Ёган Гётэ - Фаўст

Не суцяшай нічым.
Казаў і пробашч гэта мне,
Адно — зусім другія словы.

У кожнага лад роднай мовы
Сугучны думкам і настрою —
Чаму ж тады і мне сваёю
Не гаварыць, чаму?

Гатова верыць я ўсяму,
Але адно мяне гняце —
Што вы — не ва Хрысце.

Дзіця!

І вельмі моцна прыгнятае,
Што ў вас кампанія не тая.

Чаму?

Мне сябар ваш харошы
Да глыбіні душы варожы.
Скажу, за ўсе свае гады
Другой такой не бачыла брыды,—
Ягоны твар такі страшэнны.

Твой страх, каханая, дарэмны.

Яго прысутнасць мне бунтуе кроў.
Я ўсіх шаную, ўсім мая любоў; —
І як цябе пабачыць прагна мару,
Так ад ягонага дрыжу я твару.
Здаецца мне, ён шэльма, пустабрэх,
Калі не так — даруй мне, божа, грэх!

Хіба на свеце блазнам нельга быць?

З такім я не хацела б побач жыць!
Як толькі ўвойдзе ён у дзверы,
Яго падступныя намеры,
І здзеклівасць, і злосць відны;
Напэўна, мерцвякі адны
Яму на свеце гэтым любы.
Пагардліва ён крывіць губы,
І я чытаю з твару злога —
Не можа ён любіць жывога.
З табой так добра, так лагодна,
З табой я дыхаю свабодна,
А ён агідны, ён зласлівы.

О, мой анёлак баязлівы.

Падыдзе толькі да цябе,—
Я ўся ад страху калачуся,
Здаецца, не люблю цябе.
Пры ім я стыну, не малюся,
Трывожна, цяжка мне тады.
Ах, Генрых мой, каб не было бяды.

Ну, непрыгожы ён, ну, брыдкі з твару…

Пара мне ўжо.

Ах, мілая, як мару
Я хоць гадзінку лішнюю пабыць,
Душу з душой і сэрца з сэрцам зліць.

Калі б адна я ў хаце спала,
Дык я б дзвярэй не замыкала,
Ды мама чуйная мая;
Каб нас яна ўдваіх застала,
Ад сораму памерла б я.

Анёлак мой, вазьмі флакон,
Падай тры кропелькі з вадой,
І прыйдзе сон, здаровы сон
І матцы прынясе спакой.

Дзеля цябе на ўсё я згодна!
Скажы, а гэта ёй не шкодна?

Навошта мне шукаць падману?

Як толькі на цябе я гляну,
Слабею ўраз і трачу волю,
Нічым душы не задаволю.
Зрабіла столькі я табе. Здаецца,
Нічога больш рабіць не застаецца.

Як малпачка? Пайшла?

Шпіёніў зноў?

Урок закону божага і мілаты? —
Я чуў ваш дыспут да апошніх слоў —
Маралізатар недалужны ты,
А дзеўчанё дарма не траціць часу.
Калі ты ў бога верыш, — будзь гатоў,
Што прыбярэ цябе да рук адразу

Пачвара, ці не бачыш ты, — яна
Баіцца пакахаць
І чыстай вераю святой
Сама, адна
Душу ад зла спрабуе ўратаваць,
І за мяне убольвае душой.

О кавалер звышпачуццёвы,
Паддацца ты дзяўчу гатовы.

Паскробак полымя і гною!

Яна здаецца недурною:
Дзе недабачыць, носам чуе
І грэбуе прысутнасцю маёй,
Мая ўжо морда, бач, не імпануе.
Адчула, бач, што перад ёй
Не чалавек, а геній, сіла,
Відаць, і чорта раскусіла.
Дык ноччу?..

Што табе да гэтай справы?

Ва ўсім ёсць частачка маёй забавы.

Ты чула, што Барбару напаткала!

Не, я з людзьмі бываю мала.

Сівілачка шапнула мне на вушка,
Што ўжо ў круцёлкі нашай пухне брушка,—
Так ёй і трэба!

Не!

Яно ж бо тое —
Ужо і есць і п’е на двое!

Ах! Ах!