Віктар Шніп - Заўтра была адліга-3

Удалечы Марсель. Перад намі Ліён. Рака Рона.

Францыя. Горы. У гарах замкі, нібыта едзем праз далёкія мінулыя стагоддзі.

Рэчка Рона цячэ следам за намі.

Едзем у Ліён. Збудаваны яшчэ да нашай эры.

Начуем у Ліёне. Гатэль «ВіВі». Пакойчыкі малыя, але ўтульныя.

Дзень чатырнаццаты. Ліён. Жэнева

17.07.2015. Сніўся Парыж. Потым Пугачы. Хата дзеда Юзі і бабулі Параскі. Пустая хата.

Снедалі ў сем гадзін. Едзем у Жэневу. Убачым Альпы. Да Жэневы ад Ліёна 150 кіламетраў.

Гледзячы з аўтобуса на поле з каровамі, побач са мной мужчына сказаў: «Шчаслівыя швейцарскія каровы...»

Сувенірная карова.

Кароў у Швейцарыі дояць пад музыку.

Самае вялікае швейцарскае свята — Свята кароў.

Едзем праз горы на вышыні больш як 500 метраў над узроўнем мора.

Каля дарогі выпаленая трава. Узгадалася чыгунка з Мінска на Маладзечна. Кожны год абапал яе нехта выпальвае траву.

У 10 гадзін уехалі ў Швейцарыю.

Жэнева. Удалечы гара Манблан. Вышыня — 4810 метраў.

Жэнеўскае возера з фантанам. Вада ўзлятае да 140 метраў. Кажуць, што некалі цікаўны мужчына суну руку ў фантан і вада злупіла яму ўсю скуру з рукі. Цяпер каля фантана вартаўнік.

Гарачыня. 35 градусаў. Павандравалі па старым горадзе. Паглядзелі гатычную царкву Дэ-ла-Мадлен. Наведалі сабор Святога Пятра і капліцу XIII стагоддзя Адзітуар-дэ-Кальвін.

Крэсла Кальвіна. Як дзіцячае.

Гарматы. У адной паўнютка смецця, нібыта яна страляе смеццем.

Дом Жан Жака Русо. Як помнік.

Паглядзелі на ратушу. Пасядзелі на самай доўгай у свеце лаўцы (126 метраў).

Амаль на кожным доме вялікія швейцарскія сцягі. Здаецца, што яны не вывешаны, а самі павырасталі са сцен і дахаў.

У Жэневе вада і прыбіральні бясплатныя. Аўтобусны вакзал. Прыбіральня. Дзверы не зачыняюцца. Чарга. Стаяць палякі, незадаволеныя.

З невялічкага фантана каля вуліцы набраў вады. Чыстая і халодная. Можна піць.

Былі ў вялізарнай краме. Сёе-тое набылі па зніжках для дзяцей. Купілі есці. Дарагое і нясмачнае.

Паліцэйскі дапамог нашаму аўтобусу выехаць з тупіка, у які мы трапілі, а мог жа аштрафаваць.

Пакінулі Жэневу. Не лепшы горад Еўропы. Маленькія вангогоўскія сланечнікі з-за дратоў агароджы глядзяць нам услед.

Раптам з’явіліся радкі:

Па вулачках начное Барселоны

З табою мы самотныя ідзём.

У нас з табою беларускія мільёны,

Мы з імі тут да ранку прападзём.

Праязджаем Лазана. Узгадалася калекцыя матылькоў Набокава.

Вільгельм Тэль — забойца і нацыянальны герой, які жыў у канцы ХІІІ — пачатку ХГУ стагоддзя.

Праязджаем Берн. Тут жыў Альберт Эйнштэйн.

Над дарогай мост парослы лесам. Гэта мост для лясных жыхароў.

Цюрых. Тут жылі ды працавалі Рабіндранат Тагор, Ёган Штраўс, Віктор Гюго, Рыхард Вагнер, Фёдар Шаляпін, Альберт Эйнштэйн. Тут пахаваны Томас Ман.

Адзінокі бусел ходзіць па ўзараным полі, як філосаф.

Швейцарыя сапраўды падобная на Беларусь.

На ўездзе ў паселішча пад бярозай вялікі драўляны крыж. Узгадалася роднае.

Бадэнскае возера. Вялізарнае. Над ім збіраецца навальніца. Жахаюць маланкі.

У вёсках Храмы. Ад іх ідзе супакой.

Зноў горы. Паралельна дарозе цячэ рака.

У 19.45 пераехалі мяжу Швейцарыі з Аўстрыяй. Праз нейкі час трапілі ў сямікіламетровы тунэль, які прывёў нас у Германію. Да гатэля яшчэ 160 кіламетраў.

Прыехалі адпачываць амаль у адзінаццаць. 500 кіламетраў ехалі 9 гадзін.

Дзень пятнаццаты. Германія. Мюнхен

18.07.2015. Спалася як пшаніцу прадаўшы.

Выйшаў на балкон. Наваколле кароўнікам пугачоўскім пахне.

Сняданак сціплы. Без ёгуртаў. Гаспадар гатэля, відаць, нейкі былы футбаліст. У сталоўцы выстаўлена куча прызоў.

Адсюль да Мінска 1850 кіламетраў. Сумна, што вандроўка заканчваецца.

Прыехалі ў Мюнхен. Тут мы з Людмілай ужо другі раз і сябе адчуваем, як дома.

Прыйшла экскурсаводка. Кандыдат мастацтвазаўства. Жыве ў Мюнхене з 1992 года. Мы ў яе спыталіся, дзе тут які-небудзе мастацкі музей, бо мы ўжо ведаем, дзе малады Гітлер піва піў. Тут жа экскурсаводка пацікавілася: «Можа, яшчэ хто хоча ў музей?» Ніхто не адгукнуўся. Жанчына пачала мяне з Людмілай называць гаспадамі: «Вось вы ўсе пойдзеце ў піўбар, а гаспада пойдуць у мастацкі музей!» І мы, пахадзіўшы паўгадзіны з усімі, атрымаўшы карту Мюн­хена і выслухаўшы экскурсаводку, як дабрацца да музея класічнага мастацтва, пайшлі любавацца сапраўдным мастацтвам. Ідучы да музея, каб не блудзіць, запыталіся ў старой немкі, якая нам падалася інтэлігенткай, што абавязкова ведае родны горад, як прайсці да такой вось вуліцы. Немка патлумачыла, і мы праз хвілін пятнаццаць былі ў музеі. Ніякай чаргі. Білеты па чатыры еўра.