Tove Jansson: Vintro en muminvalo

Mumintrolo fermis la okulojn kaj pensis: Kiom ĉiuj malsamas.

Eta Mim staris super la deklivo kriante pro ĝojo kaj admiro. Ŝi frakasis barelon kaj ligis du daŭbojn subŝue.

Jen mi venas! ŝi kriis. Senhezite eta Mim ekiris malsupren de la deklivo laŭ rekta linio. Mumintrolo malfermis unu okulon kaj vidis ke ŝi sukcesos. Ŝia kolera vizaĝeto estis plena de gaja certeco kaj la kruroj disstaris kiel rigidaj bastonoj sur la deklivo.

Subite Mumintrolo iĝis tre fiera. Eta Mim iris trafe-maltrafe, ŝi duonfale stumblis proksime al pino, ŝanceliĝis kaj retrovis la ekvilibron — poste ŝi alvenis suben kaj ridegante sidiĝis en la neĝon.

Ŝi estas unu el miaj plej malnovaj amikoj, klarigis Mumintrolo al la filifjonkino.

Tion mi kredas, diris la filifjonkino acide. Kiam oni prezentas kafon en ĉi tiu familio?

La hemulo alproksimiĝis al ili. Li demetis la skiojn kaj lia vizaĝo brilis pro amikemo kaj bonkoreco. Nun ni instruos al Mumintrolo skii, li diris.

Prefere ne, dankon, murmuris Mumintrolo kaj retretis malantaŭen. Li rapide okulserĉis Tu-tiki’n. Sed ŝi jam foriris, eble por fiŝkapti por nova supo.

Oni devas nur ne timi, diris la hemulo kuraĝige kaj ligis la skiojn ĉe la piedoj de Mumintrolo.

Sed mi ne volas… komencis Mumintrolo mizere. Eta Mim rigardis lin kun levitaj brovoj.

Nu bone, diris Mumintrolo malgaje. Sed neniu granda deklivo.

Certe ne, nur la deklivo malsupren ĝis la ponto, diris la hemulo. Fleksu la genuojn. Klinu vin antaŭen. Ne permesu al la skioj disiri. Rekta trunko. Brakoj proksime al la flankoj. Ĉu vi nun povas memori kion mi diris?

Ne, diris Mumintrolo.

Li sentis puŝon al la dorso, fermis la okulojn kaj glitis. Unue la skioj disiĝis tiel foren kiel ili povis. Poste ili suriris unu la alian kaj implikiĝis kun la skibastonoj. Super ĉio kuŝis Mumintrolo en stranga pozo.

La gastoj ekvigliĝis.

Necesas pacienco, diris la hemulo. Restariĝu, amiketo, kaj ni reprovos.

La kruroj tremegas, murmuris Mumintrolo.

Ĉio tio estis preskaŭ pli aĉa ol la soleca vintro. Eĉ la suno, al kiu li tiel ege sopiris, lumis rekte en la valon kaj vidis lian humiligon.

Nun la ponto alkuris kontraŭ lin, supren laŭ la deklivo. Mumintrolo etendis unu kruron aeren por savi la ekvilibron. La dua kruro pluiris sola. La gastoj hurais kaj trovis la vivon denove amuza.

Ne plu ekzistis supren kaj suben. Nur neĝo kaj mizero kaj katastrofo.

Kaj fine Mumintrolo pendis de la saliko apud la rivera rando kun la vosto en malvarma akvo, kaj la tuta mondo estis plena de skioj kaj skibastonoj kaj novaj, malamikaj perspektivoj.

Oni ne perdu la kuraĝon, diris la hemulo amike. Ankoraŭ foje!

Sed ne iĝis plia fojo, ĉar Mumintrolo perdis la kuraĝon. Li vere faris tion, kaj longe poste li ofte revis pri kio okazus, se li irus la trian, triumfan fojon. Tiam li glitus sur la ponton laŭ bela kurbiĝo kaj turnus sin al la aliaj kun rideto. Kaj la aliaj krius pro admiro. Sed tiel do ne okazis.

Anstataŭe Mumintrolo diris: Mi iros hejmen. Iru plu laŭplaĉe, sed mi iros hejmen.

Kaj sen rigardi iun li rampis en la neĝan tunelon kaj en sian varman salonon kaj plej internen en sian neston sub la balancoseĝo.

Eksterdome li aŭdis la hemulon vokadi sur la skideklivo. Mumintrolo ŝovis la kapon en la kahelfornon kaj flustris: Ankaŭ mi ne ŝatas lin.

La prapatro ĵetis iom da fulgo suben, eble por montri sian simpation. Mumintrolo pace komencis desegni per karbo sur la malantaŭa flanko de la salona sofo. Li desegnis hemulon kiu staris surkape en neĝamaso. Kaj ene de la kahelforno staris granda skatolo da fraga konfitaĵo.

