Harlan Coben: Bez Śladu

Myron podążył za Arnsteinem do jego gabinetu, w którym czekał już Calvin. Clip zamknął drzwi.

– Jak się sprawy mają? – spytał, zanim usiadł.

Myron powiedział mu o krwi w suterenie. Clip wyraźnie zbladł. Mrożonka zacisnął palce na poręczach fotela.

– Co sugerujesz? – spytał ostrym tonem Clip.

– Sugeruję?

Clip Arnstein wzruszył teatralnie ramionami.

– Nic z tego nie rozumiem – powiedział.

– Tu nie ma nic do rozumienia – odparł Myron. – Greg zniknął. Nikt nie widział go od pięciu dni. Nie korzystał z bankomatu ani karty kredytowej. A w suterenie jego domu jest krew.

– W pokoju zabaw dla dzieci? Tak powiedziałeś. W pokoju zabaw.

Myron skinął głową.

Clip spojrzał pytająco na Calvina, a potem uniósł dłonie w górę.

– I co to znaczy, u licha? – spytał.

– Trudno powiedzieć.

– To jeszcze nie dowodzi, że kogoś tam zabito – ciągnął Clip. – Zastanów się, Myron. Jeżeli Grega zamordowano, to gdzie są zwłoki? Zabrał je morderca lub mordercy? Co się tam wydarzyło? Zaskoczono go? Samego? W pokoju zabaw, gdzie bawił się lalką? I co dalej? Zabili go, wywlekli ciało z domu, ślady krwi pozostawiając tylko w suterenie? – Clip rozłożył ręce. – Gdzie tu sens?

Myrona zaniepokoił taki scenariusz. Zerknął na zamyślonego Calvina. Clip wstał.

– Równie dobrze mogło się tam skaleczyć któreś z jego dzieci – rzekł.

– Jeśli tak, to bardzo mocno – odparł Myron.

– Albo komuś poszła krew z nosa. Z nosa krew wali jak diabli. Może ktoś po prostu rozkwasił tam sobie nos.

– Albo zarżnął kurę. To też możliwe.

– Po co ten sarkazm, Myron?

Myron odczekał chwilę. Spojrzał na Calvina. Żadnej reakcji. Spojrzał na Clipa. Nic.

– Znowu brak mi jasności – powiedział.

– Słucham?

– Wynajął mnie pan, żebym znalazł Grega. Wpadłem na ważny trop. A pan nie chce o nim słyszeć.

– Jeśli sądzisz, że nie chcę dopuścić myśli, że Grega spotkało najgorsze…

– Ja nie o tym. Pan się czegoś boi. Czego? Bo nie tylko tego, że Grega spotkało najgorsze.

Clip spojrzał na Calvina. Mrożonka prawie niedostrzegalnie skinął głową. Clip usiadł. Zabębnił palcami w biurko. Stojący zegar w kącie tykał jak echo.

– Zakładam – rzekł Clip – że wszystkim nam leży na sercu interes Grega.

– Mhm.

– Słyszałeś o wrogich przejęciach?

– W latach osiemdziesiątych byłem już na świecie – odparł Myron. – Ktoś nawet niedawno wytknął mi, że jestem bardzo w stylu tych lat.

– No więc próbują tego wobec mnie.

– Myślałem, że ma pan większość udziałów w klubie.

– Czterdzieści procent – odparł Clip. – Reszta ma najwyżej po piętnaście. Dwaj z nich się zmówili i chcą mnie wysadzić z siodła. – Zacisnął dłonie i położył je na biurku jak przyciski do papieru. – Twierdzą, że za bardzo obchodzi mnie koszykówka, a za mało interesy. Że powinienem zająć się graczami i meczami. Za dwa dni będą głosować.

– I co z tego?

– Głosowanie jest tuż – tuż. Wystarczy skandal i po mnie. Myron przyjrzał się obu mężczyznom.

– Mam się tym zająć? – spytał po krótkiej chwili.

– Nie, skądże – zaprzeczył szybko Clip. – Nie w tym rzecz. Nie chcę tylko, żeby prasa zrobiła widły z czegoś, co może być igłą. W tej sytuacji nie mogę dopuścić, by na jaw wyszło coś kompromitującego.

– Kompromitującego?

– Tak.

– Na przykład?

– Skąd mam wiedzieć – obruszył się Clip.

– A jeśli Greg nie żyje?

– W takim razie, choć zabrzmi to cynicznie, dzień czy dwa nic tu nie zmieni. Zresztą jeśli coś mu się przytrafiło, to może nie bez powodu.

– Nie bez powodu?

Clip uniósł ręce.

– Ja nic nie wiem. Wystarczy, że ruszysz trupa czy choćby kogoś, kto się ukrywa, a wypełzną robaki. Rozumiesz?

– Nie – odparł Myron.

– Nie mogę do tego dopuścić. Nie teraz. Nie przed tym głosowaniem.

