Tove Jansson - Vintro en muminvalo

Sed neniu rajtis loĝi en la groto.

Eta Mim pretekstis ke necesas ne ĝeni la mimlinon.

Antaŭ la mumindomo sidis la plej mizeraj lamentante.

Mumintrolo elvenis tra la tegmenta luko kun la petrollampo enmane kaj lumigis ilin. Nun vi venu endomen dum la nokto, li diris. Oni ne scias pri morhoj kaj alio kio insidas.

Mi ne grimpas per ŝnura ŝtupetaro, deklaris maljuna homso.

Tiam Mumintrolo komencis elfosi la dompordon el la neĝo. Li ŝovelis kaj gratis kaj penis. Li fosis longan malvastan tunelon traneĝe, sed kiam li fine atingis la doman muron tie tute ne troviĝis pordo. Nur frostfiksiĝinta fenestro.

Ŝajne mi misfosis, diris Mumintrolo al si mem. Kaj se mi farus novan tunelon mi eble tute maltrafus la domon. Tial li frakasis la vitron kiel eble plej mallaŭte, kaj la gastoj enrampis.

Ne veku la familion, diris Mumintrolo. Jen dormas Panjo kaj jen Paĉjo kaj tie for estas Snorkfraŭlino. Mia prapatro dormas en la kahelforno. Vi povas envolvi vin en la tapiŝojn, ĉar ĉio cetera estas pruntedonita.

La gastoj riverencis al la dormanta familio. Poste ili bonkondute volvis sin per tapiŝoj kaj tablotukoj, kaj la plej malgrandaj endormiĝis en ĉapoj, pantofloj kaj similaĵoj.

Multaj malvarmumis kaj iuj sopiris hejmen. Ĉi tio estas terura, pensis Mumintrolo. Baldaŭ la konfitaĵa kelo estos malplena. Kaj kion mi diru kiam la familio vekiĝos printempe kaj la bildoj pendas mise kaj la tuta domo estas plena de bestoj?

Li rerampis eldomen tra la tunelo por esplori ĉu iu postrestas ekstere.

Regis blua lunbrilo kaj Jelp sidis sola en la neĝo tirbojante. Li direktis la nazon rekte supren kaj ululis, longan, melankolian kanton.

Kial vi ne enlitiĝas? demandis Mumintrolo.

Jelp rigardis lin per okuloj kiuj verdiĝis en la lunbrilo. Unu orelo direktiĝis supren dum la dua aŭskultis flanken. Lia tuta vizaĝo aŭskultis.

Tre mallaŭte ili aŭdis lupojn ululi. Jelp malgaje kapjesis kaj denove surkapigis la ĉapon.

Jen miaj grandaj fortaj fratoj, li flustris. Se vi scius kiom mi sopiras al ili.

Ĉu vi ne timas ilin? demandis Mumintrolo.

Jes, diris Jelp. Jen la malĝojiga afero.

Poste Jelp ekiris laŭ la tretita vojo al la bandometo.

Mumintrolo reiris en la salonon.

Malgranda knito ektimis la spegulon kaj nun plorsingultis en la tramo el marŝaŭmo.

Cetere regis silento.

Kiajn problemojn ĉiuj havas, pensis Mumintrolo. Eble tamen ne estas tiel terure pri tiu konfitaĵo. Ja eblus ĉiuokaze rezervi la dimanĉan skatolon. Tiun kun fragoj. Provizore.

Je la sunleviĝo la valo vekiĝis pro klara, penetra kornomuziko. Mim eksidis en la groto kaj komencis bati la takton perpiede. Tu-tiki streĉis la orelojn, kaj la hundo Jelp kuris sub la benkon kun la vosto interkrure.

La prapatro de Mumintrolo kolere tintigis la kamenklapon kaj la plej multaj gastoj vekiĝis.

Mumintrolo kuris ĝis la fenestro kaj elrampis tra la neĝa tunelo.

En la pala vintra sunbrilo granda hemulo glitis malsupren laŭ la deklivo. Li blovis brilan latunan kornon kaj ŝajnis farti bonege.

Tiu manĝos multe da konfitaĵo, pensis Mumintrolo. (Kaj kion li havas subpiede?)

La hemulo demetis la kornon sur la tegmenton de la ŝtipejo kaj forigis la skiojn.

Vi havas bonajn deklivojn, li diris. Ĉu vi havas slalomon ĉi tie?

Mi demandos, diris Mumintrolo.

Li rerampis en la salonon kaj demandis: Ĉu troviĝas iu ĉi tie nomata Slalomo?

Mi nomiĝas Salome, flustris la knito kiun timigis la spegulo.

