J. Tolkien: Łazikanty

Najbardziej intrygujący element łączący Łazikantego i mitologię pojawia się, gdy najstarszy z wielorybów, Uin, pokazuje Łazikantemu "wielką Zatokę Krainy Czarów (jak ją nazywamy), poza Wyspami Zaczarowanymi" i dalej, "na najdalszym zachodzie Góry Królestwa Elfów; tamtejsze fale jaśniały magicznym światłem" oraz "miasto elfów na zielonym wzgórzu za Górami" Tak bowiem dokładnie wygląda geografia Zachodu w świecie Silmariłlionu w postaci z lat dwudziestych i trzydziestych.

Góry Królestwa Elfów to góry Yalinoru w Amanie, a miasto elfów Tun — by użyć nazw nadanych im zarówno w mitologii, jak i w pierwszej (i tylko pierwszej) wersji Łazikantego. Uin także został zapożyczony z Księgi zaginionych opowieści i choć nie jest dokładnie ta ki jak jego imiennik, "najpotężniejszy i najstarszy ze wszystkich wielorybów", wciąż jednak potrafi zawieść Łazikantego w pobliże ziem Zachodu, które na owym etapie tworzenia legendarium pozostawały ukryte przed oczami śmiertelnych za obszarem ciemności i groźnymi wodami.

Uin mówi, że "dostałby za swoje" (zapewne od Valarów, bogów mieszkających w Valinorze), gdyby wy dało się, że pokazał Aman komuś (nawet psu!] z "Krain Zewnętrznych", to znaczy ze śródziemia, świata śmiertelników.

W Łazikantym świat ów odpowiada naszemu własnemu; wspomina się w nim z nazwy wiele rzeczywiście istniejących miejsc.

Sam Łazikanty "w końcu był psem angielskim" Pod innymi względami nie jest to jednak nasza Ziemia: po pierwsze, ma krawędzie, z których spadają wodospady, przelewające się "wprost w pustkę"

Nie jest to także dokładnie ziemia przedstawiona w legendarium, choć i ona jest płaska, natomiast księżyc w Łazikantym, dokładnie jak ten w Księdze zaginionych opowieści, gdy nie wędruje po niebie, przesuwa się pod światem.

W miarę jak w ćwierćwieczu, które upłynęło od śmierci Tolkiena, ukazywały się kolejne jego dzieła, coraz wyraźniej widać, że wszystkie łączą się ze sobą, choćby pewnymi drobnymi elementami, i że każde rzuca nowe światło na pozostałe.

Łazikanty raz jeszcze dowodzi, jak legendarium, stanowiące dzieło życia Tolkiena, wywierało wpływ na jego opowieści, pozwala nam też spojrzeć inaczej na dzieła, na które mógł wywrzeć wpływ sam Łazikanty, zwłaszcza Hobbita, powstającego (najprawdopodobniej od 1927 roku) równolegle z zapisywaniem i redagowaniem Łazikantego.

W istocie mało jest czytelników Hobbita, którzy nie dostrzegą podobieństw pomiędzy niezwykłym lotem Mewy i Łazika do gniazda na urwiskach i lotem Bilba do orlego gniazda, a także między pająkami napotkanymi przez Łazikantego na Księżycu i tymi z Mrocznej Puszczy.

Nie da się też nie zauważyć, iż zarówno Wielki Biały Smok, jak i Smaug, smok z Ereboru, mają wrażliwe brzuchy, a każdy z trzech zrzędliwych czarodziejów z Łazikan tego — Artakserkses, Psamatos i Człowiek z Księżyca — stanowi na swój sposób pierwowzór Gandalfa.

Zanim przejdziemy do tekstu, warto jeszcze wspomnieć o towarzyszących mu ilustracjach.

Omawialiśmy je dokładnie w książce J.R.R. Tolkien: Artist Illustrator (1995); teraz jednak, kiedy w końcu zostały wydrukowane wraz z pełnym tekstem opowieści, lepiej można ocenić ich zalety i niedoskonałości.

Nie zostały ona zaplanowane jako ilustracje do książki drukowanej i pod względem tematyki nie są rozmieszczone w równych odstępach w opowieści (w istocie w niniejszej książce umieszczono je zgodnie z wymogami druku).

Nie są też jednolite, jeśli chodzi o styl czy metodę wykonania. Dwie to szkice piórkiem i tuszem, następne dwie to akwarele, a jedna — rysunek kredkami.

Cztery są w pełni dopracowane, zwłaszcza akwarele, podczas gdy piąta, wizja Łazika przybywającego na Księżyc, .to znacznie słabsza praca. Łazik, Mewa i Człowiek z Księżyca są na niej dziwnie mali.

