Harlan Coben: Błękitna krew

Myron podniósł w górę zdjęcie.

– Jest pani wystarczająco podobna do matki – dodał cicho. Po twarzy Esme wciąż płynęły łzy. Nie łkała. Nie szlochała.

Nie drżały jej mięśnie twarzy.

– Nawet jeśli Lloyd Rennart był moim ojcem, i tak nic pan na mnie nie ma – odparła. – Reszta to zwykły zbieg okoliczności.

– Nie, Esme. Gdy tylko policja potwierdzi pani pochodzenie, reszta pójdzie jak z płatka. Chad zaświadczy, że to pani zaproponowała na miejsce schadzki Zajazd Dworski. Dokładnie zbadają okoliczności śmierci Tita. Odkryją, co was łączy. Znajdą włókna, włosy. Skojarzą wszystko z sobą. Mam do pani jedno pytanie.

Nie zareagowała.

– Dlaczego odcięła pani palec Chadowi?

Bez zapowiedzi zerwała się do biegu. Zaskoczony, przesadził kanapę, żeby zastąpić Esme drogę, ale mylnie ocenił jej zamiary. Nie popędziła do wyjścia, tylko do sypialni. Swojej sypialni. Przesadził kanapę z powrotem, lecz za późno wpadł do jej pokoju.

W ręku miała pistolet i mierzyła w jego pierś. Z jej oczu wyczytał, że nie będzie żadnych wyjaśnień, zwierzeń, słów. Była gotowa strzelić.

– Szkoda fatygi – powiedział.

– Słucham?

Myron wyjął telefon komórkowy i podał go Esme.

– Do pani.

Przez chwilę stała bez ruchu. A potem, wciąż mierząc z pistoletu, sięgnęła po komórkę. Choć przycisnęła ją do ucha, Myron wszystko słyszał.

– Tu detektyw Alan Corbett z policji filadelfijskiej. Stoimy za drzwiami. Słyszeliśmy każde słowo. Proszę odłożyć broń.

Esme spojrzała na Myrona. Nadal celowała w jego pierś. Poczuł, jak po plecach spływa mu kropelka potu. Patrząc w wylot lufy, masz wrażenie, że zaglądasz w śmiertelną czeluść. Widzisz wyłącznie jej otwór, który rozrasta się w oczach do niesamowitych rozmiarów i szykuje, żeby cię pochłonąć.

– To byłoby głupie – ostrzegł.

Skinęła głową.

– I bezcelowe.

Upuściła broń na podłogę. Drzwi otwarły się nagle i wpadła policja.

– Trzydziestkaósemka – stwierdził, patrząc na pistolet.- To z niej zabiła pani Tita?

Mina Esme to potwierdziła. Nie ulegało wątpliwości, że po testach balistycznych prokurator ją schrupie.

– Tito był obłąkany – odparła. – Musi mi pan uwierzyć. Obciął chłopcu palec. Zaczął żądać pieniędzy.

Myron skinął wymijająco głową. Jej obrona zabrzmiała prawdziwie.

Corbett założył Esme kajdanki.

– Jack Coldren zniszczył całą moją rodzinę! – wyrzuciła z siebie. – Zrujnował życie ojcu, zabił moją matkę. I za co? Ojciec nic złego mu nie zrobił.

– Owszem, zrobił.

– Według Jacka Coldrena, wyciągnął z worka niewłaściwy kij. Ojciec pomylił się. Przypadkiem. Czy powinien zapłacić za to taką cenę?!

To nie była pomyłka ani przypadek. Ale Myron nie wiedział, jaką cenę należy za to zapłacić. Milczał.

Policja wszystkim się zajęła. Corbett zadawał pytania, Myron nie miał jednak nastroju do zwierzeń. Opuścił hotel natychmiast, gdy tylko detektyw odwrócił od niego uwagę, i pojechał do aresztu w komendzie, z którego lada chwila miano zwolnić Lindę Coldren. Wbiegł po betonowych schodach susami, biorąc w pędzie po trzy, cztery stopnie naraz, w stylu trójskoczka na olimpiadzie dla niepełnosprawnych.

Victoria Wilson prawie – prawie! – się do niego uśmiechnęła.

– Linda wyjdzie za kilka minut – poinformowała.

– Ma pani taśmę, o którą prosiłem?

– Tę z rozmową Jacka z porywaczem?

– Tak.

– Mam. Ale dlaczego pan…

– Proszę mi ją dać.

Powiedział to takim tonem, że bez protestu sięgnęła do torebki i wyjęła taśmę.

– Pozwoli pani, że odwiozę Lindę do domu? – spytał. Victoria Wilson przyjrzała się mu badawczo.

