Віктар Шніп - Заўтра была адліга-3

Праз паўгадзіны сышлі мама з дачкой, што ўсім камандавалі, каб адсунуліся, і адразу вызвалілася паўпляжа.

Паабедаўшы з віном «Сальвадор Далі», пайшлі на мясцовыя могілкі. Па дарозе зазірнулі ў краму. Прадавачкі карэянкі. Купілі сёе-тое дзецям. Далей пайшлі па мапе. Ідзём, ідзём, а могілак усё няма. Звярнуліся да адзінокай жанчыны, якая праходзіла побач. Людміла да яе па-англійску, а яна ў адказ па-расейску. Пасмяяліся. Жанчына расказала нам, куды ісці, дзе могілкі. Горача. Градусаў 30. Могілкам больш як 100 гадоў. Па-іспанску могілкі — цэментэры. Гучыць, як цэмент. Праз хвілін 15 былі на могілках. Прыгожа, а самае галоўнае — памяць на стагоддзі. А ў нас спаляць і ў агароджу могілак умуруюць твой попел.

Пад вечар зноў пайшлі на мора. Побач жанчына цяжарная. У жываце малое стукае ножкамі і па скуры жывата ходзяць хвалі.

Далей мужчына з дзіцем месяцаў дзесяці. Малы ідзе да вады, хістаецца, як п’яны. Падае і паўзе назад, як чарапашка Ніндзя.

Дзве дзяўчыны Людміле прапанавалі купіць парасон ад сонца. Звярнуліся да яе, бо ўбачылі, што мы з крыжыкамі. Значыць, праваслаўныя, значыць свае. Яны заўтра ад’язджаюць, а парасон ім дома не патрэбен.

Калі не ідзеш да мора, мора прыходзіць да цябе. крыкам чаек.

Вечарам хадзілі па чужым горадзе, як па сваім.

Дзень дванаццаты. Лларэт дэ Мар

15.07.2015. Апошні цэлы дзень на моры. Заўтра ад’язджаем. І хочацца дамоў, і не хочацца.

Ужо на мора ходзім, як на працу.

Сёння нашымі суседзямі на пляжы былі нармальныя людзі. Мы з Людмілай па чарзе плавалі. Я, каб не згарэць на сонцы, сядзеў у саламяным капелюшы і ў белай кашулі. Чарговы раз выйшаўшы з мора, Людміла сказала: «Ты, як Ван Гог.»

Паабедаўшы, пайшлі па крамах. Усюды кошты немалыя, але можна таргавацца. Сёе-тое купілі дзецям і бабулі.

Днём у час сіесты тэмпература была 35 градусаў.

Пад вечар пайшлі зноў на мора. Поўна моладзі. П’юць піва, кураць і пасля іх застаюцца кучы смецця.

Апошні раз купаемся ў гэтым моры. Крыху сумнавата. Прывыклі да адпачынку.

Непадалёку ляжыць мурынка гадоў дваццаці. Прыгожая. Уся, як дарагая лялька.

Заўтра ў 14 гадзін пакідаем Лларэт дэ Мар, а інфармацыі пра наш ад’езд не маем. Адкуль і на якім аўтобусе? Гэта крыху нервуе, але, думаю, нас тут ніхто не пакіне.

Пасля вячэры з Людмілай доўга хадзілі па вулках. Развіталіся з горадам.

Схадзілі на вечарыну фламэнка. Увесь час здавалася, што зараз у час танца на сцэну выйдзе здаравенны дон Педра з кулямётам і скажа: «Спакойна! Усім заставацца на сваіх месцах! Гэта абрабаванне!»

Дзень трынаццаты. Лларэт дэ Мар. Ліён

16.07.2015. Спалася дрэнна. Горача. Уключыш кандыцыянер, холадна. А пад раніцу яшчэ камар аднекуль заляцеў. Укусіў мяне, а я потым, калі развіднела, забіў яго.

Паснедаў без настрою. Ад’язджаем з райскай мясціны.

Пайшлі да мора. Узышлі на гару, дзе скульптура марачкі, якая чакае мужа. Бачна далёка. Там недзе праз мора Афрыка.

Пахадзілі па гарах пад самым небам. Чайкі, як анёлы.

У горадзе яшчэ раз наведалі вулачкі, якія нам спадабаліся. Зайшлі ў Храм. Потым паабедалі ў кавярні, якая непадалёк царквы.

Да нашай вандроўнай суполкі дадалося яшчэ чатыры чалавекі: Васіль («Крумкач»), ягоная жонка і дзве дзяўчыны. Калі мы звярталіся да Васіля, ён з намі гаварыў па-беларуску.

У 14.00 на прыпынку «Дыскатэка СССР» загрузіліся ў аўтобус. Амаль у два разы паболела валіз і розных торбаў. З Лларэт дэ Мар выехалі ў 14.40. Цяпер у нас новы куратар. Вадзім. Мужчыну за сорак. Едзем у Швейцарыю.

На палях Іспаніі жніво. Усё зжата. Навокал колеры самотна-залатыя, амаль родныя.

Чамусьці падумалася, што самае чыстае месца на зямлі — гэта пус­тыня.

Едзем па Іспаніі. Уяўляю часы Калумба.

Горы. Дробны лес, як мох.

Удалечы праехала электрычка, як вусень прапоўз.

Адзінокі замак у гарах. Відаць, захоплены Дон Кіхотам.

Горы здрабнелі. Вінаграднікі і больш нічога. А дзе бульба?

Ветракі. Нібы просяць застацца і клічуць да сябе.

Зноў у аўтобусе паказваюць кіно. Зноў пра каханне, зноў секс.

Праехалі дзве гадзіны. Сонца засталося каля мора.

Горы. Аблокі. Змрочна, як перад навальніцай.

Праязджаем раён Праванс. Гэта гістарычная вобласць на паўднёвым усходзе Францыі, цяпер складовая частка рэгіёна Праванс-Альпы-Лазурны бераг. У цяперашні час на тэрыторыі Праванса знаходзяцца дэпартамэнты Вар, Ваклюз і Буш-дзю-Рон...

Праехалі Авіньён. Гэта адміністрацыйны цэнтар дэпартамента Ваклюз у Правансе на левым беразе ракі Роны. Адзін з найвыбітнейшых і адначасова прыгажэйшых гарадоў Францыі.