Tove Jansson - Vintro en muminvalo

Sed tio ne ŝajnis tro danĝera. Mumintrolo jam komencis alkutimiĝi al la sorĉita vintro.

Kiel vi fartas, li demandis mallaŭte. La trolo rigardis lin el la tulo svingante la orelojn.

Zorgu la lustron, daŭrigis Mumintrolo. Ĝi estas familia heredaĵo.

La trolo klinis la kapon flanken kaj rigardis lin kun streĉe atenda mieno.

Nun li parolos, pensis Mumintrolo. Kaj en tiu momento li terure ektimis ke la prapatro ion diros. Imagu se li parolus fremdan lingvon, precize kiel faris la eta besto kun brovoj. Imagu se li ekkolerus kaj dirus radamsa aŭ ion similan. Kaj poste ili neniam plu povus interkonatiĝi.

Ŝŝŝ! flustris Mumintrolo. Nenion diru.

Eble tamen ili estis parencoj. Kaj parencoj kiuj venas vizite povas resti longe. Se temas pri prapatro li povus resti por ĉiam. Kiu scias. Se oni ne estas singarda, li povus miskompreni kaj ekkoleri. Kaj poste ili devus vivi kun kolera prapatro dumvive.

Ŝŝŝ! ripetis Mumintrolo. Ŝŝŝ!

La prapatro skuis la lustron sed nenion diris.

Mi montros al li la domon, pensis Mumintrolo. Tion farus Panjo se iu parenco venus por viziti nin.

Li prenis la lampon kaj lumigis belan mane pentritan bildon titolitan Filifjonkino ĉe fenestro. La trolo gapis al la bildo kaj skuis sin.

Mumintrolo pluiris al la pluŝa sofo kaj lumigis ĝin. Li montris al la trolo laŭvice ĉiujn seĝojn, la salonan spegulon kaj la tramon el marŝaŭmo, entute ĉion valoran kaj belan kiun la muminfamilio posedis.

La trolo rigardis ĉion atente sed evidente sen kompreni pri kio temas. Fine Mumintrolo suspiris kaj metis la lampon sur la kornicon de la kahelforno. Sed tiam la trolo ekinteresiĝis.

Ĝi faligis sin el la lustro kaj kuris kiel griza ĉifonamaseto ĉirkaŭ la kahelforno. Ĝi ŝovis la kapon tra la lukoj kaj longe flaris en la fendo inter la kahelforno kaj la muro.

Devas esti vero, pensis Mumintrolo ekscitite. Mi estas lia parenco. Ĉar Panjo ĉiam diradas, ke niaj prapatroj vivis malantaŭ kahelfornoj…

Tiumomente sonoris la vekhorloĝo, kiun Mumintrolo kutimis alĝustigi je krepuska horo, ĉar ĝuste tiam li ĉiam plej sopiris je kompanio.

La trolo rigidiĝis, poste ĝi kuris en la kahelfornon tiel ke la cindro fumis. Kaj post momento ĝi komencis incite klaktintigi la kamenklapon.

Mumintrolo malsonorigis la vekhorloĝon kaj aŭskultis kun batanta koro. Sed nenio plua aŭdiĝis.

Iom da fulgo malrapide falis el la kamentubo, kaj la kamenklapa ŝnuro pendolis.

Mumintrolo iris sur la tegmenton por trankviliĝi.

Nu, kiel vi fartas kun la avo! kriis eta Mim en la sledo-deklivo.

Bonege, diris Mumintrolo digne. En malnova familio kiel la nia oni scias kiel konduti.

Li subite estis tre fiera havi prapatron. Kaj krome vigligis lin tio, ke eta Mim havis entute neniun familian arbon, sed pli ĝuste estiĝis pro nura hazardo.

Tiunokte la prapatro de Mumintrolo rearanĝis la tutan domon, tute kviete sed kun surpriza forto.

Li turnis la sofon kontraŭ la kahelfornon kaj rependigis ĉiujn bildojn. Tiujn, kiuj malplej plaĉis al li, li pendigis renversite. (Aŭ eble ĝuste tiujn li preferis, kiu scias?)

Ĉiuj mebloj estis translokitaj kaj la vekhorloĝo kuŝis en la sitelo kun rubakvo. Anstataŭe li altrenis amason da rubo el la subtegmentejo kaj stakis ĝin ĉirkaŭ la kahelforno.

Tu-tiki venis rigardi. Mi pensas ke li faris tiel por senti pli da hejmeco, ŝi diris kaj frotis al si la nazon. Li klopodis konstrui hejmecan vepron ĉirkaŭ sia domo. Por esti en paco.

