Калі патрэба выпадзе якая,
Ты мне на шабасе шапні!
Ведзьма
А вось замова. Паўтарай яе —
Яна напітку моцы дадае.
Мефістофель (Фаўсту)
Хадзем хутчэй, каб цела
Сагрэлася і прапацела,
Тады падымецца жыццёвы тон,
Адчуеш млосць і шал кахання,
Табе параніць сэрца Купідон,
Я ж здзейсню кожнае тваё жаданне.
Фаўст
Дай люстра, гляну ёй у вочы,
О, дзе яна, душы царыца?
Мефістофель
На пекны твар, на твар жаночы
Ты скора зможаш надзівіцца.
(Ціха, убок.)
Чакай, праз сілу нашага пітва
У бабе ўбачыш ты багіню хараства.
Вуліца {48} 48 Сцэна напісана да 1775 г.
Фаўстмалады. Праходзіць Маргарыта.
Фаўст
Хачу красуню папрасіць
Паненцы праважатым быць. {49} 49 Хачу красуню папрасіць/Паненцы праважатым быць. — Паненка ( ням . Fräulein) — так называлі толькі дваранскіх дзяўчат. Фаўст падлабуньваецца да Маргарыты, называючы яе, мяшчанку, паненкай.
Маргарыта
Красунь, паненак тут няма —
Дайду дадому і сама.
(Вырываецца і выходзіць.)
Фаўст
Дальбог, такая прыгажосць,
Наўрад ці дзе на свеце ёсць!
З прывабнай строгасцю — хаця
Дзяўчо, амаль яшчэ дзіця.
О, як мне вобраз гэты люб!
Румянец шчочак, чырвань губ,
Бляск гэтых вочак з-пад павек
Мне не забыць ужо навек!
Адно ўжо тое вельмі міла,
Як лёгка мой наскок адбіла.
Уваходзіць Мефістофель.
Глядзі, каб дзеўку мне дастаў!
Мефістофель
Фаўст
Мефістофель
Ах вось! У пробашча яна была
І ачышчалася ад зла,
Грахі яму нявінная насіла.
Падгледзеў я — ля спавядальнай будкі
Стаяла, як анёл чысцюткі —
А гэтакіх мая не пераможа сіла,
Фаўст
За чатырнаццаць ёй пераваліла.
Мефістофель
Ты — як распуснік пошлы, гадкі,
Што хціва кветачкі кахання рве,
Якому толькі ў галаве —
Залёты і нявінныя дзяўчаткі.
Ці не завельмі ты, мой пане, спрытны?
Фаўст
Дарма! Пакінь, магістр амбітны,
Свае маралі, трапныя здагадкі —
Абрыдлі мне яны. Без лішніх слоў:
Калі я гэтай ноччу зноў
Дзяўчыну мілую не ўбачу,
Лічы — ў табе партнёра трачу!
Мефістофель
Не ўсё ж наскокам, дарагі! —
Патрэбен тыдзень мне, другі,
Каб я аказію мець мог.
Фаўст
Мне б толькі вольных сем гадзін,
Дык і без чорта, сам, адзін
Я б спакусіў і перамог.
Мефістофель
Ого! Цяпер я слухаю француза!
Прашу, не гневайся, ну годзе, годзе!
Але ж які той смак у асалодзе,
Калі табе падорана спакуса!
Круці, фліртуй, шукай зацішак,
А там, як дойдзе да пары,
Ты, як герой замежных кніжак,
Сам на цугундар лялечку бяры.
Фаўст
Мой апетыт здаволіцца малым.
Мефістофель
Ты рызыкант, мой пане, а між тым,
Скажу без смеху, да дзяўчыны
Пад’ехаць хітра мы павінны,
Бо штурмаваць паненку ў лоб
Пустою дурасцю было б.
Фаўст
Вядзі мяне ў яе святліцу
Або дастань на памяць паясок,
Хусцінку, стужку, завушніцу,
Падвязку з ножкі, матузок.
Мефістофель
Каб даказаць, як спачуваю
Твайму вялікаму адчаю,
Гатовы сёння ж я з табой
Прабрацца да яе ў пакой.
Фаўст
Мефістофель
Не, не! Ў адведкі
Красуня пойдзе да суседкі,
А ты чакай пакуль, сядзі рахмана
І мар пра ўцехі вашага рамана.
Фаўст
Мефістофель
Фаўст
Рыхтуй дарунак з лёгкае рукі.
(Выходзіць.)
Мефістофель
Ужо дарыць? Ай маладзён!
Але — ці не пара наведаць тайнікі,
Ці не пара дастаць і скарб які,
Каб поспех быў адразу нам відзён.
(Выходзіць.)
Вечар {50} 50 Сцэна напісана да 1775 г.
Невялікі ўтульны пакой.
Маргарытазаплятае і падвязвае косы.
Маргарыта
Як бы хацелася мне знаць,
Хто ён такі, той дзіўны пан?
Рухавы, статны і, відаць,
Не з простых родам, а з дваран.
Я ўмомант гэта зразумела,—
Трымаўся так дастойна, смела.
Читать дальше
