Harlan Coben - Ostatni Szczegół

– Jestem odpowiedzialny – rzekł Wells. – To moja wina. Niech pan to powie – zwrócił się do Myrona.

– Co?

– Bardzo proszę. Niech pan powie: „Jestem odpowiedzialny. To moja wina”. To uszczęśliwia. Dość wymigiwania się od odpowiedzialności. Niech pan powie. A ja z panem. I pan również, Win.

– Jestem odpowiedzialny. To moja wina – powtórzyli Myron i Wells. Win milczał.

– Lepiej panu? – spytał Wells.

– To prawie jak seks – rzekł Myron.

– Bywa, że działa bardzo mocno.

– Mhm. Nie przyjechałem krytykować pańskiego seminarium, Sawyer. Chcę usłyszeć o teście antynarkotykowym Clu. Dowody, którymi dysponujemy, potwierdzają, że go sfałszowano. Pan w nim uczestniczył. Dlaczego podaliście, że Clu się narkotyzował?

– Nie wiem, o czym pan mówi.

– Sekcja zwłok wykazała ponad wszelką wątpliwość, że Clu Haid nie brał narkotyków od co najmniej dwóch miesięcy przed śmiercią. A jednak dwa tygodnie temu wyszło wam, że ćpał.

– Być może test dał błędny wynik – odparł Wells. Win zamlaskał z dezaprobatą.

– Niech pan powie: „Jestem odpowiedzialny. To moja wina” – zachęcił.

– Dość wymigiwania się od odpowiedzialności – dodał Myron.

– Bardzo proszę, Sawyer. To uszczęśliwia.

– To nie jest śmieszne – zaprotestował Wells.

– O, przepraszam – rzekł Win. – Jest pan wszystkim, a tym samym również testem antynarkotykowym.

– Gościem na tak.

– Podobnie na tak jak wasz test.

– Wystarczy tego dobrego, panowie! – nie wytrzymał Wells.

– Jest pan skończony, Sawyer. Wszystko powiem prasie – zagroził Myron.

– Nie wiem, o czym pan mówi. Nie wiem nic o sfałszowaniu testu.

– Mam na ten temat teorię. Chce pan ją usłyszeć?

– Nie.

– Opuszcza pan Jankesów i zaczyna pracować dla Vincenta Rivertona, zgadza się?

– Nie pracuję wyłącznie dla jednej firmy. Jego koncern wydaje mi książkę.

– Riverton to także główny wróg Sophie Mayor.

– Tego pan nie wie – bronił się Wells.

– Żył dla tego klubu. Bardzo się wkurzył, gdy pani Mayor przejęła Jankesów. Na dodatek okazało się, że taka właścicielka była klubowi potrzebna, ponieważ nie wtrącała się do jego prowadzenia. Jedynym jej posunięciem, i to świetnym, było ściągnięcie do drużyny Clu Haiga. Clu rzucał lepiej, niż ktokolwiek śmiał marzyć. Jankesi zaczęli odzyskiwać świetność. I wtedy wkroczył pan. Haig nie przeszedł kontroli antynarkotykowej. Sophie Mayor wyszła na ignorantkę. Jankesi zaczęli spadać w dół tabeli.

Sawyer Wells chyba trochę się pozbierał. Któreś ze zdań Myrona dodało mu animuszu. Ciekawe.

– To nie ma żadnego sensu – rzekł.

– Konkretnie co?

– Wszystko. – Wells znowu wyprężył pierś. – Sophie Mayor była dla mnie dobra. Kiedy stworzyła mi szansę na awans życiowy, pracowałem jako terapeuta w ośrodkach odwykowych Sloan State i Rockwell. Z jakiego powodu miałbym jej szkodzić?

– Proszę mnie oświecić.

– Nie mam pojęcia. Byłem przekonany, że Clu się narkotyzuje. Jeśli nie brał, test dał błędny wynik.

– Dobrze pan wie, że wyniki kontroli się sprawdza. Nie ma mowy o błędzie. Ktoś je sfałszował.

– Nie ja. Proponuję porozmawiać z doktorem Stilwellem.

– Jednak pan był obecny przy badaniu? Zgadza się?

– Tak, byłem przy tym. Na tym kończę odpowiadać na pańskie pytania. Po tych słowach Sawyer Wells obrócił się na pięcie i pośpiesznie wyszedł.

– Chyba nas nie lubi – powiedział Myron.

– Ale najważniejsze, że jesteśmy nim.

– Z czego wniosek, że nie lubi siebie?

– Smutne, prawda?

– A jak mąci w głowie. Ruszyli do wyjścia.

– Dokąd teraz, o Zmotywowany?! – spytał Win.

– Do Starbucks.

