Tove Jansson - Комеto en Muminvalo

Kaj jen subite ĉio denove estis kvieta. Tremante ili eligis la nazojn. Fore sub ili en la pli kaj pli malhela abismo la kondoro ŝvebis en granda duoncirklo. Poste li rapide altiĝis kaj pluflugis inter la montojn.

— Li hontas ke tio ne prosperis al li, — diris Snufmumriko.

— Kondoroj estas tre fieraj. Li sendube ne reprovos tion.

— Li kun siaj etaj kondoridoj! — ekscitite kriis Snif. — Tre kortuŝe! Kaj gigantaj saŭroj! Akvofaloj kiuj eniĝas senpere en la teron! Estas tro multaj aventuroj por tia besteto kiel mi!

— Restas al vi la plej granda aventuro, — diris Mumintrolo. — Nia kometo.

La triopo rigardis supren al la pezaj nuboj.

— Mi preferus vidi la ĉielon, — diris Snufmumriko. Li levis plumon kiun la kondoro postlasis kaj metis ĝin sur sian ĉapelon. — Venu, — li diris. — Ni devas pluiri.

Posttagmeze ili jam grimpis tiel alten ke ili eniris la nubojn. Subite ĉirkaŭis ilin nur malvarma nebulo, nenio krom griza malpleno. La monto estis glita kaj danĝera por suriri. Ili terure frostis, kaj Mumintrolo malĝoje pensis pri sia lana kalsono, kiu ĝuste nun survojis al la centro de la tero.

— Mi kredis ke nuboj estas molaj kaj lanaj kaj agrablaj por suriri, — diris Snif ternante. — Mi ege tediĝas de ĉi tiu tuta stulta vojaĝo!

— Kio estas tio? — diris Mumintrolo subite haltante. — Jen kuŝas io brilanta…

– Ĉu diamanto? — demandis Snif kaj vigliĝis.

– Ŝajnas al mi ke estas eta brakĉeno, — diris Mumintrolo.

Li iris rekte en la nebulon.

— Atentu, — vokis Snufmumriko. — Ĝi kuŝas ĝuste surrande de la abismo!

Mumintrolo plupaŝis, ege singarde. Li kuŝiĝis surventre plej fore ĉe la abismo kaj etendis sian manon.

— Fikstenu la ŝnuron! — li kriis.

Snufmumriko kaj Snif fikstenis plenforte, kaj la trolo eĉ pli klinis sin trans la randon. Fine li kaptis la brakĉenon kaj krablis reen.

– Ĝi estas el oro, — li diris. — Ĉu vi ne diris ke tiu snorkfraŭlino portis oran ringon ĉirkaŭ la maldekstra piedo?

— Jes, — diris Snufmumriko malgaje. — Kaj kiel bela ŝi estis! Ŝi ĉiam volis iri en danĝerajn lokojn por pluki florojn.

— Nun ŝi sendube iĝis kaĉo, — diris Snif.

Ili melankolie marŝis plu, pli kaj pli alten kaj senĉese iĝis pli lacaj kaj malvarmaj. Fine ili sidiĝis por ripozigi la krurojn kaj silente gapis en la ondantajn grizajn vualojn.

Kaj jen ŝiraĵo malfermiĝis tra la nuboj. Subite la tuta nubaro kuŝis sub ili. De ĉi-supre ĝi aspektis mole kaj bele, oni ekemis vadi en ĝin, plonĝi kaj danci.

— Nun ni estas super la nuboj, — solene diris Snufmumriko.

Kaj ili turnis sin kaj rigardis supren al la ĉielo, kiun ili jam delonge ne vidis.

— Kio estas tio? — flustris Snif kun teruriĝo.

La ĉielo ne plu estis blua. Ĝi havis pale ruĝan koloron, kiu ne ŝajnis natura.

— Eble tio estas la sunsubiro, — malcerte diris Snufmumriko.

— Jes ja, nature, — diris Mumintrolo. — La suno subiras.

Sed ili sciis, ke tio ne estas la sunsubiro. Tio estis la kometo, kiu verŝis sian ruĝan lumon sur la vesperan ĉielon. Ĝi survojis al la tero kaj al ĉiuj bestoj vivantaj sur la tero.

Plej alte sur la denta montaro situis la observatorio, kie profesoroj faris mil mirindajn observojn kaj fumis mil cigaredojn kaj vivis solece kun la steloj. La turo havis rondan vitran tegmenton kaj estis ornamita per ĉielarke bunta vitra globo. Ĝi senĉese rotaciis, malrapidege.