Być może Tolkien, pracując nad tym rysunkiem, skoncentrował się głównie na wieży i bardzo udatnie oddanym jałowym krajobrazie, na którym jednak nie dostrzegamy ani śladu księżycowych lasów, opisanych w Łazikantym.

Wcześniejszy "Krajobraz księżycowy" znacznie wierniej odpowiada tekstowi. Widać na nim drzewa o niebieskich liściach i "bladobłękitne i zielonkawe równiny, na które padały długie cienie wysokich, szpiczastych gór" Najprawdopodobniej przedstawia moment, kiedy Łazikanty i Człowiek z Księżyca, wracający z odwiedzin na czarnej stronie, ujrzeli, jak "nad Górami Księżycowymi wschodził właśnie nasz świat — złocistozielona kula, wielka i okrągła"

Tu jednak świat z całą pewnością nie jest płaski: widzimy jedynie obie Ameryki, a zatem Anglia i pozostałe ziemskie krainy, wspomniane w opowieści, muszą kryć się po drugiej stronie globu.

Tytuł "Krajobraz księżycowy" został zapisany na ilustracji we wczesnej formie Tolkienowskiego pisma elfów, tengwaru. "Biały Smok ściga Łazikantego i księżycowego psa" także wiernie odpowiada tekstowi.

Oprócz smoka i dwóch skrzydlatych psów można na nim znaleźć kilka interesujących szczegółów. Tuż nad podpisem widzimy jednego z księżycowych pająków i, prawdopodobnie, smokoćmę; na niebie znów widnieje Ziemia jako kula.

Kiedy Tolkien rozpoczął ilustrowanie Hobbita, wykorzystał tego samego smoka na mapie Dzikich Krain i tego samego pająka na rysunku Mrocznej Puszczy.

Wspaniała akwarela "Ogrody pałacu morskiego króla" ukazuje budowlę z "różowo–białego kamienia", jakby stanowiła ona dekorację w akwarium; być może stanowi to aluzję do Królewskiego Pawilonu w Brighton.

Tolkien postanowił ukazać pałac i ogrody w pełnej krasie, miast rysować przerażonego Łazikantego, wędrującego białą ścieżką. Prawdopodobnie jest to obraz widziany jego oczami.

W lewym górnym rogu widać wieloryba Uina, bardzo przypominającego Lewiatana na jednej z ilustracji Rudyarda Kiplinga do "O tym, jak wieloryb nabawił się swego przełyku" z Takich sobie bajeczek (1902).

Akwarela "Dom, w którym Łazik rozpoczął swoje przygody jako zabawka", równie dopracowany pod względem artystycznym, stanowi jednak pewną zagadkę.

Tytuł sugeruje, że przedstawia ona dom, w którym Łazik po raz pierwszy spotkał Artakserksesa, choć w tekście nie znajdziemy żadnej wzmianki o tym, by była to farma.

Widok morza w tle i szybującej na niebie mewy zaprzecza zawartemu w tekście stwierdzeniu, iż Łazik, zanim chłopczyk Numer Dwa zabrał go na plażę, "nigdy wcześniej nie widział morza i nie czuł jego zapachu", gdyż "wioska, w której się urodził, leżała wiele mil od brzegu i nie dochodził do niej żaden dźwięk ani woń"

Nie może to być też dom ojca chłopca, opisany jako biały budynek na skałach, z ogrodami opadającymi ku morzu.

Trudno powstrzymać się od zadania pytania, czy obrazek ów z początku nie wiązał się z opowieścią, póki przy malowaniu nie naniesiono dodatkowych szczegółów, takich jak mewa.

Biało–czarny pies na dole po lewej to być może podobizna Łazika, a czarne zwierzę przed nim (podobnie jak Łazik częściowo zasłonięte przez świnię) - kocica Psotka, ale nic z tego nie jest pewne.

Tekst, który tu przedstawiamy, oparty jest na ostatniej wersji Łazikantego.

Tolkien nigdy nie przygotował jej w pełni do wydania i nie wątpimy, że gdyby Allen Unwin przyjęli ją jako następcę Hobbita, z pewnością wprowadziłby wiele poprawek i ulepszeń, tak by stała się w pełni zrozumiała nie tylko dla najbliższej rodziny, ale także dla szerokiej rzeszy czytelników.

W rezultacie pozostało w niej kilka błędów i niekonsekwencji. Pisząc coś szybko, Tolkien niezbyt konsekwentnie stosował zasady interpunkcji i pisania wielką literą; w Łazikantym, kiedy tylko dało się odgadnąć intencje autora, staraliśmy się postępować zgodnie z nimi; ujednoliciliśmy także interpunkcję i wielkie litery w miejscach, gdzie wydawało nam się to konieczne.