Erick Van Lustbader - Dziedzictwo Bourne'a

– Dobra, zamykaj pan.

Światło zgasło, drzwi się zatrzasnęły.

Bourne odczekał, aż ciężarówka nabierze prędkości, i dopiero wtedy wstał. W głowie mu huczało. Policjanci musieli pokazać kierowcy to samo zdjęcie, które widział w CNN.

Przez pół godziny jechali gładko i bez przystanków, potem zaczęli skręcać, zatrzymywać się na światłach i znowu ruszać. Miasto, pora wysiadać. Bourne podszedł do drzwi i pchnął dźwignię. Ani drgnęła. Spróbował jeszcze raz, tym razem silniej. Zaklął i zapalił latarkę z domu Conklina. Jasny krąg światła, w świetle zakleszczony zamek. Zatrzaśnięto go na amen.

Dyrektor Centralnej Agencji Wywiadowczej był na porannej odprawie z Roberta Alonzo- Ortiz, doradczynią prezydenta do spraw bezpieczeństwa narodowego. Spotkali się w Pokoju Sytuacyjnym, okrągłej sali w trzewiach Białego Domu. Kilka pięter nad nimi ciągnęły się rzędy wyłożonych boazerią, pięknie ozdobionych wnętrz, które kojarzyły się większości z tym historycznym budynkiem, ale tutaj, na dole, mieścił się ośrodek władzy oligarchów z Pentagonu. Tak jak wielkie starożytne świątynie, Pokój Sytuacyjny zbudowano tak, żeby przetrwał wieki. Wyżłobiony pod starymi piwnicami, miał onieśmielające proporcje, jak przystało na pomnik niezwyciężonych.

Alonzo- Ortiz, on – dyrektor CIA, ich sztaby oraz wybrani agenci Secret Service po raz setny analizowali plan ochrony szczytu antyterrorystycznego w Reykjaviku. Na ekranie wyświetlono szczegółowy plan hotelu Oskjuhlid, schemat uwzględniający wszystkie wejścia, wyjścia, windy, dach, okna i temu podobne. Uruchomiono bezpośrednie telełącze, żeby Jamie Hull, obecny tam przedstawiciel CIA, mógł wziąć udział w odprawie.

– Nie będę tolerowała absolutnie żadnych błędów, nawet najmniejszych – mówiła Alonzo- Ortiz. Była budzącą respekt kobietą o kruczoczarnych włosach i bystrych, jasnych oczach. – Wszystko musi przebiegać bez najmniejszych zakłóceń, jak w zegarku. Każde naruszenie systemu bezpieczeństwa, bez względu na to, jak małe, może mieć katastrofalne skutki. Zniszczyłoby to, co prezydent budował przez półtora roku wraz z czołowymi islamskimi przywódcami. Chyba nie muszę wyjaśniać, że; w ich przypadku pod fasadą współpracy czai się wrodzona nieufność do zachodnich wartości, do etyki judeochrześcijańskiej i wszystkiego tego, co etyka ta sobą reprezentuje. Najmniejsze podejrzenie, że prezydent ich oszukał, będzie miało groźne i natychmiastowe konsekwencje. – Powiodła wzrokiem wokół stołu. Jednym z jej szczególnych darów było to, że gdy przemawiała do grupy ludzi, każdy słuchacz miał wrażenie, że mówi wyłącznie do niego. – Spójrzmy prawdzie w oczy, panowie. Mówimy tu o wojnie globalnej, o dżihadzie na skalę, jakiej do tej pory nie widzieliśmy i jakiej najpewniej nie umiemy sobie wyobrazić.

Już miała oddać głos Jamiemu Hullowi, gdy do sali wszedł cicho młody szczupły agent z zapieczętowanym listem dla szefa CIA.

Dyrektor natychmiast rozciął kopertę i chociaż serce biło mu dwa razy szybciej niż przedtem, z kamienną twarzą przeczytał wiadomość.

– Bardzo przepraszam, pani doktor – powiedział. Pani Ortiz nie lubiła, gdy przerywano jej odprawę. Doskonale wiedząc, że patrzy na niego groźnie, dyrektor odsunął krzesło i wstał.

Pani Ortiz zacisnęła usta i posłała mu uśmiech tak fałszywy, że jej wargi niemal zniknęły.

– Wychodzi pan tak nagle, na pewno to coś pilnego.

