Robert Ludlum - Krucjata Bourne’a

– Oczywiście, panie Teng – odparł recepcjonista uniżenie. Oddał kartę kredytową, szybko przeprosił telefonistę w centrali i odłożył słuchawkę.

– Niedobra noc. – Teng wzruszył ramionami, odwrócił się i pospieszył w głąb zatłoczonego holu. Podszedł do Catherine wyciągając równocześnie portfel. – Brak ci pieniędzy. Ja to pokryję. Nie używaj kart.

– Nie brak mi ani w domu, ani w banku, ale nie noszę tyle przy sobie. To jedno z niepisanych praw.

– I jedno z najlepszych – potwierdził Teng kiwając głową. Wzięła banknoty z ręki Tenga i spojrzała mu w oczy. – Czy chcesz usłyszeć wyjaśnienie? – spytała.

– Nie potrzeba, Catherine. Cokolwiek by powiedziała Centrala Cztery, wiem, że jesteś dobrym człowiekiem. A jeśli nie jesteś i uciekniesz, a ja nigdy już nie zobaczę moich pieniędzy, to i tak na szczęście mam jeszcze wiele tysięcy dolarów hongkongijskich.

– Nigdzie nie ucieknę, Teng.

– Ale też nie pójdziesz piechotą. Jeden z kierowców dużo mi zawdzięcza i jest właśnie w garażu. Zawiezie cię na Bonham Strand. Chodź, zaprowadzę cię do niego.

– Jest ze mną jeszcze ktoś. Wywożę ją z Hongkongu. Jest w toalecie damskiej.

– Poczekam w korytarzu. Pospiesz się.

Czasem myślę, że czas płynie szybciej, gdy ma się nawał problemów – powiedział starszy recepcjonista do młodego kolegi praktykanta, wyciągając spod lady półstronicowy wydruk komputerowy i ukradkiem chowając go do kieszeni.

– Jeśli masz rację, to od chwili gdy objęliśmy służbę dwie godziny temu, pan Teng przeżył ledwie piętnaście minut. On jest bardzo dobry, prawda?

– Pomaga mu brak włosów na głowie. Ludzie patrzą na niego jak gdyby był mędrcem, nawet jeśli nie mówi im żadnych mądrych rzeczy.

– Ale potrafi sobie radzić z ludźmi. Bardzo chciałbym być kiedyś taki jak on.

– To wyłysiej trochę – doradził starszy kolega. – A tymczasem, póki nikt nam nie zawraca głowy, pójdę do toalety. A propos, gdybym kiedykolwiek potrzebował wiedzieć, która z agencji wynajmu jest czynna o tej porze, to była to agencja Apex na Bonham Strand East, prawda?

– O, tak.

– Dołożyłeś wielu starań.

– Po prostu telefonowałem według listy. Apex była przy końcu.

– Niektórzy wcześniej przestaliby szukać. Należy ci się pochwała.

– Jesteś zbyt uprzejmy dla niegodnego praktykanta.

– Życzę ci tylko wszystkiego najlepszego – odparł starszy. – Zapamiętaj to sobie.

Starszy z rozmówców wyszedł zza lady. Ostrożnie okrążył palmy w donicach, aż dotarł do miejsca, skąd widział Lee Tenga. Szef nocnej zmiany stał u wylotu korytarza po prawej stronie. To wystarczyło: czekał oczywiście na kobietę. Recepcjonista szybko odwrócił się i wspiął po schodach w kierunku szeregu sklepów znacznie szybciej, niż by nakazywała przyzwoitość. Spieszył się. Wpadł do pierwszego butiku koło schodów.

– W sprawie dotyczącej hotelu – oświadczył znudzonej sprzedawczyni, chwytając słuchawkę telefonu wiszącego na ścianie za ladą pełną błyszczących drogich kamieni. Nakręcił numer.

– Centrala Policyjna Cztery.

– Sir, wasza dyrektywa w sprawie Kanadyjki, pani Staples…

– Czy ma pan informacje?

– Tak sądzę, sir. Ale ich przekazanie jest dla mnie nieco kłopotliwe.

– Dlaczego? To pilna sprawa wagi państwowej.

– Proszę mnie zrozumieć, jestem tylko podrzędnym urzędnikiem.

I nie można wykluczyć, że szef nocnej zmiany w recepcji nie pamięta o waszej dyrektywie. To bardzo zajęty człowiek.

– Co to wszystko ma znaczyć?

– A więc, proszę pana, sir… podsłuchałem, jak kobieta odpowiadająca dokładnie rysopisowi w dyrektywie rządowej pyta o szefa recepcji. Ale gdyby wyszło na jaw, że to ja was zawiadomiłem, znalazłbym się w niezwykle kłopotliwej sytuacji.