En la sekva semajno Tu-tiki obstine sidadis sub la glacio fiŝhokante. Apud ŝi sub la verda glacia plafono sidis longa vico da gastoj ankaŭ fiŝhokante. Jen la gastoj kiuj ne ŝatis la hemulon. En la mumindomo iom post iom kolektiĝis tiuj, kiuj ne zorgis, fortis aŭ kuraĝis manifestacii.

Frumatene la hemulo enŝovis la kapon tra la frakasita fenestro por lumigi al ili per torĉo. Li ŝatis torĉojn kaj bivakajn lignofajrojn — kiu do ne faras tion? — sed li iel trudis ilin en malĝustan lokon.

La gastoj amis siajn longajn, senordemajn matenojn kiam ili lasis la tagon alveni iom post iom, dum ili parolis pri siaj noktaj sonĝoj aŭdante Mumintrolon kuiri kafon kuireje.

Ĉion interrompis la hemulo. Li ĉiam komencis dirante ke la aero estas enfermita kaj priskribante kiel malvarme kaj agrable estas eksterdome.

Poste li socieme parolis pri kiel oni uzu la novan tagon. Li vere faris ĉion eblan por ke ili bonfartu kaj neniam estis vundita kiam ili rifuzis amuziĝi. Li iom frapis al ili la dorson dirante: Nu bone. Baldaŭ vi sendube rimarkos kiom mi pravas.

La sola kiu ĉie sekvis la hemulon estis eta Mim. Li malavare instruis al ŝi ĉion kion li sciis pri skiado radiante bonvolon pro ŝia rapida prosperado.

Fraŭlineto, diris la hemulo. Vi naskiĝis sur skioj. Baldaŭ vi superos min!

Jen ĝuste la intenco, diris eta Mim sincere.

Sed kiam ŝi ĉion ellernis, ŝi malaperis al propraj deklivoj, kiujn neniu konis, kaj ne plu zorgis pri la hemulo.

Ial pli kaj pli da bestoj ŝteliris subglacien por fiŝhoki, kaj fine en la skideklivo lumis nur la nigra-flava pulovero de la hemulo mem.

La gastoj ne emis esti truditaj en ion novan kaj malfacilan.

Ili ŝatis sidi parolante pri kiel estis antaŭe, antaŭ ol venis la glacia sinjorino kaj elĉerpiĝis la manĝo. Ili rakontis unu al la alia kiel ili meblis siajn hejmojn kaj kiuj estis iliaj parencoj kaj konatoj kaj kiel terure estis, kiam la granda frosto alvenis kaj ĉio iĝis malsama.

Ili ankoraŭ proksimiĝis al la kameno aŭskultante unu la alian ĝis fine estis ilia vico rakonti.

Mumintrolo vidis, ke la hemulo iĝas pli kaj pli sola. Mi devas forlogi lin antaŭ ol li mem rimarkos tion, pensis Mumintrolo. Kaj antaŭ ol elĉerpiĝos la konfitaĵo.

Sed ne estis tre facile trovi pretekston kiu estis kaj kredinda kaj delikata.

De temp’ al tempo la hemulo skiis ĝis la maro kaj klopodis ellogi la hundon Jelp el la bandometo. Sed Jelp neniam interesiĝis, nek pri hundsledo nek pri deklivskiado. Dum la tutaj noktoj li estis eksterdome tirbojante al la luno, kaj dumtage li estis laca kaj volis dormi.

Fine la hemulo demetis la skibastonojn kaj diris petege: Komprenu, mi tiel ege amas hundojn. Mi ĉiam pensadis ke iam mi havos propran hundon kiu ankaŭ ŝatas min. Kial vi ne volas ludi kun mi?

Mi ne scias precize, murmuris Jelp ruĝiĝante. Kiel eble plej rapide li reŝteliris en la bandometon por plu revi pri la lupoj.

Kun ili li volis ludi. Estus senlima feliĉo ĉasadi kun la lupoj, akompani ilin ĉie, fari kiel ili kaj plenumi ĉiujn iliajn dezirojn. Kaj iom post iom li ŝanĝiĝus kaj iĝus same sovaĝa kaj libera kiel ili.

Ĉiunokte kiam la lunbrilo glimis en la prujnofloroj sur la fenestrovitro, Jelp vekiĝis bandome kaj sidiĝis por aŭskulti. Kaj ĉiunokte li tiris la lanan ĉapon sur la orelojn kaj plandis eksteren.

Li ĉiam iris la saman vojon, oblikve trans la strandon kaj deklivon kaj en la sudajn arbarojn. Li iris tiel foren ke la arbaro maldensiĝis kaj li povis vidi en Solecan Montaron. Tie Jelp sidiĝis sur la neĝo por atendi ĝis li aŭdis la lupojn ululi. Foje ili estis tre malproksime, foje pli proksime. Sed ili kantis preskaŭ ĉiunokte.