Sed kion diros Panjo? demandis sin Mumintrolo.

Tu-tiki levis la ŝultrojn. Nu, kial do vi devis ellasi lin, ŝi diris. Ĉiuokaze tiu trolo nenion manĝas. Tre oportune kaj por vi kaj por li. Eble vi provu preni la aferon kiel amuzaĵon.

Mumintrolo kapjesis.

Li cerbumis kelkan tempon. Poste li enrampis en la vepron el difektitaj mebloj, malplenaj kestoj, fiŝretoj, paperrulaĵoj, malnovaj korboj kaj ĝardenaj laboriloj. Tre rapide li konstatis, ke tie estas hejmece.

Li decidis dormi en korbo kun lignolano staranta sub forĵetita balancoseĝo.

Efektive li neniam sentis sin tute sekura en la duonluma salono kun ĝiaj malplenaj fenestroj. Kaj la dormanta familio igis lin melankolia.

Sed nun, en la malvasta spaco inter transporta kesto, la balancoseĝo kaj la malantaŭo de la sofo, li sentis sin absolute sekura kaj tute ne sola.

Li povis vidi pecon de la mallumo ene de la kahelfornaj lukoj, sed li tre zorgis ne ĝeni sian prapatron kaj densigis la vandojn de sia nesto kiel eble plej silente.

Vespere li kunportis tien la lampon kaj kuŝis aŭdante la prapatron susuri en la kahelforno.

Tiel mi eble loĝis antaŭ mil jaroj, Mumintrolo amuzite pensis.

Kelkan tempon li pripensis ĉu voki ion tra la kamentubo. Ion de sekreta akordo. Sed li rezignis tion, estingis la lampon kaj kunvolvis sin profunde en la lignolano.

Ĉiutage la suno staris iom pli alte surĉiele. Fine ĝi atingis tiel alten ke ĝi ĵetis kelkajn timemajn radiojn en la valon. Tiu estis tre grava tago. Ankaŭ pro tio ke posttagmeze alvenis fremdulo.

Li estis maldika hundeto kun difektita lana ĉapo tirita suben ĝis la okuloj. Li asertis ke lia nomo estas Jelp kaj ke la manĝo elĉerpiĝis en la valoj pli fore. De kiam la glacia sinjorino venis tien estis eĉ pli malfacile trovi ion manĝeblan. Laŭdire iu hemulo en senespero manĝis sian propran kolekton de skaraboj, sed tio supozeble estis nura onidiro. Pli kredinde estus se li manĝus la kolekton de sia kolego. Ĉiuokaze amaso da bestoj ekiris kontraŭ Muminvalon.

Iu asertis ke tie troviĝas sorpoj kaj konfitaĵa kelo. Sed sendube ankaŭ tiu konfitaĵa kelo estis nura onidiro…

Jelp sidiĝis en la neĝo sur sian maldikan voston kaj ĉifis la tutan vizaĝon pro ĉagrenoj.

Ni vivas per fiŝosupo, diris Tu-tiki. Sed pri konfitaĵa kelo mi neniam aŭdis ion.

Mumintrolo ĵetis rapidan rigardon al la ronda neĝduno malantaŭ la ŝtipejo.

Jen ĝi estas! rakontis eta Mim. Tie troviĝas tiom da konfitaĵo ke oni povus malbonfarti, ĉio kun jaro kaj ruĝa ŝnuro ĉirkaŭ la kovrilo!

Iumaniere mi gardas la aferojn de la familio dum ĝi dormas, diris Mumintrolo ruĝiĝante.

Kompreneble, murmuris Jelp subiĝeme.

Mumintrolo rigardis la verandon kaj poste la ĉifitan vizaĝon de Jelp.

Ĉu vi ŝatas konfitaĵon, li demandis kolere.

Mi ne scias, diris Jelp.

Mumintrolo suspiris kaj diris: Nu bone. Sed memoru ke vi komencu per la plej malnovaj konservujoj.

Kelkajn horojn pli malfrue aro da etaj knitoj alvenis trans la ponton, kaj konfuzita filifjonkino kuradis tien-reen en la ĝardeno plendante. Ŝiaj florpotoj frostiĝis. Iu formanĝis ŝian manĝon. Kaj survoje al Muminvalo ŝi renkontis senrespektan gafsinon kiu diris ke vintro estas vintro kaj ke oni prizorgu siajn aferojn ĝustatempe.

En la krepusko la valo estis plena de bestoj kiuj tretis vojojn al la konfitaĵa kelo. Tiuj, en kies kruroj restis iom pli da forto, iris ĝis la maro kaj la bandometo kaj ekloĝis tie.