Harlan Coben: Błękitna krew

Jej pierś lekko zafalowała. Zamknęła na chwilę oczy.

– Jack zrujnował mi życie – zaczęła. – Dobrze wiem, że był tylko psotnym nastolatkiem. Gorąco mnie przeprosił. Przysiągł, że nie wiedział, iż mój mąż jest w rezydencji. Był pewien, że usłyszę nadchodzącego Wina i ukryję się. „To był żart” – powiedział. Zwykły żart. Nie zmniejsza to jego winy. Przez niego straciłam syna. Musiał ponieść konsekwencje.

Myron skinął głową.

– Zapłaciła pani Lloydowi Rennartowi, żeby przeszkodził Jackowi wygrać tamten turniej.

– Tak. To i tak zbyt mała kara za rozbicie naszej rodziny, ale nic więcej nie mogłam zrobić.

Otworzyły się drzwi i do pokoju wszedł Win. Myron poczuł, że Cissy Lockwood puszcza jego dłoń. Załkała. Nie zawahał się ani chwili. Odwrócił się bez słowa i wyszedł.

Umarła trzy dni później. Win siedział przy niej do końca. Dopiero gdy wydała ostatnie słabe tchnienie, gdy jej piersi przestały wreszcie wznosić się i opadać, a twarz zastygła w maskę – ostateczną, bezkrwistą maskę śmierci – wyszedł na korytarz.

Win spojrzał na czekającego tam Myrona. Twarz miał spokojną i beztroską.

– Nie chciałem, żeby umarła samotnie – powiedział. Myron próbował opanować drżenie.

– Przejdę się.

– Mogę coś dla ciebie zrobić, Win?

Win zatrzymał się.

– Prawdę mówiąc, tak.

– Powiedz co.

Tego dnia zaliczyli w Merion trzydzieści sześć dołków. Tyle samo następnego. A trzeciego dnia Myron zaczął wreszcie załapywać, o co chodzi w tej śmiesznej grze.