Василий Ширко: Дзед Манюкін і ўнукі

Не было гадзіны на Прывідусе, каб я не ўспамінаў пра свой дом. I бліны ўспамінаў, і печ, і сварлівую бабу. Нічога, здавалася, няма ад іх даражэй. I вось я ў сваёй хаце. З тыдзень не адыходзіў ад бабы, купляў падарункі ўнукам. Ім гэта падабалася, а вось старая коса паглядала на мяне: «Ты, мусіць, Манюкін, грэх за сабой чуеш, надта ўжо ласкавы. Глядзі, калі даведаюся пра твае шашні, то выганю з хаты назад у тую санаторыю!» Што ты возьмеш з цёмнага чалавека? Хіба яна лятала калі-небудзь на чужыя планеты, лекцыі вучоным чытала? Дальбог жа, табліцу множання забылася, хоць і хадзіла тры зімы ў школу.

Эх, усё часцей і часцей згадваў я Прывідус, нават журналіста, які называў мяне варварам, а пасля прапанаваў абраць ганаровым акадэмікам.

Тут, на Зямлі, ніхто пра мяне не піша, ніхто не фатаграфуе, быццам я такі, як і ўсе. Толькі застаўся ўспамін аб далёкай планеце ды яшчэ касета з музыкай. Аднойчы, калі ўнукі пайшлі ў школу, а баба Аўдоля падалася ў краму, дастаў я тую касету, узяў унукаў магнітафон. Акурат падышла.

Уключыў — музыка палілася. Якраз пад мой настрой. Не аглушальная і не траскуча-капрызная, а лёгкая, супакойлівая. Мелодыя светлая, сардэчная. Не заўважыў, як заснуў.

Спаў доўга ці нядоўга, не ведаю. Пабудзіла баба.

— Што з табою, дзед? — пытае. — Ці не захварэў раптам? Магнітафон дзіцячы ўключыў. Спіць пад музыку. Ты лепш вазьмі гармонік ды барыню ці «Лявоніху» ўрэж, а то слухае нейкую нудоту.

Зазлаваў я.

— Гэта не абы-якая музыка, — кажу, — яна ад усіх хвароб лечыць. Нервы супакойвае. Яе вучоныя прыдумалі!..

Глянуў я на бабу і асекся на паўслове. Пазірае на мяне як на блазна. Думае нябось, што здзяцінеў.

— Схадзіў бы ты, дзед, на вуліцу, пагуляў, — параіла баба, — а то сядзіш у чатырох сценах, нейкая хвантазія лезе табе ў галаву. Хоць людзям не мароч галаву пра лячэбную музыку, а то рагатаць будуць.

Махнуў я рукою, накінуў куфайку на плечы, схапіў магнітафон і выскачыў з хаты. Куды ісці? Сусед Тодар (той самы, з якім мы лыка з адной ліпы на лапці дралі) пасвіў за вёскай на лузе кароў.

«Пайду, — думаю, — пасяджу з Тодарам. Усё весялей чалавеку будзе, а то адзін, падпасавічаў у яго няма. Не захацеў нябось адрываць унучку ад школы».

Тодар узрадаваўся, як убачыў мяне. Ледзь не на шыю павесіўся.

— Памажы, братка Манюкін, кароў у кучу сагнаць. З імі штосьці здарылася. Гізуюць, быццам вясной. Адна ўжо ўцякла дадому. Я ўпарыўся, бегаючы.

— Мы ўмомант іх згонім, — паабяцаў я.

I праўда, удвух мы скора збілі кароў у кучу. Расклалі цяпельца, я ўключыў музыку. Праз хвіліну-другую мой Тодар пачаў акунёў вудзіць. Я падаслаў куфайку, і ён паваліўся на яе.

«Во стаміўся, небарака, — думаю. — Як ні кажы — гады!»

Ні вяселая, ні самотная мелодыя і мяне закалыхала. Не заўважыў, як і сам упаў побач з Тодарам. Спалі мы не менш як гадзін пяць, прачнуліся разам. Ужо сцямнела. I што самае дзіўнае, музыка гучала, быццам нейкая нябачная сіла пераварочвала касету.

Каровы не разбегліся, хоць іх ніхто і не пасвіў. Яны стаялі наўкруг нас і, задраўшы ўгару галовы, як мне здалося, слухалі музыку.

— Пара ўжо гнаць дадому, — спахапіўся Тодар. Ён схапіў пугу і кінуўся да статка. Дарэмна крычаў, хвастаў рагуль, ніводная не зрушыла з месца, Тодару аж кепска стала, схапіўся за сэрца. I тут я здагадаўся выключыць магнітафон.

Рагулі апусцілі галовы, усё роўна як пасля сеанса гіпнозу, і спакваля пацягнуліся дадому. Мы з Тодарам моўчкі ішлі ззаду. Ні ён, ні я не маглі зразумець, чаму так доўга спалі. Верасень. На дварэ халаднавата. Можна кімарнуць на паўгадзіны, але каб паўдня… Здэцца, на губу ні кроплі не бралі.

— Ці не чорт падшуткаваў над намі, — сказаў Тодар, — гэта яго жартачкі, ты хіба, Манюкін, нікому ні слова, а то бабы поедам з'ядуць…

Я ўжо здагадаўся, дарэмна нячысціка прыплёў сусед. Тут музыка віной. Чалавек пад яе засынае, а жывёла супакойваецца.

Прыгналі мы кароў. Баба надаіла не вядро малака, як звычайна, а два. Суседкі прыбеглі на падворак хваліць наперабой Тодара: «Во напасвіў чалавек кароў! Няма куды малака дзяваць…»

Тодар загадкава ўсміхаўся, падміргваў мне. Ён нічога не разумеў, але ад пахвалы было прыемна. Можа, і праўда яго заслуга.

Я ж выняў з магнітафона касету, знайшоў у куфры невялічкі пляменнікаў дыктафон. Уключыў — нармалёва, працуе. Вось і вазьму яго заўтра ў поле. У кішэні памесціцца.

— Можа, разам пагонім кароў? Аднаму цяжка пасвіць, — сказала баба.

— Тодар справіўся, спраўлюся і я!