– Innymi słowy, chce pan, żebym się tym zajął – stwierdził Myron.

– Wcale nie. Chcemy uniknąć niepotrzebnej paniki. Jeżeli Greg nie żyje, nic na to nie poradzimy. Ale jeżeli zniknął, tylko ty dajesz nadzieję, że nie rzucą się na to media i że go uratujesz.

Wciąż coś przed nim ukrywali, lecz postanowił na razie ich nie naciskać.

– Nie domyśla się pan, dlaczego ktoś obserwuje dom Grega? – spytał.

– Ktoś obserwuje dom Grega? – zdziwił się Clip.

– Tak myślę.

– Calvin?

Clip utkwił wzrok w Calvina.

– Nie mam pojęcia – odparł Calvin.

– Ja również, Myron. Domyślasz się, kto to jest?

– Jeszcze nie. Mam pytanie: czy Greg miał dziewczynę? Clip znów spojrzał na Calvina.

Calvin wzruszył ramionami.

– Sypiał na prawo i lewo – rzekł. – Ale wątpię, czy był z kimś związany.

– Nie znasz żadnej z tych, z którymi sypiał?

– Nie z nazwiska. To były fanki, tym podobne.

– Dlaczego to cię interesuje? Myślisz, że uciekł z jakąś kobietą? – spytał Clip.

Myron wzruszył ramionami i wstał.

– Pora iść do szatni – powiedział. – Niedługo mecz.

– Chwileczkę. Myron zatrzymał się.

– Wiem, Myron, że wychodzę na bezdusznego, ale naprawdę przejmuję się Gregiem. Bardzo. Chcę, żeby znalazł się cały i zdrowy. – Clip przełknął ślinę. Zmarszczki na jego skórze pogłębiły się, jakby ktoś go wyszczypał. Pobladł. – Jeżeli szczerze powiesz mi, że najlepiej będzie ujawnić, co wiemy, to tak zrobię. Bez względu na koszty. Przemyśl to sobie. Chcę dla Grega jak najlepiej. Bardzo mi na nim zależy. Bardzo zależy mi na was obu. Świetne z was chłopaki. Na prawdę. Obu wam wiele zawdzięczam.

Clip miał minę, jakby zbierało mu się na płacz. Myron nie bardzo wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Postanowił, że nic nie powie. Skinął głową, otworzył drzwi i wyszedł.

Gdy się zbliżał do windy, dobiegł go znajomy ochrypły głos: Kogo ja widzę? Czyż to nie nasz powrotnik?

Myron przyjrzał się reporterce sportowej Audrey Wilson. Była w swoim zwykłym stroju: granatowym żakiecie, czarnym golfie i marmurkowych dżinsach. Jeśli nosiła makijaż, to bardzo dyskretny, paznokcie miała krótkie, niepolakierowane. Barwniejsze były tylko jej buty – niebieskie sportowe chucki taylory. Nie rzucała się w oczy. Brunetka, ostrzyżona na pazia. Jej rysom nie brakowało niczego, ale też niczym się nie wyróżniały.

– Czyżbym wyczuwał nutę cynizmu? – spytał.

Wzruszyła ramionami.

– Chyba nie sądzisz, że to kupię – powiedziała.

– Co kupisz?

– Bajeczkę o twoim nagłym pragnieniu, by – zajrzała do notatek – „wpleść swoją legendę w bogatą materię sportu”. – Podniosła oczy, pokręciła głową. – Clip przecież picuje, aż się kurzy, nie?

– Muszę się przebrać, Audrey.

– Nie dasz mi przedtem cynku?

– Cynku, Audrey? A może od razu „bombę”? Jak ja lubię to słowo w ustach dziennikarzy.

Uśmiechnęła się. Miło, szeroko i szczerze.

– Bronimy się? – spytała.

– Ja? W życiu.

– To może, że użyję innego frazesu, złożysz oświadczenie dla prasy?

Myron skinął głową i po aktorsku przyłożył rękę do piersi.

– Zwycięzca nigdy się nie poddaje, poddający się nigdy nie zwycięża – zadeklamował.

– Yince Lombardi?

– Felix Unger. W odcinku Dziwnej pary , w którym gościnnie wystąpił Howard Cosell. Myron skręcił i poszedł do szatni. Audrey – chyba najlepsza dziennikarka sportowa w kraju – podążyła za nim. Pisała o Smokach dla największej gazety na Wybrzeżu Wschodnim. Miała własny program w stacji radiowej WFAN, wysoko oceniany i nadawany w najlepszym czasie antenowym. Prowadziła też poranny niedzielny program telewizyjny Rozmowy o sporcie na kanale sportowym ESPN. A jednak jej pozycja, podobnie jak niemal wszystkich kobiet w tej zdominowanej przez mężczyzn branży, nigdy nie była pewna, a kariera zawodowa, niezależnie od sławy, zawsze o krok od zwichnięcia.