– Osłonimy cię. Pozostaniesz nie ujawniony. Jak brzmi ta informacja?

– A więc, sir, podsłuchałem… – Ostrożnie, używając dwuznaczni-ków, pierwszy zastępca szefa recepcji zrobił, co tylko mógł, dla własnej korzyści, a więc ku największej szkodzie swego przełożonego, Lee Tenga. Ale ostatnie jego słowa były bardzo zwięzłe i zupełnie niedwuznaczne. – Jest to Agencja Wynajmu Samochodów Apex na Bonham Strand East. Pozwalam sobie doradzić pośpiech, bo ona już jest w drodze.

Wczesnym rankiem ruch był zdecydowanie mniejszy niż w godzinach szczytu. Ale nadal ogromny. Dlatego też, gdy kierowca limuzyny z Mandaryna, zamiast wpasować się w dość szeroką lukę między pojazdami, która nagle przed nim się pojawiła, wjechał na wolne miejsce przy krawężniku na Bonham Strand East, Catherine i Marie wymieniły zaniepokojone spojrzenia. Po żadnej stronie ulicy nie było widać szyldu agencji wynajmu.

– Czemu się zatrzymujemy? – ostro spytała Catherine.

– Polecenie pana Tenga, proszę pani – odparł odwracając się do niej kierowca. – Zamknę samochód włączając system alarmowy. Nikt paniom nie będzie przeszkadzał, gdy pod wszystkimi czterema klamkami zabłysną światła ostrzegawcze.

– To bardzo pocieszające, ale chciałabym wiedzieć, czemu nie wieziesz nas do agencji.

– Przyprowadzę wóz tutaj, proszę pani.

– Nie rozumiem?

– Polecenie pana Tenga, bardzo stanowcze. I dzwonił też w tej sprawie do Apex. Garaż znajduje się o jedną ulicę dalej. Zaraz wracam. – Kierowca zdjął czapkę i kurtkę, położył je na siedzeniu, włączył urządzenia alarmowe i wysiadł.

– I co o tym myślisz? – spytała Marie, opierając prawą stopę na kolanie i opatrując ją ligniną, zabraną z damskiej toalety. – Czy masz zaufanie do tego Tenga?

– Tak, z pewnością – odparła zakłopotana Catherine. – Ale nic z tego wszystkiego nie rozumiem. To oczywiste, że działa z wyjątkową ostrożnością. Wiąże się to dla niego z poważnym ryzykiem, ale nie wiem jakim. Jak ci już powiedziałam w Mandarynie, ta komputerowa informacja na mój temat była określona jako „sprawa wagi państwowej”, a takich rzeczy nie lekceważy się w Hongkongu. Więc co on właściwie wyprawia? I dlaczego?

– Oczywiście nie jestem w stanie ci na to odpowiedzieć – rzekła Marie. – Ale mogę podzielić się pewną obserwacją.

– Jaką?

– Widziałam, w jaki sposób na ciebie patrzy. Jestem pewna, że ty tego nie zauważyłaś.

– Czego?

– Powiedziałabym, że on cię bardzo lubi.

– Lubi… mnie?

– Można to tak sformułować. Istnieją oczywiście mocniejsze wyrażenia.

Catherine odwróciła twarz do okna. – Mój Boże – szepnęła.

– O co chodzi?

– Przed chwilą, tam w Mandarynie i z przyczyn zbyt niedorzecznych, by je analizować, bo to zaczęło się od idiotki w szynszylowej etoli, pomyślałam o Owenie.

– Owenie?

– Moim byłym mężu.

– Owenie Staplesie? Tym bankierze, Owenie Staplesie?

– Tak się nazywam i tak samo mój chłop… mój były chłop. W owych czasach po rozwodzie zachowywało się nazwisko męża.

– Nigdy nie wspominałaś, że Owen Staples był twoim mężem.

– Nigdy nie pytałaś, kochanie.

– Catherine, mówisz rzeczy bez sensu.

– Pewnie masz rację – zgodziła się, potrząsając głową. – Ale rozmyślałam o czasach, gdy kilka lat temu w Toronto spotkaliśmy się z Owenem. Poszliśmy na drinka do klubu Mayfair i dowiedziałam się o nim rzeczy, w które nigdy bym nie uwierzyła. Bardzo mnie ucieszyły, choć sukinsyn prawie doprowadził mnie do łez.

– Catherine, na litość boską, co to ma wspólnego z tym, co się dzieje w tej chwili?

– Ma coś wspólnego z Tengiem. My także pewnego wieczoru poszliśmy na drinka. Oczywiście nie do Mandaryna, ale kawiarni na wybrzeżu w Koulunie. Bo powiedział, że gdyby nas razem widziano tu na wyspie, nie byłby to dla mnie dobry los.