– Czas na kawę z mlekiem?

– Na konfrontację z Frankiem Juniorem.

Franka Juniora nie zastali. Myron ponownie zadzwonił do jego agencji i od tej samej sekretarki usłyszał, że FJ. jest nadal nieosiągalny. Nie zrobiło też na niej wrażenia, gdy powtórzył, że musi jak najprędzej porozmawiać z Francisem Ache'em Juniorem.

Powrócił zatem do swojego biura.

Wielką Cyndi – kobietę, która ledwie mogła wcisnąć się w suknię namiot – opinał dziś jaskrawozielony trykot ze spandeksu, z hasłem biegnącym przez pierś. Materiał krzyczał boleśnie, a litery na nim były tak rozciągnięte, że nie dało się ich odczytać.

– Dzwoniło wielu klientów, panie Bolitar – poinformowała Wielka Cyndi. – Niezadowolonych, że pana nie zastali.

– Zajmę się tym – obiecał. Przekazała mu wiadomości.

– Aha, dzwonił Jared Mayor – dodała. – Bardzo chciał z panem porozmawiać.

– Dobrze, dziękuję.

Najpierw Myron zadzwonił do Jareda Mayora. Zastał go w biurze matki na Yankee Stadium. Do rozmowy podłączyła się Sophie.

– Dzwonił pan? – spytał Myron.

– Liczyłem, że przekaże nam pan najświeższe wieści – odparł Jared.

– Ktoś knuje przeciwko pańskiej matce.

– W jaki sposób? – zainteresowała się Sophie.

– Wyniki kontroli antynarkotykowej Clu sfałszowano. Nie brał.

– Wiem, że chce pan w to wierzyć…

– Dysponuję dowodem.

– Jakim? – spytał po chwili milczenia Jared.

– Nie czas na wyjaśnienia. Ale zapewniam państwa, Clu był czysty.

– Komu zależałoby na sfałszowaniu testu? – spytała Sophie.

– Tego właśnie muszę się dowiedzieć. Na logikę podejrzani są doktor Stilwell i Sawyer Wells.

– A jaki mieliby interes w tym, żeby zaszkodzić Clu?

– Nie Clu, tylko pani. To pasuje do tego, co wiemy. Przywołanie widma pani zaginionej córki, obrócenie na pani niekorzyść udanej wymiany baseballistów… Moim zdaniem ktoś chce pani zaszkodzić.

– To zbyt pochopne wnioski.

– Możliwe.

– Kto chciałby mi zaszkodzić?

– Z pewnością ma pani niejednego wroga. Na przykład Vincenta Rivertona.

– Rivertona? Nie. Przejęcie przez nas klubu odbyło się w o wiele bardziej przyjaznej atmosferze, niż przedstawiła to prasa.

– Mimo wszystko bym go nie wykluczał.

– Niewiele mnie to obchodzi, Myron. Zależy mi tylko na znalezieniu córki.

– Te sprawy są zapewne powiązane.

– W jaki sposób?

Myron przełożył słuchawkę do drugiego ucha.

– Mam być szczery?

– Oczywiście.

– Przypomnę więc, że szanse, iż pani córka nadal żyje, są…

– Słabe.

– Bardzo słabe.

– Słabe, pozostanę przy swoim. A nawet większe.

– Naprawdę wierzy pani, że Lucy gdzieś żyje?

– Tak.

– Że gdzieś jest i czeka na odnalezienie?

– Tak.

– Rodzi to doniosłe pytanie: dlaczego?

– Co pan ma na myśli?

– Dlaczego nie wróciła? Sądzi pani, że ktoś od lat ją więzi?

– Nie wiem.

– A czy jest jakieś inne wyjaśnienie? Jeżeli pani córka wciąż żyje, dlaczego nie ma jej w domu? Dlaczego nie zadzwoniła? Przed kim się ukrywa?

– Sądzi pan – przerwała krótkie milczenie Sophie – że ktoś wskrzesił pamięć o Lucy w odwecie na mnie?

– Musimy to mieć na względzie – odparł.

– Doceniam pańską szczerość. Nadal na nią liczę. Niech pan niczego przede mną nie ukrywa. Ale ja mimo wszystko zachowam nadzieję. Kiedy dziecko nagle znika, powstaje wielka pustka. Trzeba ją czymś wypełnić. Dlatego dopóki się nie przekonam, że się myliłam, wypełnię ją nadzieją.

– Rozumiem.

– Niech więc pan szuka dalej.

Zapukano do drzwi. Myron zakrył dłonią słuchawkę. Wielka Cyndi, która weszła na jego zaproszenie, usiadła na wskazanym krześle. Odziana w jaskrawą zieleń, przypominała planetę.