Harlan Coben - Jeden fałszywy ruch

– Oczywiście – powiedział. – Anita. Na pewno ją pamiętasz, Chance.

– Tak, oczywiście – zawtórował mu brat. – Tylko nie znałem jej nazwiska.

Bracia Bradford wyszczerzyli się w uśmiechach jak telewizyjni poranni prezenterzy w tygodniu pomiarów oglądalności.

– Długo u was pracowała? – spytał Myron.

– Och, nie wiem. Rok, dwa – odparł Arthur. – Naprawdę nie pamiętam. Ja i brat nie zajmowaliśmy się służbą. Należało to do naszej mamy.

„Wiarygodne wyparcie się”? Tak szybko? Ciekawe.

– Czy pamiętacie, dlaczego odeszła ze służby?

Arthur Bradford zachował przyklejony uśmiech, ale coś działo się z jego oczami. Źrenice mu się rozszerzyły i przez chwilę zdawało się, że ma trudności ze skupieniem wzroku. Obrócił się do brata. Sprawiali wrażenie wytrąconych z równowagi, jakby nie byli pewni, w jaki sposób potraktować ten frontalny atak. Z jednej strony nie chcieli odpowiadać na pytania, z drugiej utracić niebagatelnego wsparcia finansowego ze strony firmy maklerskiej Lock-Horne.

– Nie, nie pamiętam – przejął inicjatywę Arthur. Masz wątpliwości, rób uniki. – A ty, Chance?

Chance rozłożył ręce i posłał im chłopięcy uśmiech.

– Tylu ludzi przychodzi i odchodzi.

Spojrzał na Wina, jakby chciał powiedzieć: „Wiesz, jak jest”. Ale w jego oczach nie znalazł otuchy.

– Zrezygnowała ze służby czy ją wyrzucono?

– Och, wątpię, czy wyrzucono – odparł szybko Arthur. – Mama bardzo dobrze traktowała służbę. Rzadko kogoś wyrzucała, a może wcale. To sprzeczne z jej naturą.

Polityk najczystszej wody. Jego odpowiedź mogła być prawdziwa lub nie – Arthur Bradford miał to za nic – ale informacja w prasie, że bogata rodzina wyrzuciła z pracy biedną czarną służącą, byłaby ze wszech miar niepożądana. Polityk dostrzega takie rzeczy instynktownie i obmyśla odpowiedź w ciągu sekund. Rzeczywistość i prawda zawsze muszą ustąpić przed bożkami publicznego wizerunku i dobrze brzmiących wypowiedzi.

– Jej rodzina twierdzi, że Anita Slaughter pracowała tu do dnia, w którym zniknęła – nie dał za wygraną Myron.

Bracia byli za cwani, żeby połknąć przynętę i spytać: „Zniknęła?”, ale postanowił ich przeczekać. Ludzie nie znoszą milczenia, dlatego często je przerywają. To stara policyjna sztuczka: nie mów nic, pozwól, żeby swoimi wyjaśnieniami sami wykopali sobie grób. W przypadku polityków wyniki zawsze były interesujące: chociaż dobrze wiedzieli, że powinni trzymać gęby na kłódkę, to dziedzicznie nie byli do tego zdolni.

– Przykro mi – rzekł wreszcie Arthur Bradford. – Jak już wyjaśniłem, tymi sprawami zajmowała się mama.

– To może powinienem porozmawiać z nią.

– Niestety, nie za dobrze się czuje. Biedactwo, ma ponad osiemdziesiąt lat.

– Mimo to chętnie bym się z nią spotkał.

– Obawiam się, że to niemożliwe.

W głosie Arthura zadźwięczała stal.

– Rozumiem. A czy wiecie, kim jest Horace Slaughter?

– Nie – odparł Arthur. – Czyżby był krewnym Anity?

– To jej mąż. – Myron spojrzał na Chance’a. – Zna go pan?

– Nie przypominam sobie.

„Nie przypominam sobie”. Chance odpowiedział jak świadek na procesie, który chce zostawić otwartą furtkę.

– Z wyciągu jego rozmów telefonicznych wynika, że ostatnio dużo dzwonił do waszego sztabu wyborczego.

– Do naszego sztabu dzwoni wiele osób – odparł Arthur i dodał z chichotem. – A przynajmniej mam taką nadzieję.

Chance też zachichotał. Jajarze z tych Bradfordów, ho, ho!

– Tak, pewnie.

Myron spojrzał na Wina. Win skinął głową. Wstali.

– Dziękuję za przyjęcie – powiedział Win. – Sami trafimy do wyjścia.

Bradfordowie próbowali ukryć osłupienie.

– O co chodzi, do licha?! – nie wytrzymał Chance.

