Alex Kava - Dotyk zła

– No to od czego mam zacząć? Zdążyła pani coś wymyślić, jaki to człowiek?

Podeszła do stołu i patrzyła na poukładane fotografie, notatki i raporty.

– Jest dokładny, panuje nad sytuacją. Nie spieszy się. Nie tylko podczas zabijania, także wtedy, kiedy po sobie sprząta. Chociaż nie robi tego, by zatrzeć ślady, bo jest to część rytuału. Myślę, że już to kiedyś robił. – Kartkowała notatki. – Zdecydowanie nie jest młody i niedoświadczony – ciągnęła. – Na miejscu zbrodni nie było śladów walki, a zatem ofiara musiała zostać wcześniej skrępowana sznurem. Co za tym idzie, musi to być człowiek na tyle silny, żeby nieść chłopca jakieś trzysta do pięciuset metrów. Moim zdaniem ma trzydzieści kilka lat, około metra osiemdziesięciu centymetrów wzrostu i waży jakieś dziewięćdziesiąt kilogramów. Jest biały, wykształcony, inteligentny.

Podczas tego opisu wyraźnie zaintrygowany Morrelli wyprostował się.

– Pamięta pan, że w szpitalu, kiedy badałam małego Alvereza, powiedziałam panu, że chłopcu udzielono ostatniego namaszczenia? Znaczyłoby to, że morderca jest katolikiem, być może niepraktykującym, w każdym razie jego katolickie sumienie jest wciąż silne. Przeszkadza mu nawet medalik w kształcie krzyża, dlatego musi go zerwać. Udzielając ostatniego namaszczenia, być może chce w ten sposób uspokoić swoje sumienie. Może pan sprawdzić, czy ten chłopiec… Matthew Tanner, tak? – Gdy Nick przytaknął, dokończyła: – Czy należy do tej samej parafii co Alverez.

– Od razu pani powiem, że to mało prawdopodobne – odparł. – Danny chodził do szkoły i do kościoła obok bazy, natomiast dom Tannera znajduje się w pobliżu kościoła św. Małgorzaty. Zresztą Tannerowie wcale nie muszą być katolikami.

– Możliwe, że morderca wcale nie zna swoich ofiar. – Maggie rozpoczęła kolejny spacer. – Może szuka łatwego celu, chłopców, którzy są w danej chwili sami. Wydaje mi się jednak, że jest jakoś związany z Kościołem katolickim, bardzo możliwe, że z jakąś miejscową parafią. To się wydaje dziwne, ale ci ludzie rzadko poruszają się po obcym im terytorium.

– Musi być naprawdę pokręcony. Mówi pani, że pewnie już to kiedyś robił? Czy może być notowany? Za okrucieństwo wobec dziecka albo molestowanie seksualne? Może nawet za pobicie kochanka, jeśli jest gejem?

– Zakłada pan, że to gej albo pedofil?

– Dorosły facet, który nie lubi małych chłopców. Chyba mogę tak zakładać?

– Nie, raczej nie. To skomplikowana sprawa. Oczywiście można podejrzewać, że od lat drzemały w nim takie skłonności i że właśnie teraz doszły one do głosu, ale to mało prawdopodobne. Wydaje mi się, że nie jest ani gejem, ani pedofilem.

– Czy twierdzi tak pani na podstawie zebranych dowodów?

– Nie. Na podstawie tego, czego dotąd nie znaleziono. Ofiara nie miała śladów gwałtu. Nie było spermy w ustach ani w odbycie chłopca, choć mogły zostać usunięte. Ale nie było żadnych śladów penetracji, żadnych oznak seksualnej stymulacji. W przypadku ofiar Jeffreysa tylko jeden chłopiec, Bobby Wilson… – Zerknęła do notatek. – Tak, tylko u Wilsona odkryto ślady gwałtu, zresztą całkiem oczywiste. Był wielokrotnie gwałcony, miał mnóstwo otarć i ran.

– Chwileczkę. Jeśli mamy do czynienia z naśladowcą Jeffreysa, jego działania nie mogą być dla nas żadną wskazówką. Nie doprowadzą nas do niego.

– Naśladowcy wybierają taki rodzaj zbrodni, który działa im na wyobraźnię. Czasem dodają od siebie jakiś drobiazg. Nie znalazłam żadnej wzmianki o tym, żeby Jeffreys udzielał swoim ofiarom ostatniego namaszczenia, chociaż mogłam to przeoczyć.

– W każdym razie przed wykonaniem wyroku Jeffreys poprosił o księdza.

– Skąd pan wie? – Spojrzała na niego z góry i wtedy dopiero uprzytomniła sobie, że przysiadła na poręczy jego fotela. Jej udo ocierało się o jego ramię. Wstała. Zapewne zbyt gwałtownie, lecz on udawał, że tego nie zauważył.

