Tove Jansson - Vintro en muminvalo

Tie sidis la morho. Ŝiaj rondaj okuletoj spegulis la fajron, sed cetere ŝi estis nur enorma, senforma grizo. Ŝi estis multe pli granda ol en aŭgusto.

La tamburoj silentiĝis kiam la morho glitpaŝis supren laŭ la monto. Ŝi venis rekte ĝis la fajro. Kaj poste ŝi sidiĝis sur ĝin dirante nenion.

Siblis terure kaj vaporo vualis la tutan monton. Kiam ĝi fordrivis ne plu troviĝis ardo. Nur granda griza morho kiu disblovis neĝan nebulon.

Mumintrolo fuĝis suben sur la strandon. Li trovis Tu-tiki’n kaj vokis:

Kio nun okazos? Ĉu la morho estingis la sunon?

Trankviliĝu, diris Tu-tiki. Ŝi ne venis por estingi la fajron, ŝi venis por varmigi sin, la kompatinda. Sed ĉio varma estingiĝas kiam ŝi sidiĝas sur ĝin. Nun ŝi elreviĝis refoje.

Mumintrolo vidis la morhon stariĝi kaj flari inter la frostigitaj karbopecoj. Ŝi iris ĝis lia petrollampo kiu ankoraŭ brulis plej fore sur la monto. Li vidis ĝin estingiĝi.

Dum kelka tempo la morho restis. La monto estis malplena, ĉiuj foriris. Poste ŝi reglitis suben sur la glacion kaj unuiĝis kun la mallumo, same sola kiel alvenante.

Mumintrolo reiris hejmen.

Antaŭ ol endormiĝi li malforte tiris la orelon de sia patrino kaj diris: Ĝi ne estis tre amuza festeno.

Ho, domaĝe, murmuris la patrino endorme. Sed eble venontfoje…

Sed sub la lavtablo sidis la besto kun brosaj brovoj kverelante al si mem.

Radamsa! ĝi diris. Radamsa! kaj skuis la ŝultrojn. Kredeble neniu krom ĝi mem sciis kion ĝi volis diri.

Tu-tiki sidis sub la glacio fiŝhokante. Ŝi pripensis kiel prudenta estas la maro, kiu de temp’ al tempo iomete malaltiĝas. Tiel ke sufiĉas subiri tra la glacitruo ĉe la bandoma ponteto kaj sidiĝi kun sia fiŝvergo sur ŝtono. Super la kapo oni havas agrablan verdan glaciplafonon, kaj antaŭ la piedoj troviĝas la maro.

Nigra planko kaj verda plafono, kiuj ambaŭ pluas senfine ĝis ili unuiĝas kaj fariĝas mallumo.

Apud Tu-tiki kuŝis kvar fiŝetoj. Ankoraŭ unu kaj ŝi havos fiŝsupon.

Subite ŝi aŭdis la ponteton balanciĝi pro senpaciencaj paŝoj. Mumintrolo frapis la bandoman pordon tie supre. Li atendis iom kaj refoje frapis.

He ho! kriis Tu-tiki. Mi estas subglacie!

La eĥo saltis supren sub la glacia plafono kriante: He ho! Ĝi glitis tien-reen plurfoje vokante: Subglacie!

Baldaŭ la nazo de Mumintrolo singarde ŝoviĝis suben tra la glacitruo. Liaj oreloj estis ornamitaj per malstreĉaj oraj rubandoj.

Li rigardis la nigran akvon kiu vaporis pro frosto kaj la kvar rigidajn fiŝojn de Tu-tiki.

Li frostotremis kaj diris: Ĝi neniam venis.

Kiu? demandis Tu-tiki.

La suno! kriis Mumintrolo.

Suno, ripetis la eĥo. Suno, suno, suno… pli kaj pli fore sub la glacio kun pli kaj pli mallaŭta voĉo.

Tu-tiki haŭlis la fadenon.

Ne tiel rapidu, ŝi diris. Ĝi alvenis ĉi-tage en ĉiu jaro, do supozeble ĝi faros same ankaŭ nun. Retiru la nazon por ke mi povu supreniri.

Tu-tiki krablis supren el la glacitruo kaj sidiĝis sur la bandoman ŝtuparon. Ŝi iomete flaris kaj aŭskultis. Poste ŝi diris: Post momento. Jen sidiĝu atendi.

Eta Mim alvenis glitante de la glacio kaj sidiĝis apud ilin. Ŝi ligis ladskatolajn kovrilojn sub la ŝuoj por plirapidiĝi.

Do nun denove oni atendu ion mirindan, ŝi diris. Ne pro tio ke mi kontraŭas, se la lumigado estos pli bona.

