Фаўст (кідаецца на калені)
Ён тут, ля ног тваіх, каханы.
Прыйшоў, каб разарваць твае кайданы.
Маргарыта (падае побач з ім на калені)
Папросім заступніцтва ў бога!
Вось тут ля парога —
Чортава логва,
Пекла віруе,
Злыдзень кіруе,
Лютуе звяруга.
Фаўст (уголас)
Маргарыта (прыслухоўваеца)
(Ускоквае.)
Кайданы спадаюць.
Так ён заве! Я чую голас мілы!
Я вольная! Няма турмы, няма магілы!
Я палячу да мілага на волю,
Я адпачну, забуду злую долю.
Зваў «Грэтхен» мяне ён з-за гэтай сцяны.
Праз лямант геены, выццё сатаны,
Праз рогат і пошчак, праз вусцішны грук
Пачула салодкі і мілы мне гук.
Фаўст
Маргарыта
Ты тут! Яшчэ скажы мне раз.
(Абдымае яго.)
Ён тут! Ён тут! Агонь пякельны згас!
Дзе страх перад турмой! Дзе ланцугі!
Прыйшоў забраць мяне, мой дарагі!
Вярнуўся зноў шчаслівы час!
Вось той сабор каля завулка,
І наша першая прагулка,
І сад, дзе я, адрокшыся ўсяго,
Чакала з Мартай любага свайго.
Фаўст (хоча яе вывесці)
Маргарыта
Хвілінку хоць!
Мне добра там, дзе ты!
(Туліцца да яго.)
Фаўст
Выходзь!
Калі цямніцу не пакінем,
Абое разам тут загінем.
Маргарыта
Няўжо не ўмееш цалаваць, мой любы?
Жылі ў разлуцы мы, здаецца, мала,
А ўжо твае зусім не тыя губы.
Чаму з табой мне сёння страшна стала?
Раней пяшчотаў прагнула тваіх,
Здавалася, як быццам я ў раі,
І на грудзях тваіх адпачывала.
Дык пацалуй мяне.
Не, я цябе.
(Абдымае яго.)
О божа! Халодныя губы —
Чаго?
Былога кахання
Нізвання…
Хто выкраў яго?..
(Адварочваецца.)
Фаўст
Хадзем, каханая! Хадзем з няволі!
Люблю цябе, як не любіў ніколі.
Прашу адно — ідзі за мной.
Маргарыта (павярнуўшыся да яго)
Дык гэта ты! О… ты… каханы мой?..
Фаўст
Маргарыта
Там на свабодзе
Жыць будзем у любові мы і ў згодзе,
Няўжо табе не страшна быць пры мне,
Няўжо не бачыш ты, што я ў турме?
Фаўст
Хадзем! Зарою неба запалала!
Маргарыта
Сваю я маму змардавала,
Сваё ўтапіла я дзіця,
Маё дзіця, тваё дзіця.
Тваё! Ах, божа, гэта ж ён!..
Падай руку!.. Не сон, не сон…
Вільготная рука твая…
Здаецца мне, што бачу я
Густую кроў…
Каго ты закалоў?
Чыю ты загубіў душу?
Схавай свой страшны нож, прашу!
Фаўст
Мінулае ў мінулым застанецца!
Не муч мяне, не крой мне сэрца.
Маргарыта
Застанься, мілы.
Я раскажу пра тры магілы,
Што заўтра будзеш ты капаць.
Матуля ў першай будзе спаць,
А побач ляжа родны брат,
А я наўзбоч ад іх, не ў рад,
Але не надта каб далёка,
Каб не было мне адзінока,
І на грудзях я прыгарну
Маё дзіця і з ім засну,
Бо дзе ж яшчэ яму ляжаць?
О, як хачу я зноў абняць
Цябе, мой любы, як бывала,
Ды ўсё мінула, ўсё прапала:
Сілком тулюся, ты ж не рад,
Чамусьці хілішся назад.—
Як рада я, што разам мы.
Фаўст
Тады пайшлі хутчэй з турмы.
Маргарыта
Фаўст
Маргарыта
Ў дамавіну!
На смерць пайду, турму пакіну,
На адпачынак вечны, на спакой
Пайду хоць зараз я з табой.
Далей ні кроку, мілы мой.
Фаўст
Ты можаш! Адчыніў я дзверы!
Маргарыта
О не! Няма ўжо больш надзеі, веры.
Чаго ўцякаць? За сутарэннем
Чакае варта — мне не збегчы.
Павесіць торбачку за плечы,
Ісці з нячыстым, злым сумленнем
Нядобра, брыдка мне, і ўрэшце,
Чаго блукаць, бадзяцца ў свеце,
Калі ўсё роўна не ўцячы?
Фаўст
Маргарыта
Ах, маўчы!
Мяне пашкадуй —
Дзіцятка ратуй.
Там, дзе ручай бяжыць
У бары…
У сажалцы ляжыць,
У віры…
Пад кладкай…
Галоўкай дагары…
Яно жывенькае яшчэ.
Бяры яго хутчэй!
Ратуй маё дзіцятка!
Фаўст
Адумайся, няўжо не хочаш волі?
Читать дальше
