Tess Gerritsen: Skalpel

Nic dziwnego, że z takim utęsknieniem wyczekuję odwiedzin doktor O’Donnell.

Przychodzi z wizytą raz w tygodniu. Przynosi z sobą magnetofon, notatniki, torebkę pełną pisaków. Przychodzi wiedziona ciekawością, którą prezentuje bez wstydu i strachu, okryta nią jak czerwoną peleryną. Jej ciekawość jest czysto zawodowa – przynajmniej sama w to wierzy.

Przysuwa krzesło blisko mojego łóżka i ustawia mikrofon na stoliku do jedzenia, żeby nie uronić ani jednego słowa.

Potem nachyla się nade mną, wyginając szyję w łuk, jakby mi ją proponowała.

Ma piękną szyję.

Jest naturalną blondynką o bardzo jasnej karnacji, jej żyły pod bielą skóry zaznaczają się delikatnymi niebieskimi liniami.

Patrzy na mnie bez lęku, zadając mi pytania.

– Brak ci Johna Starka?

– Chyba rozumiesz, dlaczego mi go brak. Straciłem brata.

– Brata?

Nawet nie wiesz, jak się naprawdę nazywał.

– Policja też nie wie.

Ciągle mnie o to pytają, ale nie mogę im pomóc, bo sam nie wiem.

Nigdy mi nie powiedział.

– Mimo to korespondowaliście ze sobą, kiedy siedziałeś w więzieniu.

– Nazwiska nie były istotne.

– Ale znaliście się wystarczająco dobrze, żeby wspólnie zabić.

– Tylko raz, na Beacon Hill.

Myślę, że to jest tak, jakby się z kimś pierwszy raz kochać. Potem nabiera się coraz większego zaufania.

– Więc wspólne morderstwo było dla ciebie sposobem na poznanie go?

– Czy jest jakiś lepszy sposób?

Podnosi brwi, jak gdyby nie była pewna, czy mówię serio. Rzeczywiście tak myślę.

– Mówisz o nim jak o swoim bracie. Co rozumiesz przez to określenie?

– Jesteśmy związani świętym węzłem.

Nigdy wcześniej nie trafiłem na człowieka, który by aż tak dogłębnie mnie rozumiał.

– Wyobrażam sobie.

Jestem wyczulony na najdrobniejszy ton sarkazmu, ale jej głos go nie zdradza. Nie dostrzegam go również w jej wzroku.

– Wiem, że musi być więcej ludzi takich jak my – mówię.

– Trudność polega na znalezieniu ich, na nawiązaniu kontaktu. Każdy lubi żyć wśród ludzi tego samego gatunku.

– Uważasz się za osobnika odrębnego gatunku?

– Homo sapiens reptilis – żartuję.

– Co takiego?

– Przeczytałem kiedyś, że część naszego mózgu wywodzi się z epoki gadów.

Steruje naszymi najprymitywniejszymi odruchami: walki, ucieczki, łączenia się w pary, agresji.

– Mówisz o korze archaicznej.

– Tak.

O mózgu, który mieliśmy, zanim staliśmy się ludźmi i ucywilizowaliśmy się.

O mózgu, który nie żywi uczuć, nie ma samoświadomości ani nie zna kodeksu zasad moralnych.

To, co widać, kiedy się patrzy w oczy grzechotnika.

O części mózgu, która reaguje bezpośrednio na bodźce węchowe.

Dlatego gady mają tak silnie rozwinięty zmysł węchu.

– Masz rację.

Z neurologicznego punktu widzenia nasz system węchowy jest związany z korą archaiczną.

– Czy wiesz, że ja zawsze miałem nadzwyczajny węch?

Przez chwilę patrzy na mnie, milcząc.

Nie jest pewna, czy mówię serio, czy rozwijam teorię pod jej kątem, wiedząc, że jest neuropsychiatrą i że jej się spodoba.

Następne pytanie świadczy o tym, że traktuje to poważnie.

– Czy John Stark też miał nadzwyczajny zmysł węchu?

– Nie wiem.

– Patrzę na nią przenikliwym spojrzeniem.

– Już nigdy się nie dowiemy.

Przygląda mi się jak kot myszy.

– Wyglądasz na zirytowanego, Warren.

– Czy nie mam powodu?

– Wędruję wzrokiem po moim bezużytecznym ciele, leżącym pasywnie na owczej skórze.

Nie myślę już o nim jak o własnym ciele. Czemu miałbym się oszukiwać? Nie czuję go. W tej chwili nie jest niczym innym jak tylko bryłą obcego mięsa.

– Wkurza cię ta policjantka – mówi.

Taki truizm nie zasługuje na odpowiedź, więc milczę.

A jednak doktor O’Donnell ma wprawę w docieraniu do warstwy uczuciowej, w zdzieraniu wierzchniej tkanki z ran i obnażaniu surowego, krwawego mięsa.

Wyczuwa we mnie wzmożone napięcie emocjonalne i teraz wkracza, żeby zdrapywać, szarpać i wiercić.

– Myślisz często o detektyw Rizzoli?

– Codziennie.

– Co takiego o niej myślisz?

– Czemu cię to interesuje?

– Próbuję cię zrozumieć, Warren.

Chcę wiedzieć, jak myślisz, jak czujesz, co każe ci zabijać.

– Więc nie jestem twoim przyjacielem, tylko królikiem doświadczalnym.

Nie odpowiada od razu.

– Owszem, mogę być twoim przyjacielem…

– Ale nie dlatego tu przyszłaś.

– Szczerze mówiąc, przyszłam, bo mogę się czegoś od ciebie nauczyć.

Pozwolisz nam wszystkim zrozumieć, co popycha mężczyzn do zbrodni.

– Pochyla się nade mną jeszcze bliżej i mówi uspokajająco: – Powiedz mi, Warren. Zdradź mi wszystkie twoje myśli, nawet te najstraszniejsze.

Nie odpowiadam.

Dopiero po dłuższej chwili mówię cicho: – Mam pewne marzenia…

– Jakie?

– Na temat Jane Rizzoli. Wyobrażam sobie, co bym jej zrobił.

– Powiedz mi.

– To nic przyjemnego.

Wydadzą ci się odrażające.

– Mimo to chciałabym je poznać.

Jej oczy nabierają dziwnego blasku, jak gdyby promieniowały wewnętrznym światłem.

Mięśnie twarzy napięte w oczekiwaniu. Wstrzymuje oddech.

Przyglądam się jej i myślę: Tak, chce, żebym jej powiedział.

Chce usłyszeć każdy ponury szczegół, jak wszyscy inni.

Twierdzi, że jej zainteresowanie wynika z czysto naukowych pobudek, że to, co jej opowiadam, jest potrzebne do jej badań, ale dostrzegam w jej wzroku fascynację.

Czuję zapach feromonów, których źródłem jest podniecenie.

Widzę gada w klatce, który zaczyna ożywać.

Chce poznać moje myśli, wejść do mojego świata.

Jest gotowa.

Czeka tylko, żebym ją tam zabrał.

Zamierzam to zrobić.