Татьяна Мушинская - Сямейны партрэт на фоне эпохі

Нарач, лісічкі і перапоўнены аўтобус

Малая, я была вялікая плакса. Калі што не так, дык адразу ў слёзы. Часам хныкала, часам ціха нудзілася. Бо побач мамы няма, яе адсутнасць рэзка мяняла мой настрой.

Аднойчы летам бацькі выбраліся на Нарач. І мяне з сабой узялі. Вёска, дзе мы жылі, стаяла на беразе возера і называлася Купа. Вандроўка тая запомнілася нават не прагулкамі і не купаннем, можа, яго і не было, бо возера досыць халоднае. А на дзіва смачнымі лісічкамі, падсмажанымі на патэльні. Таксама і тым, што вечарам, перад тым як класціся спаць, насельнікі немалога пакоя пачыналі з жыццярадасным і заразлівым смехам ганяцца за тоўстымі тлустымі чорнымі мухамі, узброіўшыся мухабойкамі ці газетамі, складзенымі ў трубачку. Радасна скакалі па ложках, ганяючы мух, бо тыя ноччу не давалі спаць.

Але раней ці пазней трэба з’язджаць. І вось аўтобус поўны, няма як павярнуцца. І тут маці ці бацька ўспомнілі: у мітусні збораў і пакавання сумак пра штосьці забыліся. Маці пабегла забіраць забытую рэч, бацька выйшаў з аўтобуса ўслед. Відаць, каб яшчэ хвіліну падыхаць свежым паветрам. А я, натуральна — у лепшых традыцыях — пачала спачатку хныкаць, а потым залівацца слязамі. Вакол чужыя і незнаёмыя людзі. Мне страшна! Я ж не ведаю, калі «свае» вернуцца.

Такімі паводзінамі тата быў страшэнна незадаволены. І калі бацькі селі ў аўтобус і ён паехаў у бок Мінска, паглядзеў на мяне так, што выраз яго твару памятаю і да гэтага часу. Хоць мінула палова стагоддзя.

Садок для інтраверта

Бабуля не мела вялікага жадання сядзець з унучкай у якасці нянькі. Акрамя таго, у яе хапала заказаў як у краўчыхі, дый грошы неабходна зарабляць: шыццё — яе асноўны, штодзённы занятак. У выніку бацькі былі вымушаны аддаць мяне спачатку ў дзіцячыя яслі, потым у садок. Працяглых дэкрэтных адпачынкаў у 60-я гады не існавала. Прайшло 2-3 месяцы пасля нараджэння дзіцяці — і наперад. Працаваць!

Ясляў і садкоў у той час будавалі мала, бацькам давялося згаджацца на той, дзе меліся месцы. Яслі знаходзіліся бліжэй да Талінскага завулка і Грушаўскай, а садок — у квартале за вуліцай Карла Лібкнехта. Адлегласць складала, думаю, кіламетры тры-чатыры, а мо і болей.

Прызвычайвалася я да калектыву і дзіцячай кампаніі доўга і неяк пакутліва. Спачатку былі слёзы і настрой ціхай нуды. Даўно заўважыла, што хутка і лёгка адаптуюцца ў новым асяроддзі дзеці-экстраверты. Дынамічыя, рухавыя, якія маюць вялікую патрэбу ў калектыве. У выніку лёгка ўсталёўваюць кантакты і сувязі. Зануды-інтраверты, якія любяць цішыню, прыстасоўваюцца марудна. Вымушана. А калі да інтравертнасці дадаць яшчэ сарамлівасць, дык тут наогул — хоць каравул крычы.

Думаю, малыя, якіх рана аддалі ў садок, хварэюць таму, што не хапае мамінай энергетыкі і адчування абароненасці. Калі хварэеш, не трэба рана падымацца, калі хочацца спаць. Не трэба жыць па раскладзе, есці тое, што не падабаецца. І галоўнае — чакаць вечара, каля цябе нарэшце забяруць дадому. Так і жылі: садок, потым чарговая прастуда.

У чорных акулярах — і з дубцом

Лета. Мне гадоў пяць. Мама забірае з садка, збіраемся ісці дадому. Па дарозе зазіраем у ашчадную касу. Відаць, трэба за нешта заплаціць. У касе шмат народу. Задуха. Відавочна, паветра на ўсіх не хапае.

— Мама, я на вуліцы пабуду? І там цябе пачакаю...

— Добра, толькі нікуды не адыходзь!

Выйшла на свежае паветра. Трохі пакруцілася. Сумна! Пагуляць няма з кім і з чым. Пра абяцанне, дадзенае маці, імгненна забылася. І падумала: а чаго чакаць? Пайду дадому — там любімыя лялькі. Можна ў бабуліным агародзе пахадзіць, кветкі разглядаючы і нюхаючы. У бульбоўніку пазбіраць спелыя яблыкі, што за ноч зваліліся з дрэў. Ці пасядзець у прыгожай узорыстай альтанцы, якую дзед змайстраваў. Вырашыла — і наперад!

Дайшла да святлафора. Пачакала з усімі. Перайшла дарогу. Адну, другую. Гэта ўжо была вуліца Розы Люксембург. І далей па зялёнай, абсаджанай ліпамі вуліцы Шчорса крочу ў бок Грушаўскай. Азіраюся вакол з гонарам: ці ўсе бачаць, якая я самастойная?

У пэўны момант штосьці прымусіла азірнуцца. О-ёй! Услед хуткім крокам набліжалася маці. У чорных акулярах (бо летні дзень, яркае сонца), якія надавалі абліччу суровы выгляд. У руцэ яна трымала… дубец. Уяўляю, што мама перажыла, калі выйшла з касы, а дачкі не ўбачыла. Прайшло хвілін 15—20 ад таго, як я выйшла з будынка, да таго, як маці мяне ўбачыла. Спужалася мамінага выгляду і — бягом. Наперадзе некалькі вуліц. Праўда, больш вузкіх, транспарту там няма. Яна — за мной.