Раман Свечнікаў: Рома Свечнікаў. Кніга 1

– Пэўны час таму наш часопіс выходзіў толькі на CD і зваўся CD Mag, але потым мы зрабілі онлайн-версію, і літары C і D ператварыліся ў адпаведныя ім у алфавіце лічбы 3 і 4, – кажу я першае, што прыходзіць у галаву.

Далей ідуць некалькі тыповых пытанняў пра мой досвед працы і заробак, а следам пра мэту паездкі і маршрут.

– Мы збіраемся праехаць па маршруце героя беларускай і амерыканскай гісторыі Тадэвуша Касцюшкі! – смела агучваю я падрыхтаваную версію. – Ну і, вядома, нам цікавая Траса 66, мэм!

– Добра-добра! Калі ласка, аплаціце візавы збор у акенцы ў канцы калідора.

– Дзякуй, мэм! Добрага дня, мэм!

Праз дзесяць хвілін мы з Воляй сустракаемся ля акенца аплаты. Касір дазваляе нам збегаць у бліжэйшы банк і размяняць грошы. З гэтага моманту больш няма нічога важнага – ключ да кругасветкі мы падабралі!

Паўднёвая спякота спадае. Басанож і ў самай абшарпанай на свеце майцы я забягаю за вадой у «Сэвэн Элэвэн». Нам няма чым плаціць за наступную ноч у хостэле, мы спусцілі на візы ўсё да капейкі. Але галоўнае, што квіткі ў Лос-Анджэлес з Куала-Лумпура ўжо набытыя. Гэта будзе мой першы ў жыцці палёт на самалёце.

Вырашаем прагуляцца да набярэжнай. Патрапаныя і шчаслівыя, цягнемся па яшчэ гарачым асфальце. Воля трашчыць мне на вуха пра рамантыку прафесіі журналіста, я ўсміхаюся ёй, падскокваючы на вострых каменьчыках, якія рэжуць ступні. Будучыня зноў здаецца мне выклікам. Я рыхтую свае нябачныя даспехі для новага скачка праз галаву.

Зацяжны сон

Наступным днём у паштовым аддзяленні атрымліваем свае візы тыпу I. Подскакам уніз па лесвіцы выбягаем у духату Бангкока. Здаецца, у нас застаецца яшчэ восемдзесят бат, і мы выбіраемся на электрычцы з горада ў надзеі працягнуць рух у Малайзію на таварных цягніках, але, на жаль, таварныя чыгуначныя рэйсы ў Тайландзе не развітыя.

Увесь наступны тыдзень мы жывём у будысцкіх манастырах і на пляжах. Я ўжо так звык да палявых умоваў, што манастыр не здаецца мне чымсьці незвычайным. Але Воля, відаць, перажывае ўнутраныя буры. Мне падабаецца сачыць за тым, як яна спрабуе прыхаваць сябе сапраўдную, каб выглядаць мацёрай вандроўніцай.

Адзін манах запрашае нас на пахаванне старой жанчыны, дзе ён будзе весці службу. Працэс пахавання ў Таі хутчэй нагадвае святкаванне дня нараджэння – ніхто не плача, льецца вясёлая тайская музыка, людзі развітваюцца з духам памерлага і дораць яму падарункі. Часта гэта вельмі практычныя рэчы: пакаёвы вентылятар, электрачайнік або тэрмас. Усе падарункі для памерлага пасля пахавальнага абраду перадаюцца ў мясцовы манастыр.

Мы ўжо гатовыя ірваць у Малайзію, калі ў апошні момант мне ў «Фэйсбук» прыходзіць паведамленне:

«Здарова! Заязджай у госці на Пхукет :) Мы дарэчы з табой бачыліся пару гадоў таму на мяжы з Украінай. Я тады якраз з віпасаны ехаў, штука не перадаць словамі якая добрая».

Я гляджу на фотаздымак профілю і ўспамінаю, што сапраўды гады тры таму бачыўся з гэтым хлопцам на мяжы з Украінай, але што я рабіў там, успомніць мне так і не ўдаецца. Ужо потым, разам з Лёшам, аднаўляем ланцуг падзей – я ехаў у Кіеў, бо туды ехаў турыстычны аўтобус з майго ўніверсітэта. Грошай на экскурсію ў мяне не было, таму я вырашыў дабірацца аўтаспынам. Пасля гэты самы аўтобус падабраў мяне а другой гадзіне ночы на аб’язной дарозе горада Чарнігава.

Пасля тыднёвых падарожжаў па келлях мы выдатна адсыпаемся ў Лёшыных апартаментах. Ён паказвае нам сакрэтны пляж, трапіць на які можна толькі праз дзірку ў плоце на ўскраіне Пхукета. Гэты пляж – такое адасобленае райскае месцейка, што лёгка падышло б для рэкламы «Баўнці». Але хутка Лёша ляціць у Менск, таму я скідваю яму сваю палатку, і ён падкідвае нас на скутары да трасы на Малайзію.

Тайскі памежнік са здзіўленнем пытае, чаму ў мяне single entry віза. З такім жа здзіўленнем нас сустракае яго малазійскі калега:

– Вы што, не будзеце назад у Тайланд?

– У Малайзіі павінна быць цікавей!

Памежнік смяецца і ўклейвае візавую налепку ў пашпарт. Дарэчы, Малайзія – адзіная бязвізавая краіна для беларусаў у Паўднёва-Усходняй Азіі.

Мы перасякаем мяжу ў нацыянальным парку Зале Бан. Тут фактычна няма ніякіх транспартных зносін. За гадзіну міма нас праязджаюць літаральна некалькі машын. У іншай сітуацыі такая невялікая плынь транспарту мяне наўрад ці хвалявала б, але сёння мы павінны паспець на пачатак дзесяцідзённага курсу медытацыі ў гарах на востраве Пенанг.

Наперадзе пасярод лясной дарогі з’яўляецца апошні памежны блокпост. Вайскоўцы з цікаўнасцю разглядаюць візы ў нашых пашпартах – спяшацца ім няма куды. Мы просім іх спыніць для нас машыну, і як на замову з-за павароту з’яўляецца маленькая маздачка. Памежнікі запіхваюць нас унутр.