Arthur uciszył go spojrzeniem i wstał, żeby uścisnąć gościom ręce, ale Myron i Win byli już przy drzwiach.

Myron odwrócił się.

– Dziwne – powiedział, naśladując najlepiej jak umiał porucznika Colombo.

– Co? – spytał Arthur Bradford.

– Że nie pamiętacie lepiej Anity Slaughter.

Arthur uniósł dłonie.

– W ciągu lat pracowało tu mnóstwo osób.

– To prawda. – Myron przestąpił próg. – Ale ile z nich znalazło zwłoki twojej żony?

Bracia skamienieli, zamienili się w dwa nieruchome, gładkie, zimne głazy. Myron nie czekał na dalszy ciąg. Puścił drzwi i podążył za Winem.

– Co właściwie osiągnęliśmy? – spytał Win, kiedy przejechali przez bramę.

– Dwie rzeczy. Po pierwsze, chciałem się przekonać, czy mają coś do ukrycia. I już wiem, że mają.

– Wiesz to na podstawie…

– Ich bezczelnych kłamstw i wykrętów.

– To politycy. Gdybyś spytał ich, co jedli na śniadanie, też kręciliby i kłamali.

– Uważasz, że nic się za tym nie kryje?

– Kryje się. A ta druga rzecz?

– Chciałem ich sprowokować.

Win uśmiechnął się, gdyż spodobał mu się ten pomysł.

– I co dalej, Wszechwiedzący?

– Musimy zbadać przedwczesną śmierć Elizabeth Bradford.

– Jak?

– Wskocz na South Livingston Avenue. Powiem ci, gdzie skręcić.

Komenda policji w Livingston mieściła się obok ratusza, naprzeciwko biblioteki publicznej i gimnazjum. Prawdziwe centrum miasta. Myron wszedł do środka i spytał o policjantkę Francine Neagly. Francine skończyła gimnazjum po drugiej stronie ulicy w tym samym roku co on. Miał nadzieję, że dopisze mu szczęście i ją zastanie.

Surowy sierżant dyżurny poinformował go, że funkcjonariuszka Neagly jest „aktualnie nieobecna” – tak mówią policjanci – ale zgłosiła przez radio, że idzie na lunch i że będzie w Garkuchni Ritza.

Garkuchnia Ritza wyglądała naprawdę szpetnie. Dawny porządny budynek z cegły pomalowano sprayem barwy morskich wodorostów, a drzwi – łososiowym różem, tworząc kompozycję kolorystyczną za krzykliwą nawet dla statków linii Carnival Cruise. Myrona odrzucała. Za jego szkolnych lat Garkuchnia była zwykłą, skromną jadłodajnią i nazywała się Dziedzictwo. Otwarta całą dobę, należąca oczywiście – na mocy prawa stanowego? – do Greków, przyciągała uczniów gimnazjum, którzy po piątkowo-sobotnim zbijaniu bąków wpadali tam na hamburgery i frytki. Myron z kolegami wkładali bluzy szkolnej drużyny, biegli na prywatki i kończyli tutaj. Próbował sobie przypomnieć, co na nich robił, ale nie pamiętał nic szczególnego. W szkole średniej nie pił – po alkoholu miał mdłości – a jeśli chodzi o dragi, to pruderią dorównywał w tych sprawach Pollyannie. Cóż więc robił na tych imprezach? Pamiętał oczywiście głośną muzykę Doobie Brothers, Steely Dana, Supertrampa, czerpał głęboką wiedzę z tekstów piosenek Blue Oyster Cult (Jo, gościu, co naprawdę chodzi po łbie Ericowi, kiedy śpiewa: „Chcę to zrobić twojej córce na polnej drodze”?). Pamiętał też sporadyczne, zwykle jednorazowe randki z dziewczynami, po których on i one unikali się jak ognia aż do matury. Nie pamiętał jednak nic poza tym. Człowiek chodził na prywatki z obawy, że coś go ominie. Ale nic się tam nie działo. We wspomnieniach pozostał po nich tylko mglisty ślad.

Za to dobrze pamiętał – i sądził, że zachowa w żywej pamięci do końca życia – swoje późne powroty do domu, gdy zastawał ojca (udającego, że śpi) w rozkładanym fotelu wypoczynkowym. Tak było zawsze, bez względu na to, czy wracał o drugiej, czy trzeciej rano. Nie miał w domu godziny policyjnej. Rodzice mu ufali. Ale ojciec nie spał w piątki i soboty, czekając na niego w fotelu i martwiąc się, a „zapadał” w sen w momencie, kiedy Myron wkładał klucz do zamka. Myron wiedział, że stary udaje. A jego stary wiedział, że syn o tym wie. Ale i tak zawsze odgrywał swoje.