Манта
Стаіць. А ты ўсё гойсаеш па свеце,
Як той малойчык нежанаты?
Хірон
Ат, кожны бо ў сваёй карэце!
Ты любіш седала, цяпло і смецце,
А я, бач, гойсаю па свеце.
Манта
Ды мой ужо мінуўся час.
А гэта хто?
Хірон
Любві экстаз,
Паўночных мар і чараў ветры
Яго загналі ў нашы нетры.
Алену хоча мець! Ад гэтых баб
Няшчасны розумам аслаб;
Дык ты ўжо ім заапякуйся,
Пра зёлкі-траўкі патурбуйся.
Манта
Заходзь, гасцінна прыме Манта
Кентаўртым часам імкліва пабег далей.
Такога хлопца-рызыканта,
Што парушае строгія законы
Царыцы царства ценяў — Персефоны.
Аднойчы ўжо я схібіла была,
Калі ў Аід Арфея цемрай правяла.
Дык ты ўжо не губляйся, як Арфей,—
Наперад кроч! Ідзі смялей!
Яны апускаюцца ўглыб.
Каля вытокаў Пенея, як раней
Сірэны
Кінемся з гары ў Пеней,
Шумна-бурна ўспенім хвалі,
Песню песняю пахвалім,
Каб было тут весялей.
Нам жыцця няма без вод —
Выплывайма на прасторы
І ў Эгейскім бурным моры —
Пашукаем асалод.
Землетрасенне.
Паўстае за валам вал,
Б’е з разгону ў грудзі скал —
Дно дрыжыць, шалее вір,
І дыміць гарачы жвір;
Страх! Бяжым адгэтуль прэч!
Да нябёс падняўся смерч,
Чорны, грозны і вялізны —
Пачаліся катаклізмы.
Гэта месца — як заклята!
Дык хутчэй плывём на свята,
Да кіпучага прыбою
З шумнай, цёплаю вадою,
Там, дзе ўзнята наша круча,
Дзе два месяцы бліскуча
З неба і з глыбінь прадоння
Ззянне сеюць у сутонне.
Хто разумны, той з Пенея
Паплыве на фэст Эгея.
Сейсмас {185} 185 Сейсмас — увасабленне землетрасенняў.
(бурчыць і варочаецца пад зямлёй)
Трохі плечы паднатужу,
Горы й долы з месца зрушу,
Паднацісну, паднапну
І зямліцу ўскалыхну.
Сфінксы
Як дрыжыць і як грукоча,
Як глынуць усіх нас хоча,
Як бушуе, як шалее,
Як гарачым ветрам вее,
Як нас кідае, хістае,
Як трывога нарастае,
Прыкра, цяжка, сэрца млее.
Хай жа нават пекла згіне,
А сфінкс месца не пакіне.
Творца дзіўнага калоса,
Дойлід слыннага Дэлоса
Выспу высунуў з вады,
Леду выбавіў з бяды.
Гэта Сейсмас, ён гігант,—
Моцны, быццам той Атлант —
Жартам ён гару падкіне
І ў ваду яе абрыне,
Ці старчма ў зямлю ўвапрэ,
Разадзьме агонь у горне,
Пераверне, перагорне,
Перамеле, ператрэ
Кварц, пясок, метал і гліну.
То гару шпурне ў даліну
І адрэжа шлях да мора,
То прывольную раўніну
Ён і ўздыбіць і распора —
Пад зямлёю з ім не мерся,
Мы ж — царуем тут, наверсе.
Сейсмас
Трызвоніць гэтак вам нягожа,
Бо ўсім валодае Сейсмос —
Ці на зямлі было б прыгожа,
Каб я зямлю як след не трос?
Бо ці задумаўся каторы,
Як нагрувасціліся б горы,
Калі б з глыбіняў я не ўзнёс
Іх у эфірны край нябёс?
Хай Ноч засведчыць і Хаос,
Як я, скідаючы тытанаў,
І Пеліён-гару, і Осу
З падземных вызваліў кайданаў {186} 186 І Пеліён-гару і Осу/З падземных вызваліў кайданаў.— Пеліён і Оса — горы ў Фесаліі.
,
Як дзень рабіў я паначы,
Як падганяў уцёс да ўцёсу,
Як іх шпурляў, нібы мячы.
Калі ж стамілі ўрэшце бавы нас,—
Мы дзве гары ўсцягнулі на Парнас.
І там цяпер прыстанак Апалона
І радасны прытулак муз.
І Зеўсу я Алімп узнёс пад тронам —
І сёння я ў вялікі землятрус
Стварыў тут новых гор грамады
Гасцям і жыхарам Элады.
Сфінксы
Уявіць уцёсы, горы
Мы б адвечнымі маглі,
Каб не бачылі, як творы
На вачах растуць з зямлі.
Шуміць ужо зялёны рай,
Сям-там яшчэ скала трасецца —
Усё разбурыцца няхай,
А сфінксы не крануцца з месца.
Грыфы
Гляньце ў шчыліны, у лазы —
Іскры золата ў граніце.
Эй, мурашкі, не драміце,
Папаўняйце вашы касы.
Хор мурашак
Там, дзе расколата
Скала ці глеба,
Туды па золата
Спяшацца трэба.
Дзе толькі шчыліна,
Там і спажыва:
Пясок ці жыліна —
Збіраю жыва.
Драбка апошняга
Я не ўпускаю,
З куточка кожнага
Здабычу маю.
З руплівай працаю
Я скрозь паспею:
Дабро намацаю,
Пясок адсею.
Грыфы
Нясіце скарб! Нясіце, каб —
Ляжаў ён каля нашых лап:
Няма замкоў, няма муроў
Мацней ад нашых пазуроў.
Пігмеі {187} 187 Пігмеі і дактылі — казачныя плямёны карлікаў, якія варагавалі з жураўлямі.
Читать дальше
