Erick Van Lustbader - Dziedzictwo Bourne'a

Ale nie agentem CIA. Po śmierci Aleksa był z nimi kwita, nawet jeśli sam dyrektor prosił go, żeby został, nawet jeśli lubił i szanował Martina Lindrosa, który uchylił wyrok na niego. To Lindros umieścił go w Szpitalu Marynarki Wojennej w Bethesdzie. W przerwach między zabiegami lekarzy specjalistów z agencji, którzy zajmowali się ranami Webba i dokładnie badali jego pęknięte żebra, Lindros go przesłuchiwał, ale nie męczył zanadto. Pozwalał mu spać i dochodzić do siebie po ciężkich przejściach.

Po trzech dniach Webb niczego bardziej nie pragnął niż powrotu do swoich studentów. I chciał być z rodziną, mimo że czuł w sercu ból i pustkę po rozstaniu z Joshuą. Zamierzał powiedzieć o nim Marie, tak jak opowiedział jej wszystkie inne szczegóły. Ilekroć jednak dochodził do tematu swojego pierwszego syna, zamykał się w sobie. Nie obawiał się reakcji Marie – jej ufał pod tym względem – ale nie był pewien własnej reakcji. Po zaledwie tygodniowej rozłące czuł się z Jamiem i Alison jak obcy. Zupełnie zapomniał o urodzinach Jamiego i Marie musiała mu delikatnie przypomnieć. W jego życiu powstała linia demarkacyjna między okresem przed i po zaskakującym pojawieniu się Joshui. Przedtem mrok smutku, teraz blask ponownego połączenia. Przedtem śmierć, teraz – jakby za sprawą cudu – życie. Chciał zrozumieć wszystko, co się stało, ale nie mógł się tym podzielić z Marie, dopóki sam nie zrozumie.

I teraz, w dniu urodzin swojego młodszego syna, myślał o starszym. Gdzie jest Joshua? Wkrótce po informacji od Oszkara, że przy drodze na lotnisko Ferihegya znaleziono ciało Annaki Vadas, Joshua wymknął się i zniknął tak szybko, jak się pojawił. Wrócił do Budapesztu, żeby ostatni raz zobaczyć Annakę? Webb miał nadzieję, że nie.

W każdym razie Karpow obiecał dochować tajemnicy i Webb mu wierzył. Zdał sobie sprawę, że nawet nie wie, gdzie mieszka jego syn i czy w ogóle ma prawdziwy dom. Nie miał pojęcia, gdzie jest Joshua i co może teraz robić, i to go bolało. Odczuwał brak syna tak dotkliwie, jakby stracił nogę czy rękę. Chciał mu tyle powiedzieć, nadrobić tyle czasu… Cierpliwe czekanie było trudne i bolesne – nie wiedział nawet, czy Joshua jeszcze kiedykolwiek się pojawi.

Przyjęcie urodzinowe już się zaczęło. Dwadzieścioro dzieci bawiło się i wydzierało na całe gardło. Rej wodził Jamie, urodzony przywódca, w którego byli wpatrzeni inni chłopcy. Jego szczera twarz, tak podobna do twarzy Marie, promieniała szczęściem. Webb zastanawiał się, czy kiedykolwiek widział taką radość na twarzy Joshui. Jamie podniósł wzrok na ojca, jakby łączyła ich telepatyczna więź, i na widok jego spojrzenia uśmiechnął się szeroko.

Webb, który pełnił obowiązki witającego, po raz kolejny usłyszał dzwonek do drzwi. Za progiem stał kurier FedExu z paczką dla niego. Webb pokwitował odbiór, zszedł z przesyłką do piwnicy i otworzył pomieszczenie, do którego był tylko jeden klucz. W środku stał przenośny aparat rentgenowski dostarczony mu przez Conklina. Wszystkie paczki dla Webbów były tu prześwietlane w tajemnicy przed dziećmi.

Sprawdził, czy przesyłka jest bezpieczna, i ją otworzył. W środku była piłka bejsbolowa i dwie rękawice, jedna dla dorosłego, druga – w sam raz dla jedenastolatka. Rozłożył dołączoną kartkę i przeczytał: Dla Jamiego na urodziny – Joshua.

David Webb wpatrywał się w prezent, który znaczył dla niego więcej, niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Z góry dochodziła muzyka i śmiech dzieci. Myślał o Dao, Alyssie i Joshui zachowanych w strzępach jego pamięci i ten kalejdoskopowy obraz, wzmocniony ostrym zapachem natłuszczonej skóry, ożył. Dotknął miękkiego lica skóry i przesunął palcami po szwach. Co za wspomnienia się w nim kłębią! Uśmiechnął się gorzko, włożył większą rękawicę i wrzucił piłkę w jej kieszeń. Uwięził ją tam i trzymał mocno jak największy skarb.

Usłyszał lekkie stąpnięcie na szczycie schodów i głos wołającej go Marie.

– Już idę, kochanie – odpowiedział.

Siedział przez chwilę bez ruchu wśród wirujących wokół niego wydarzeń ostatnich dni. Potem odetchnął głęboko i przestał myśleć o przeszłości. Tuląc w dłoni prezent dla Jamiego, wbiegł po schodach i dołączył do swojej rodziny.

[1]Koran, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1986.

[2]Wszystkie cytaty biblijne z: Biblia, Brytyjskie i Zagraniczne Towarzystwo Biblijne, Warszawa 1990.