– Owszem, bardzo. – Dyrektor, stary wyga i pan samego siebie, nie zamierzał zadzierać z najbardziej zaufanym człowiekiem prezydenta. Zachował dobre maniery, chociaż nie znosił tej wstrętnej baby, która pozbawiła go tradycyjnych wpływów, jakie dyrektor CIA zawsze miał u prezydenta, i za to, że była babą. Wykorzystał jednak resztki swojej władzy i nie zdradził jej tego, co najbardziej chciała wiedzieć: dlaczego wychodzi tak nagle.

Pani Ortiz jeszcze mocniej zacisnęła usta.

– Oczekuję, że bezzwłocznie złoży mi pan pełny raport w sprawie tego niespodziewanego kryzysu.

– Oczywiście – odparł, spiesznie wychodząc. Gdy zamknęły się za nim grube drzwi, dodał szyderczo: – Wasza wysokość.

Agent, który przyniósł mu list, parsknął śmiechem.

Niecały kwadrans później dyrektor był już w kwaterze głównej, gdzie czekali na niego szefowie wydziałów. Temat narady: zabójstwo Alexandra Conklina i doktora Morrisa Panova. Główny podejrzany: Jason Bourne. Jego zastępcy byli to bladzi jak ściana faceci w nienagannie skrojonych klasycznych garniturach, rypsowych krawatach i butach z naszywanym, ozdobnie dziurkowanym noskiem. Nie dla nich koszule w paski i kolorowe kołnierzyki, przelotne kaprysy mody. Od lat chadzali korytarzami najwyższej władzy i byli równie niezmienni jak ich garderoba. Byli konserwatystami po konserwatywnych uniwersytetach, potomkami starych rodzin, skierowanymi przez swoich ojców do pracy w odpowiednich urzędach i dla odpowiednich ludzi, przywódców z wizją i energią, którzy umieli załatwiać sprawy. Zespół, jaki tworzyli, był światem samym w sobie, najtajniejszym i najbardziej zamkniętym, jednak wybiegające z tego świata macki sięgały dosłownie wszędzie.

Gdy tylko wszedł do sali konferencyjnej, zgaszono światło, Na ekranie ukazały się zdjęcia zamordowanych zrobione na miejscu zbrodni.

– Na miłość boską, precz z tym! – krzyknął. – To obrzydliwość. Tych ludzi nie powinno się tak oglądać.

Martin Lindros wcisnął guzik i ekran zgasł.

– Chciałbym poinformować – powiedział – że wczoraj potwierdziliśmy ostatecznie, iż na podjeździe przed domem Conklina stał samochód Davida Webba. Webb… – urwał, bo Stary niecierpliwie odchrząknął.

– Nazywajmy rzeczy po imieniu. – Dyrektor nachylił się i położył zaciśnięte pięści na błyszczącym blacie stołu. – Świat zna go jako Davida Webba, ale dla nas jest Jasonem Bourne'em. I tego nazwiska będziemy używać.

– Tak jest – odrzekł służbiście Lindros, nie chcąc denerwować już i tak rozwścieczonego szefa. Nie musiał nawet zaglądać do notatek, tak świeże i plastyczne miał wspomnienia.- Webb… Bourne… mniej więcej godzinę przed morderstwami był na uniwersyteckim kampusie. Świadek widział, jak szybko szedł do samochodu. Można założyć, że pojechał prosto do domu Conklina. W chwili morderstwa, tuż przed lub tuż po, na pewno tam był. Na szklance ze szkocką w pokoju telewizyjnym znaleźliśmy jego odciski palców.

– Co z pistoletem? – spytał dyrektor. – To z niego strzelano? Lindros kiwnął głową.

– Balistycy twierdzą, że na sto procent.

– To pistolet Bourne'a? Na pewno?

Lindros zerknął na skserowane notatki i podsunął je dyrektorowi.

– Jego rejestracja. Broń należy do Davida Webba. Naszego Davida Webba.

– A to sukinsyn! – Staremu zadrżały ręce. – I są na nim jego odciski palców?

– Nie – odparł Lindros, zaglądając do notatek z innego pliku. – Został dokładnie wytarty. Brak jakichkolwiek odcisków.

– Zawodowiec, cholera… – mruknął dyrektor. Niełatwo stracić stare go przyjaciela.

– Tak jest, bez dwóch zdań.

– No i…? Co z tym… Bourne'em? – Wydawało się, że ból sprawia mu już samo to, że musi wypowiedzieć jego nazwisko.

– Dziś o świcie dostaliśmy cynk, że zaszył się w motelu w Wirginii, niedaleko jednej z naszych blokad. Natychmiast otoczyliśmy teren i wy słaliśmy tam grupę szturmową. Jeśli naprawdę tam był, musiał prześlizgnąć się jakoś przez kordon. Zniknął bez śladu.

– Niech to szlag! – Staremu poczerwieniały policzki.