Mumintrolo iris eksteren al la hemulo kaj diris: Nur preskaŭ. Troviĝas iu nomata Salome.

Sed la hemulo flaradis sur la tabakbedo de Muminpatro kaj ne aŭskultis. Jen bona domejo, li diris. Jen ni konstruos neĝdomon.

Vi povus loĝi ĉe mi, diris Mumintrolo malcerte.

Ne dankon, respondis la hemulo. Tio estas malsaniga kaj enfermita. Mi preferas freŝan aeron, kaj multe da freŝa aero. Nun ni eku por ne perdi tempon.

La gastoj de Mumintrolo iom post iom elvenis el la domo kaj staris rigardante.

Ĉu li ne povus plu ludi? demandis la eta knito Salome.

Por ĉio estas ĝusta tempo, diris la hemulo gaje. Ĝuste nun ni laboru.

Post kelka tempo ĉiuj gastoj okupiĝis konstrui neĝdomon sur la tabakbedo de Muminpatro. La hemulo mem banis sin en la rivero dum kelkaj frostantaj knitetoj terurite rigardis lin.

Mumintrolo kuris ĝis la bandometo tiel rapide kiel liaj kruroj kapablis.

Tu-tiki! li kriis. Hemulo alvenis… Li intencas loĝi en neĝdomo kaj ĝuste nun li banas sin en la rivero!

Ej, ĉu tia hemulo, diris Tu-tiki seriozmiene. Do ne plu estos paco ĉi tie. Ŝi demetis la fiŝvergon kaj kuniris.

Survoje ili renkontis etan Mim, kiu radiis pro ekscito. Ĉu vi vidis kion li surhavas, ŝi kriis. Ili nomiĝas skioj! Mi tuj akiros precize similajn!

La domo de la hemulo malrapide ricevis sian formon. La gastoj laboris laŭ sia plena kapablo, sed ĵetis sopirajn rigardojn al la konfitaĵa kelo. La hemulo gimnastis apud la rivero. Ĉu ne malvarmo estas mirinda, li diris. Mi neniam estas en tiel bona fizika stato kiel vintre. Ĉu ne ankaŭ vi prenos banon antaŭmanĝe?

Mumintrolo gapis al la pulovero de la hemulo, kiu estis nigra kaj citronflava kun zigzaga desegno. Li zorgeme demandis sin, kial la hemulo ne ŝajnas al li simpatia. Delonge li ja sopiris kaj sopiradis je iu kiu ne estu mistera kaj fora sed gaja kaj konkreta, precize kia estis la hemulo.

Kaj nun li sentis sin pli fremda al la hemulo ol al la kolera kaj nekomprenebla besto sub la lavtablo.

Li senpove rigardis al Tu-tiki. Kun levitaj brovoj ŝi rigardis sian ganton kaj eligis la suban lipon. Tiam Mumintrolo sciis, ke ankaŭ Tu-tiki ne ŝatas la hemulon. Li turnis sin al la hemulo kaj diris kun la afableco de malbona konscienco: Devas esti agrable ŝati malvarman akvon.

Mi ŝatas ĝin plej multe el ĉio, diris la hemulo kaj brilis al li. Ĝi forpelas ĉiujn nenecesajn pensojn kaj fantaziojn. Kredu min; troviĝas nenio tiel danĝera kiel iĝi endomulo.

Ho? diris Mumintrolo.

Jes. Oni tiel facile ekhavas ideojn pro tio, diris la hemulo. Kiam vi kutimas manĝi ĉi tie?

Kiam mi ricevas fiŝojn, diris Tu-tiki mishumore.

Mi ne manĝas fiŝojn, diris la hemulo. Nur legomojn kaj berojn.

Ĉu torfberan konfitaĵon? demandis Mumintrolo esperplene. La granda kruĉo da torfbera kaĉo estis la sola afero ne dezirata.

Sed la hemulo diris: Ne. Prefere fragojn.

Postmanĝe la hemulo surmetis la skiojn kaj supreniris sur la plej grandan deklivon, tiun kiu malsupreniris en la valon de la monto super la groto. Sub ĝi staris ĉiuj gastoj rigardante, ne sciante tute certe kion pensi.

Ili stamfis perpiede en la neĝo kaj de temp’ al tempo viŝis al si la nazon, ĉar estis tre malvarma tago.

Jen la hemulo venis glitante malsupren. Aspektis terure. Meze de la deklivo li turnis sin en nubo el glimantaj neĝeroj por gliti en kontraŭa direkto. Poste li ekkriis kaj refoje turnis sin. Li iris tien-reen kaj lia nigra-flava pulovero dolorigis la okulojn.