– Wie pani pewnie, że szeryfem, który złapał Jeffreysa, był mój ojciec. Siedział w pierwszym rzędzie, kiedy wykonywali na nim wyrok.

– Czy można zadać mu kilka pytań?

– Kilka lat temu kupili z matką samochód turystyczny. Cały rok podróżują. Od czasu do czasu wpadają do domu, ale pojęcia nie mam, jak ich złapać. Jestem pewny, że kiedy ojciec usłyszy, co się dzieje, odezwie się sam, ale to może potrwać.

– A może udałoby się namierzyć tego księdza?

– Nie ma problemu. Ksiądz Francis wciąż jest u św. Małgorzaty, chociaż nie wiem, czy będzie w stanie coś pomóc. Wie pani, tajemnica spowiedzi.

– Mimo to chciałabym się z nim spotkać. Potem porozmawiamy z Tannerami. Już pan z nimi rozmawiał, oczywiście?

– Z matką. Rodzice Matthew są rozwiedzeni.

Maggie ulotnie spojrzała na niego i zaczęła szperać w papierach.

– O co chodzi? – Nick nachylił się, prawie dotykając jej boku.

Znalazła, czego szukała.

– Wszystkie trzy ofiary Jeffreysa pochodziły z rozbitych domów, chłopcy byli wychowywani tylko przez matki.

– Co to znaczy?

– A więc nieprzypadkowo wybiera ofiary. Myliłam się, myśląc, że poluje na chłopców, którzy akurat w danej chwili są sami. On wybiera bardzo starannie. Mówił pan, że mały Alverez zostawił rower i torbę z gazetami przy jakimś ogrodzeniu?

– Tak. Nie zdążył odjechać.

– I nie było śladów walki?

– Żadnych. Wyglądało, jakby sam zaparkował rower i poszedł z tym gościem. Dlatego sądziliśmy, że znał go. To małe miasteczko, ale dzieciaki znają dyscyplinę. Nie przypuszczam, żeby Danny wsiadł do obcego samochodu.

– A jeśli uznał, że można temu komuś zaufać?

Maggie zauważyła, że Morrelli jest z każdą chwilą coraz bardziej zatroskany. Rozpoznała w jego oczach lęk, który pojawia się zawsze, gdy okazuje się, że mordercą jest jeden z sąsiadów.

– Czyli kto? Ktoś, kto twierdził, że zna jego mamę czy tatę?

– Na przykład. Albo ktoś, kto wygląda oficjalnie, nosi jakiś uniform. – Maggie widziała to już setki razy. Nikt nigdy nie pyta, czy człowiek w mundurze naprawdę jest tym, kogo ów strój symbolizuje.

– Może wojskowy, jak jego tata? – rzekł Nick.

– Albo ktoś w fartuchu lekarskim, a nawet w policyjnym mundurze.

Timmy usiadł na podłodze, wpatrzony w drzwi łazienki. Chciało mu się sikać, ale nie zamierzał przeszkadzać mamie. Gdyby zapukał, kazałaby mu wejść i załatwić się, a ona spokojnie kończyłaby makijaż. Był już za duży, by sikać przy mamie.

Słyszał, że mama nuci jakąś melodię, i postanowił zawiązać sobie na nowo adidasy. Pękniecie w podeszwie powiększyło się. Jeszcze trochę i będzie musiał poprosić o nowe buty, chociaż wiedział, że mamy na to nie stać. Podsłuchał, jak rozmawiała przez telefon z tatą. Wtedy dowiedział się, że tata nie przysyła im żadnych pieniędzy, mimo że sąd zasądził mu alimenty.

Melodia, którą nuciła mama, pochodziła z filmu „Mała syrenka”. Oglądała go tyle razy, ile razy on widział „Gwiezdne wojny”, ale jej jamajski akcent wymagał jeszcze doskonalenia.

Rozdzwonił się telefon. Timmy uznał, że mama za nic nie usłyszy go przez szum wody. Podniósł się na nogi, żeby odebrać.

– Słucham?

– Timmy? Mówi Calloway, mama Chada. Czy zastałam twoją mamę?

O mały włos nie krzyknął, że to Chad pierwszy go uderzył. Jeśli Chad twierdzi inaczej, obrzydliwie kłamie. Powiedział jednak grzecznie:

– Chwileczkę, zaraz ją poproszę.

Chad Calloway był niezłym osiłkiem i lubił robić z tego użytek, ale jeśli Timmy powiedziałby mamie, że Chad specjalnie go zaatakował, mama kazałaby mu skończyć z futbolem. I proszę, osiłek pewnie skłamał na temat swoich siniaków.