Адразу пра альруны плесці… — Альруны (альраўны) — містычныя фігуркі з кораня мандрагоры, якія нібыта мелі цудадзейную ўласцівасць паказваць месцы захавання скарбаў.
Лепш пачакаць да серады. — Маецца на ўвазе «пакаянная серада», серада першага тыдня вялікага посту, калі канчаецца масленіца.
Exeunt ( лац .) — усе выходзяць.
Ён добра папе дагадзіў. — Маецца на ўвазе абрад цалавання папскай пантофлі на знак прызнання верхавенства царквы над свецкаю ўладаю.
Дар Цэрэры лепшы кветак . — Цэрэра (Дэметра) — багіня земляробства ў грэка-рымскай міфалогіі.
Полішынелі (Pulcinello) — вясёлыя маскі ў сярэдневяковай камедыі дэль-артэ.
Грацыі (харыты) — у грэка-рымскай міфалогіі багіні грацыёзнасці, прыгажосці, радасці, песты — дочкі Зеўса і Эрыміны. Еўфрасіна увасабляе радасць, Аглая — бляск, Талія ( Гегемона ) — квітнеючае жыццё.
Паркі (мойры) — у грэка-рымскай міфалогіі багіні лёсу, дочкі бога Хаоса. Яны пралі нітку чалавечай долі: Клота — сукала нітку, Лахезіс — круціла калаўротак, Атропа — абцінала нітку нажніцамі. У Гётэ Атропа і Клота памяняліся функцыямі.
Фурыі (эрыніі) — Алекта , Мегера , Тысіфона — міфічныя дэманы падземнага царства, багіні помсты і дакораў сумлення. У Гётэ яны выступаюць як ворагі шчасця і кахання: Алекта — злосніца, Мегера — вораг, Тысіфона — помсніца.
Асмадзей — у персідскай міфалогіі д’ябал, які разрывае шлюбныя саюзы.
Заіла-Тэрсіт . — Спалучэнне імёнаў двух зайздроснікаў: Заіла — грэчаскага граматыка (ІV—ІІІ ст. да н. э.), які злосна крытыкаваў Гамера, і Тэрсіта — баязліўца і паклёпніка з «Іліяды».
Хлопчык-каляснічы — алегорыя паэзіі, як Эўфарыён (гл. ІІІ акт). У рукапісе 1827 г. у гэтай сцэне быў Эўфарыён .
Плутон (Плутус) — у грэчаскай міфалогіі бог падземнага царства. У феерыі Фаўста Плутон выступае як бог золата і багацця.
Пан — у грэчаскай міфалогіі бог статкаў, пастухоў, паш і лясоў.
Фаўны і сатыры — у грэка-рымскай міфалогіі — напаўчалавекі-напаўжывёлы з казлінымі нагамі ў свіце бога віна Вакха (Бахуса, Дыяніса).
Гномы — карлікі з германскіх міфаў; прыязныя да людзей, жывуць у рудніках, выплаўляюць металы, ахоўваюць скарбы.
Німфы — персанажы антычнай міфалогіі, боствы сіл і з’яў прыроды. Німфы марскіх і рачных вод, ручаёў, крыніц — акіяніды, нерэіды , наяды ; німфы гор — арэяды ; німфы далін — напеі, німфы лугоў — ліманіяды, німфы дрэў — дрыяды (гл. таксама «Класічную ноч Вальпургіі»).
Сама Фетыда гонарам палічыць/Табе, нібы Пелею, шчасця ўзычыць. — Фетыда — марская німфа, Пелей — яе муж, бацька героя «Іліяды» Ахіла.
Багіні Мацеры . — Міф пра Мацярэй створаны самім Гётэ. Мацеры мысляцца паэтам як праформы, правобразы ўсіх істот і рэчаў.
Як містагог гаворыш ты, нібыта/Табе дурыць патрэбна неафіта. — Містагог — жрэц, які ўводзіў навічка (навіцыя) ў містэрыі, таемнасці культур. Неафіт — чалавек, які ўведзены ў культ.
Селена і Эндыміён . — Селена (Дыяна, Лýна, Геката) — багіня Месяца і палявання. Эндыміён — яе каханак, малады прыгожы паляўнічы, сын Зеўса.
Напісаны ў 1826–1830 гг.
Заходзьце, дружа Нікадэмус!/…Oremus! — Нікадэмус (Нікадзім) — імя фарысея з Евангелля паводле Іаана. Oremus ( лац .) — памолімся!
Мой пан, калі патокі мутнай Леты… — Лета — адна з рэк міфічнага Аіда, падземнага царства. Выпіўшы вады з Леты, душа чалавека забывае пра зямное жыццё.
Гамункул ( лац . homunculus — чалавек, чалавечак) — штучная чалавекападобная істота. Алхімікі лічылі магчымым ствараць жывыя істоты падборам патрэбных элементаў у пэўнай прапорцыі.
«Пастаўлю кропачку над „і“». — Маецца на ўвазе чалавечы цялесны вобраз, які Гамункул імкнецца набыць.
Ad spectatores ( лац .) — да гледачоў.
Читать дальше