– Może to dobry pomysł – odparła.

Wszedł policjant.

– Jest gotowa do wyjścia – oznajmił.

– Nie miała pani racji z tym grzebaniem w przeszłości – rzekł Myron do Victorii, widząc, że się odwraca. – Ta przeszłość uratowała naszą klientkę.

– Jak już powiedziałam: nigdy nie wiadomo, co się znajdzie – odparła, patrząc mu w oczy.

Czekali, kto pierwszy zerwie kontakt wzrokowy. Mierzyli się wzrokiem aż do otwarcia drzwi.

Przebrana z powrotem w cywilny strój, Linda wyszła tak niepewnie, jakby trzymano ją w ciemnej celi i bała się, czy jej oczy zniosą światło. Na widok Victorii uśmiechnęła się szeroko i po wymianie uścisków wtuliła twarz w ramię prawniczki, kołysząc się w jej ramionach. Gdy wypuściły się z objęć, obróciła się do Myrona i go uścisnęła. Zamknął oczy, rozluźnił mięśnie. Poczuł zapach jej włosów i cudowny dotyk policzka na szyi. Trwali w objęciach dłuższy czas, niczym w jakimś wolnym tańcu, nie chcąc, a być może odrobinę lękając się rozłączyć.

Victoria kaszlnęła w pięść i ich przeprosiła. Z pomocą policjantów dotarli do samochodu bez zbytniego natręctwa dziennikarzy. W milczeniu zapięli pasy.

– Dziękuję – powiedziała Linda.

Myron nie odpowiedział. Uruchomił wóz. Przez jakiś czas milczeli. Włączył klimatyzację.

– Coś między nami zaszło – odezwała się.

– Sam nie wiem. Martwiłaś się o syna. Może to nas zbliżyło.

Z jej miny wynikało, że w to nie wierzy.

– A ty. Nic nie czułeś? – spytała.

– Może – odparł. – Ale zarazem chyba strach.

– Strach? O co?

– O Jessicę.

Uśmiechnęła się ze zniecierpliwieniem.

– Nie mów, że należysz do mężczyzn, którzy boją się zaangażować.

– Przeciwnie. Boję się, że tak bardzo ją kocham. Że tak bardzo chcę się zaangażować.

– Więc w czym problem?

– Jessica już raz mnie rzuciła. Nie chcę przeżyć tego drugi raz.

Skinęła głową.

– Sądzisz, że to strach przed porzuceniem?

– Nie wiem.

– Ja coś poczułam. Po raz pierwszy od bardzo dawna. Nie zrozum mnie źle. Miałam romanse. Takie jak z Tadem. Ale tym razem to co innego. – Spojrzała na niego. – Miłe, dobre uczucie.

Myron nie podjął tematu.

– Nie ułatwiasz mi zadania.

– Musimy omówić inne sprawy.

– Jakie?

– Victoria powiedziała ci o Esme Fong?

– Tak.

– Pamiętasz o jej solidnym alibi, jeśli chodzi o śmierć Jacka?

– Które zapewnił jej nocny portier tak wielkiego hotelu jak Omni? Wątpię, czy po bliższym zbadaniu się utrzyma.

– Nie bądź tego taka pewna.

– Dlaczego?

Myron obrócił się w jej stronę.

– Wiesz, co nie dawało mi spokoju, Lindo?

– Nie. Co?

– Telefony w sprawie okupu.

– Dlaczego?

– Pierwszy był rano w dniu porwania. Odebrałaś go. Porywacze oznajmili, że mają waszego syna. Lecz nie wysunęli żądań. Od razu mnie to zdziwiło, a ciebie?

– Mnie również – odparła po namyśle.

– Wiem już, dlaczego ich nie wysunęli. Ale wtedy nie znaliśmy prawdziwego motywu porwania.

– Nie rozumiem.

– Esme Fong porwała Chada, żeby się zemścić na Jacku. Pragnęła uniemożliwić mu wygranie turnieju. Ale jak? Myślałem, że porywając Chada, chce Jacka zdenerwować, wzburzyć, zdekoncentrować. Lecz samo porwanie tego nie gwarantowało. Musiała mieć pewność, że Jack przegra. Tylko o taki okup jej chodziło od początku. Tyle że odrobinę spóźniła się z żądaniem. Jack już wyjechał na turniej. A telefon odebrałaś ty.

Linda skinęła głową.

– Rozumiem. Musiała dotrzeć do Jacka bezpośrednio.

– Otóż to, ona albo Tito. Dlatego zadzwoniła do Jacka w Merion. Pamiętasz ten drugi telefon, który Jack odebrał po zakończeniu rundy?