Ibid. S. 182.
Adorno T. W. In Search of Wagner. London; New York: Verso, 2005.
Osiński Z. Zapiski ze spotkań 1962–1963 // Notatnik Teatralny. 2000. Z. 20–21. S. 119.
См.: Brook P. Wprowadzenie do filmu «Akropolis» // Brook P. Teatr jest tylko formą. O Jerzym Grotowskim, wybór i oprac. Georges Banu, Grzegorz Ziółkowski. Wrocław: Instytut im. Jerzego Grotowskiego, 2007. S. 16; Barba E. Ziemia popiołu i diamentów. Moje terminowanie w Polsce oraz 26 listów Jerzego Grotowskiego do Eugenia Barby. Wrocław: Ośrodek Badań Twórczości Jerzego Grotowskiego i Poszukiwań Teatralno-Kulturowych, 2001. S. 106; Nowy Testament teatru, z Jerzym Grotowskim rozmawia Eugenio Barba // Grotowski J. Ku teatrowi ubogiemu, oprac. Eugenio Barba, przedmowa Peter Brook, przeł. Grzegorz Ziółkowski. Red. wyd. polskiego Leszek Kolankiewicz. Wrocław: Instytut im. Jerzego Grotowskiego, 2007. S. 42.
Santner E. L. My Own Private Germany: Daniel Paul Schreber’s Secret History of Modernity // Modernity, Culture and the «Jew». Ed. Bryan Cheyette, Laura Marcus. Cambridge: Polity Press, 1998. P. 40–62.
Iwanczewska L. Bity na śmierć. Etyka niezłomności Grotowskiego i Lacana // Didaskalia. 2010. Nr 100. S. 63–65.
Отказ от боковых мест, фронтальное размещение зрителя по отношению к сцене, укрытие оркестра, затемнение в зрительном зале предотвращало «рассеивание внимания по периферии». Контроль над правилами восприятия, а как следствие — за эмоциями публики, приводила в театре Вагнера (по выражению Ницше. — Примеч. пер. ) к «фабрикации фальшивых монет трансценденции» ( Crary J. Suspensions of Perception: Attention, Spectacle, and Modern Culture. Cambridge, MA: MIT Press, 2001. P. 251, 252).
Кертес И. Кому принадлежит Освенцим? // Кертес И. Язык в изгнании. М.: Три квадрата, 2004. С. 150–158.
Кертес И. Указ. соч. С. 155.
Корреспонденция между кардиналом Монтини и Рольфом Хоххутом представлена в антологии Эрика Бентли The Storm over «The Deputy». New York: Grove Press, 1964. P. 66–70.
Przeworska H. «Namiestnik» // Stolica. Nr 27. 03.07.1966.
Srebrzyński J. «Namiestnik» z perspektywy «Żołnierz» // Za Wolność i Lud. Nr 3. 1–15.02. 1968.
Filler W. Oglądając «Namiestnika» // Kultura. Nr 18. 01.05.1966.
Greń Z. Sprawa Hochhutha i «Sprawa Oppenheimera» // Życie Literackie. Nr 18. 01.05.1966.
Dąbrowska M. Dzienniki. Warszawa: Czytelnik, 1988. T. 4. S. 343.
Бреза Т. Бронзовые ворота. Римский дневник. М.: Прогресс, 1964. С. 189. (Первое польское издание было опубликовано в 1960 году. — Примеч. пер. )
Dąbrowska M. Op. cit. S. 342–343.
Dąbrowska M. Op. cit. T. 3. S. 237.
Dąbrowska M., Stempowski J. Listy. Tom II: 1954–1958. Warszawa: Instytut Dokumentacji i Studiów nad Literaturą Polską Oddział Muzeum Literatury im. Adama Mickiewicza, Biblioteka «Więzi», 2010. S. 222.
Ibid.
Dąbrowska M., Stempowski J. Listy. Tom II: 1954–1958. S. 225.
Ibid. S. 237.
Бреза Т. Указ. соч. С. 114–115.
В русскоязычном переводе ошибочно: «капитализмом». — Примеч. пер.
В русскоязычном переводе ошибочно: «капитализме». — Примеч. пер.
Гомбрович В. Дневник. СПб.: Издательство Ивана Лимбаха, 2012. С. 51. (К сожалению, опубликованный текст перевода в этом месте изобилует ошибками, искажающими смысл. — Примеч. пер. )
Phayer M. The Catholic Church and the Holocaust, 1930–1965. Bloomington, IN: Indiana University Press, 2000. Глава «Геноцид перед Холокостом: 1939 год в Польше», с. 20–30.
Словацкий Ю. Кордиан // Словацкий Ю. Избранные сочинения. В 2 т. Т. 1. М.: Гослитиздат, 1960. С. 619.
В русском переводе книга названа «Лабиринт». — Примеч. пер.
Czanerle M. Wiek, co przyjdzie, ucieszy szatany // Czanerle M. Twarze i maski. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 1970. S. 88–89.
Piwińska M. «Kordian» w Teatrze 13 Rzędów // Teatr. 1962. Nr 8; przedruk: Misterium zgrozy i urzeczenia. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego i Teatru Laboratorium. Red. Janusz Degler, Grzegorz Ziółkowski. Wrocław: Instytut im. Jerzego Grotowskiego, 2006. S. 149.
Стоит в этом контексте вспомнить сценографию Тадеуша Кантора к «Святой Иоанне» Джорджа Бернарда Шоу в Старом театре (1956), представляющую зловещую троицу смерти, правящую миром в виде трех огромных кукол: папы, императора и рыцаря. Как представляется, Кантор прибег к довольно распространенной в то время идее; о «цесаризме» Пия XII, роднящего его с современными ему тиранами, писал в дневниках Ярослав Ивашкевич.
Гринблатт пишет об этом в том числе в работах «Шекспир и экзорцисты» ( Greenblatt S. Shakespeare and Exorcists // Greenblatt S. Shakespearean Negotiations: The Circulation of Social Energy in Renaissance England. Berkeley; Los Angeles: University of California Press, 1988. P. 94–128) и «Отзвук и восхищение» ( Greenblatt S. Resonance and Wonder // Bulletin of the American Academy of Arts and Sciences. 1990. Vol. 43. Nr 4. P. 11–34).
Бреза Т. Указ. соч. С. 485–486.
Читать дальше
Конец ознакомительного отрывка
Купить книгу