El la tera flanko du maljunaj kornikoj alflugaĉis kaj sidiĝis sur la tegmenton de la bandometo. Minutoj pasis.

Subite la lanugo sur la dorso de Mumintrolo stariĝis, kaj en grandega ekscito li vidis ruĝan brilon kolektiĝi sur la krepuska ĉielo sube ĉe la horizonto. Ĝi densiĝis en mallarĝan ruĝan spliton kiu ĵetis longajn lumradiojn laŭ la glacio.

Jen ĝi! kriis Mumintrolo.

Li levis etan Mim kaj kisis ŝin rekte sur la buŝon.

Ej, ne stultumu, diris eta Mim. Ĉu ĉi tio do estas kaŭzo por brui?

Jes ja! vokis Mumintrolo. Estos printempo! Varmiĝos! Ĉiuj vekiĝos!

Li kaptis la kvar fiŝojn kaj ĵetis ilin alten ĉielen. Li stariĝis surkape sur la glacio. Neniam antaŭe li sentis tian feliĉon.

Tiumomente la glacio denove malheliĝis.

La kornikoj ekflugis kaj malrapide flirtegis al la tero. Tu-tiki kolektis siajn fiŝojn, kaj la ruĝa strieto jam rampis sub la horizonton.

Ĉu ĝi ŝanĝis sian intencon? Mumintrolo terurite ekkriis.

Ne strange, kiam vi tiel kondutas, diris eta Mim kaj forglitis sur siaj skatolkovriloj.

Ĝi revenos morgaŭ, diris Tu-tiki. Tiam ĝi estos iomete pli granda, proksimume kiel rando de fromaĝo. Trankviliĝu.

Kaj Tu-tiki subiris subglacien por plenigi la supkaserolon per marakvo.

Kompreneble ŝi pravis. Ne povas esti tiel facilege por suno suriri la ĉielon. Sed oni ne malpli elreviĝas pro tio ke la aliaj pravas.

Mumintrolo sidis gapante suben al la glacio, kaj subite li sentis, ke li ekkoleras. Ĝi komenciĝis en la stomako kiel ĉiuj fortaj emocioj. Li sentis sin trompita.

Kaj li hontis ke li bruis kaj ke li portis orajn rubandojn orele. Tio eĉ pli kolerigis lin. Fine li sentis, ke li devas fari ion ege teruran kaj malpermesitan por retrankviliĝi. Kaj tuj.

Li salte stariĝis, kuris trans la ponton kaj en la bandomon. Tie li iris rekte ĝis la vestoŝranko kaj vaste malfermegis la pordon. Jen pendis la banmanteloj. Jen kuŝis la kaŭĉuka hemulo kiun neniam eblis plenblovi. Precize kiel somere. Sed surplanke sidis io eta gapante al li, tre vila kaj griza kaj kun granda nazo.

Poste ĝi ekvivis, preterkuris lin kiel laŭplanka aerfluo kaj malaperis. Li vidis la voston gliti kiel nigra ŝnuro tra la bandoma pordo. La vostpeniko dum momento fiksiĝis en la pordofendo sed estis distirita, kaj la estaĵo malaperis komplete.

Sed Tu-tiki envenis kun la supkaserolo enmane dirante: Do, vi tamen ne povis rezisti malfermi.

Troviĝis nur iaspeca aĉa rato tie, diris Mumintrolo malgajmiene.

Ne estis rato, diris Tu-tiki. Estis trolo. Tia trolo kia vi estis antaŭ ol iĝi mumintrolo. Tiel vi aspektis antaŭ mil jaroj.

Mumintrolo trovis nenion por diri. Li iris hejmen kaj sidiĝis en la salono por cerbumi.

Iom poste Mim venis por prunti kandelojn kaj sukeron. Mi aŭdas terurajn aferojn pri vi, ŝi diris admire. Laŭdire vi ellasis vian propran prapatron el la vestoŝranko. Oni diras ke vi similas unu la alian.

Ej, silentu, diris Mumintrolo.

Li iris en la subtegmentejon por elserĉi la familian fotoalbumon.

Paĝo post paĝo kun dignaj mumintroloj, plej ofte pozante antaŭ kahelfornoj aŭ en verandoj. Neniu sola similis la trolon de la vestoŝranko.

Devas esti eraro, pensis Mumintrolo. Li ne povas esti parenco.

Li rigardis sian dormantan patron. Nur la nazo similis tiun de la trolo. Sed eble antaŭ mil jaroj…?

Subite la lustro ektintis. Ĝi malrapide balanciĝis tien-reen, kaj ene de la tulo io moviĝis. Ĝi estis vila kaj eta, kaj longa nigra vosto pendis rekte suben inter la vitrogloboj.

Jen li estas, murmuris Mumintrolo. Mia prapatro ekloĝis sur la salona lampo.