Mumintrolo iris antaŭ la aliaj. Li malfermis la pordegon kaj mirante haltis sur la sojlo. La tuta turo estis unu sola ĉambro kie la plej granda lorno senĉese rigardis la stelojn. Ĝi malrapide moviĝis rigardante en la spacon serĉante danĝerojn, kaj ĝi ronronis al si kiel kato.

Amaso da etaj profesoroj ĉie kuretis en rondoj, ili grimpis supren-suben laŭ ŝtuparoj el brila latuno, ili ŝraŭbis kaj mezuris kaj alĝustigis kaj jen kaj jen skribis en siaj notlibroj. Ili estis tre urĝataj kaj ĉiuj fumis cigaredojn.

— Bonan vesperon, — diris Mumintrolo.

Sed neniu rimarkis lin. Tiam li singarde antaŭiris kaj tiris la kitelon de la plej proksima profesoro.

– Ĉu refoje vi estas ĉi tie, — diris la profesoro.

— Pardonu, sed mi neniam antaŭe estis ĉi tie, — timide deklaris Mumintrolo.

— Do estis iu ege simila al vi, — diris la profesoro. — Neniu paco nuntempe. Ni ne havas tempon por uloj kiujvenadas por fari infanecajn demandojn. Piedringoj, je mia vosto. Ĉi tiu kometo estas la plej interesa afero kiu okazis al mi en mia tuta vivo… Kion vi volas?

— Nenion gravan, — murmuris Mumintrolo. — Mi nur ŝatus scii, ĉu ŝi estis lanuga… tio estas tiu, kiu estis ĉi tie antaŭ mi — eble ŝi portis floron malantaŭ la orelo?

La profesoro levis siajn manojn ĉielen, suspirante.

— Lanugo kaj floroj ne interesas min, — li diris. — Ankaŭ ne piedringoj. Ĉu vi vere kredas ke tio ion signifas, se iu fraŭlino perdas sian piedringon, dum oni atendas kometon?

— Tio eble ion signifas, — serioze respondis Mumintrolo.

— Koran dankon.

— Ne dankinde, — diris la profesoro kaj plandis for al sia stelo-lorno.

— Nu, kion li diris? — flustris Snif. — Ĉu la kometo venos?

— Kiam ĝi trafos la teron? — demandis Snufmumriko.

— Mi forgesis demandi pri tio, — diris Mumintrolo. — Sed Snorkfraŭlino estis ĉi tie! Ŝi tute ne falis en la abismon!

— Vi estas ridinda, — diris Snif. — Nun mi iras demandi. Vi povas rigardi dum mi ordigos la aferon.

Kaj la besteto Snif iris ĝis alia profesoro kaj diris:

— Mi aŭdis amason pri kiel lerte vi trovas kometojn, onklo!

– Ĉu vere? — diris la profesoro kaj feliĉiĝis. — Ĉi tio estas nekutime bela kometo. Mi pripensas ĉu eble nomi ĝin laŭ mi mem. Venu rigardi ĝin iomete.

Snif postiris laŭ ĉiuj ŝtuparoj. Li estis la unua besteto kiu rajtis rigardi tra la plej granda lorno de la mondo.

— Nu, ĉu ĝi ne estas bela kometo? — demandis la profesoro.

— La universo estas nigra. Ĝi estas tute nigra, — flustris Snif. Li tiel timis, ke liaj nukaj haroj stariĝis. Meze de la nigro spiris la grandaj steloj kvazaŭ ili estus vivaj. Ili estis same grandaj kiel diris la moskorato. Kaj fore inter ili brilis io ruĝa kvazaŭ malica okulo.

— Jen la kometo, — diris Snif. — Tiu ruĝo estas la kometo, kaj ĝi venos ĉi tien.

— Kompreneble ĝi venos ĉi tien, — konsentis la profesoro.

— Jen la interesa afero. Ĉiutage ni povos vidi ĝin pli bone. En ĉiu tago kiu pasos ĝi iĝos pli kaj pli ruĝa kaj bela!

— Sed ĝi restas senmova, — diris Snif. — Kaj mi ne vidas ke ĝi havas voston.

– Ĝi havas la voston malantaŭe, — klarigis la profesoro. — Ĝi venas rekte kontraŭ ni, kaj tial ĝi ŝajnas senmova. Ĉu ĝi ne estas bela?

— Nu, — diris Snif. — Ruĝo ja estas impona, klare. Kiam ĝi alvenos ĉi tien? — Li gapis sorĉita de timo al la eta ruĝa fajrero en la lorno.

— Laŭ mia kalkulado ĝi tanĝos la teron la sepan de aŭgusto je la oka kvardek du vespere. Eventuale kvar sekundojn pli malfrue, — respondis la profesoro.