклікаць разуменне і павагу, і той жа самы факт, перанесены ў літаратуру – раздражненне і непрыняцце. І, адпаведна – наадварот.

Уявім футбаліста. Які б свабодны і незалежны ў рэальным жыцці ён ні быў, у межах зялёнага газона ён вымушаны дзейнічаць па законах тэрыторыі, на якой апынуўся.

Літаратура – хоць і геніяльная, але таксама ўсяго толькі гульня. (“У бісер”, як заўважыў немец Г. Гесэ.) У яе ёсць свае законы і правілы. Іх, канечне, можна парушаць, з імі можна не лічыцца, але тады трэба быць гатовым, што за гэта будуць паказваць жоўтыя і чырвоныя карткі і ў выніку выдаляць з поля.

Ніхто не мае права ўказваць чалавеку, як часта і ў якіх выразах яму звяртацца да Усявышняга.

Але калі гэта набіраецца на камп’ютэры, падпісваецца сваім іменем, выстаўляецца на ўсіхнія вочы, ды яшчэ падаецца з праматой аглоблі і з бязбожным самалюбаваннем, гэта яўнае, не вартае ніякіх дыскусій і спрэчак (бо яно па-за межамі літаратурнага “зялёнага газона”) антымастацтва.

6.

Часам гартаеш пісьменніцкі даведнік і дзіву даешся. Маю на ўвазе псеўданімы. Чалавек з прыгожым натуральным прозвішчам мяняе яго на зусім немілагучнае. Або бярэ псеўданім амаль такі самы, як і прозвішча.

Прозвішча Тумас, псеўданім – Тумаш. Рукапіс у рэдакцыі, прозвішча аўтара – Рулік, псеўданім – Круглік. Забіце мяне, не разумею.

Вольныя, Свабодныя, Чорныя, Белыя, Грэшныя... Дзям’ян Бедны, Максім Горкі, Антон Крайні (псеўданім З. Гіпіус)...

Разумею Коласа, які не мог працаваць пад прозвішчам Міцкевіч, разумею ў прынцыпе і Максіма Танка, хоць і не ўспрымаю гэтае “мілітары”. Некалі ўсё чапляўся да Алеся Жука: “Навошта лірычнаму паэту, аўтару “Аве Марыі”, такі цяжкі, гусенічны псеўданім?” – “Што ты з яго хочаш, – неахвотна адказваў Алесь Аляксандравіч, – сялянскі сын, мода тады такая была”...

Тое самае, як цяпер бы гучала – Максім Ноўтбук.

Быў Васіль Быкаў, і застаўся Быкавым. А калі б ён быў Васіль Гармата? Ці Васіль Аўтамат?

“Дарэчы, мяне пры нараджэнні, – піша Бунін, – ледзь не назвалі Філіпам. Уяўляеце, каб гэта здарылася – я зваўся б “Филипп Бунин”. Цьфу! З-за такога гнюснага сугучча я, мабыць, і друкавацца ніколі б не стаў”.

7.

Колькі намучыўся я са сваім прозвішчам, не перадаць.

У самалёт не пускалі, на мытнях затрымлівалі, ганарары не плацілі... Такая прыемная справа, як хадзіць на пошту атрымоўваць грашовы перавод, заказное пісьмо ці бандэроль – для мяне выпрабаванне, ніколі не атрымаецца без праблем.

Справа ў тым, што ў метрыках і ў пашпарце я запісаны па-руску як ФедАренко. А ўсе паперы, канечне ж, афармляюцца на ФедОренко.

У саміх рускіх такіх праблем няма чамусьці. Арлазоров, Аршавин, БАрщевский... У нас бы 100 працэнтаў пісалі Орлозоров, Оршавин і БОрщевский.

Чарговая сварка на пошце. “Почему в паспорте у вас одна фамилия, а в компьютере – другая?..” Не вытрымліваю:

– А як ваша прозвішча?

– Ка-зо-рез, – па складах адказала дзяўчына, упэўненая, што ў яе з гэтым усё ў парадку.

Даўно “крамольна” здагадваюся: майму беларускаму, прыгожаму, лёгкаму ў вымаўленні і ў напісанні, нармальнаму прозвішчу знарок, каб жыццё малінаю не здавалася, навязваюць транскрыпцыю іншай мовы. Няхай сабе і тысячу разоў братняй. А нельга, і не прасцей назаўсёды зняць усе пытанні, калі пісаць толькі ў двух варыянтах: ФЕДАРЭНКА раз, і FEDARENKA два?

Без наўгародска-валагодскіх пасрэднікаў?

8.

Прыйшла ў рэдакцыю дзяўчына, прынесла апавяданне. Цуд, а не апавяданне! Якія ў нас растуць таленты! А якая прыгожая, сціплая, маладая...

Дабіраюся да прозвішча, якое чамусьці не на першай старонцы, над назваю, а на апошняй, у канцы, чытаю – і вачам не веру. Іна Бл...дкіна. Можа, розыгрыш? Навошта? Ну, нічога, не бяда. Акурат той выпадак, калі псеўданім проста неабходны. Пагавару, яна ўсё зразумее... Званю. Прыходзіць аўтарка. Глядзіць на мяне:

– Можаце не старацца. Я ўсё зразумела.

Забірае рукапіс і, горда несучы прыгожую галаву, выходзіць.

Ну і правільна, Іна! Чорт з ёй, з літаратураю! Прозвішча, як і радзіму, не мяняюць, тым больш, усё адно хутка замуж, і тады тваё ад цябе не ўцячэ – станеш яшчэ выдатнай пісьменніцай...