Alex Kava - Dotyk zła

Rozstała się z katolicyzmem do czasu, kiedy przed ośmiu laty zaczęła pracować w zakładzie medycyny sądowej w Quantico. Surowe rysunki z jej katechizmu, owe diabły z rogami i błyszczącymi czerwonymi oczami, nagle nabrały wówczas sensu. Zło istnieje, stwierdziła. Widziała je w oczach morderców. Widziała je w oczach Alberta Stucky’ego. Paradoksalnie, to zło właśnie sprowadziło ją z powrotem na drogę wiary. Ale Albert Stucky sprawił, że zaczęła się zastanawiać, czy Bogu naprawdę jest już wszystko jedno. Tej nocy, kiedy była świadkiem okrutnego zabójstwa dwu kobiet, Maggie zdjęła z szyi swój krzyżyk. Ale chociaż nie była w stanie go już nosić na sobie, nigdy się z nim nie rozstawała.

Przesunęła palcem po jego gładkiej powierzchni, zastanawiając się, co czuł Danny Alverez. Co myślał, kiedy szaleniec zrywał z jego szyi coś, co chłopiec mógł uważać za swój ostatni ratunek? Czy, podobnie jak jej ojciec, Danny Alverez do końca wierzył w ten głupi metalowy przedmiot?

Ścisnęła krzyżyk w dłoni, wyprostowała rękę, gotowa rzucić przez pokój tym bezwartościowym talizmanem, kiedy rozległo się ciche stukanie do drzwi.

Maggie wstała i instynktownie wyciągnęła z kabury swój smith amp;wesson kaliber 9.5 mm. Podeszła na palcach do drzwi. W majtkach i krótkiej koszulce czuła się wyjątkowo bezbronna. Trzymała mocno broń, czekając, aż groźny metal doda jej animuszu. Przez wizjer zobaczyła szeryfa Morrellego i opuściła ramiona z ulgą. Lekko uchyliła drzwi i przez szparkę zapytała:

– O co chodzi, szeryfie?

– Proszę wybaczyć. Próbowałem się dodzwonić, ale nocny portier wisiał na telefonie przez godzinę.

Wyglądał okropnie, miał podpuchnięte czerwone oczy, potargane włosy i wciąż był nieogolony. Nawet nie włożył do spodni koszuli, której poły wystawały spod dżinsowej kurtki. Zauważyła, że brakowało górnego guzika. Spod rozpiętej koszuli z pogniecionym kołnierzykiem wystawały czarne kosmyki. Natychmiast odwróciła wzrok. Że też zwraca uwagę na takie bzdury!

– Co się stało? – spytała.

– Zaginął kolejny chłopiec. – Prawie nie mógł wydobyć z siebie słów.

– To niemożliwe – odparła, wiedząc, że przecież jest to jak najbardziej możliwe. Albert Stucky zabił swoją czwartą ofiarę w niecałe pół godziny po tym, jak odkryto zwłoki trzeciej. Piękna blondynka została pocięta na kawałki, niektóre z nich były schowane w pojemnikach na jedzenie na wynos i wrzucone do śmietnika za restauracją, w której Stucky godzinę wcześniej jadł kolację.

– Moi ludzie przeszukują domy, chodzą od drzwi do drzwi. Alejki, parki, pola. – Przetarł ręką wymęczoną twarz i podrapał się w szczeciniastą brodę. – Dzieciak wracał do domu po meczu. Mieszkał pięć przecznic od boiska. – Błyskawicznie zlustrował korytarz, udając, że sprawdza, czy są sami. Nie śmiał spojrzeć jej w oczy.

– Niech pan lepiej wejdzie.

Maggie otworzyła szerzej drzwi. Zawahał się, wszedł powoli, zatrzymując się na progu i rozglądając. Potem odwrócił się do Maggie, jego wzrok spoczął na jej nogach. Zapomniała, że jest w krótkiej koszuli. Czym prędzej spojrzał do góry, spotkał się z nią wzrokiem i znowu się odwrócił. Był skrępowany. Flirciarz Morrelli był skrępowany.

– Przepraszam. Obudziłem panią.

Kolejne spojrzenie, tym razem ona się zaczerwieniła. Możliwie najbardziej obojętnie minęła go i podeszła do komody.

– Nie, nie spałam jeszcze.

Włożyła broń z powrotem do kabury, wysunęła jedną z szuflad, wyjęła dżinsy i wciągnęła je, patrząc, jak Morrelli przemierza tam i z powrotem niewielki dystans między stołem i łóżkiem.

– Chciałem zadzwonić, mówiłem już?

Zerknęła do lustra i zobaczyła, że szeryf patrzy na nią. Ich oczy spotkały się, tym razem w lustrze.

– Tak, mówił pan. Nic nie szkodzi – powiedziała, walcząc z zamkiem błyskawicznym. – Przeglądałam właśnie notatki.

– Byłem na meczu – rzekł cicho.

– Jakim meczu?

– Futbolu. Na tym, z którego wracał ten chłopiec. Mój siostrzeniec, Timmy, na pewno go zna. O Jezu. – Wciąż krążył po pokoju, który zaczął się wydawać jeszcze mniejszy, niż był w rzeczywistości z powodu jego długich kroków.

– Jest pan pewny, że chłopiec nie poszedł do jakiegoś kolegi?

– Obdzwoniliśmy wszystkich rodziców. Jego koledzy pamiętają, że poszedł chodnikiem do domu. Znaleźliśmy jego piłkę. Jest na niej autograf słynnego futbolisty. Matka mówi, że to najdroższy skarb syna. Twierdzi, że za nic dobrowolnie by się z nią nie rozstał.

Przeciągnął rękawem po twarzy. Maggie zobaczyła strach w jego oczach. Nie był przygotowany na takie sytuacje. Zastanowiła się, czy szeryf w ogóle ma jakieś doświadczenie w sytuacjach kryzysowych. Westchnęła i przeczesała splątane włosy palcami. Nie podobało jej się to, wyglądało bowiem, że to ona będzie musiała trzymać go w karbach.

– Niech pan usiądzie.

– Bob Weston zaproponował, żebym zrobił listę pedofili i znanych zbrodniarzy seksualnych. Czy mam zacząć wzywać ich na przesłuchanie? Ma pani jakiś pomysł, czego mam szukać? – Przechodząc obok stołu, rzucił okiem na papiery.

– Szeryfie, proszę usiąść.

– Nie trzeba.

– Nalegam.

Złapała go za ramię, po czym lekko pchnęła na fotel. Wyglądał, jakby miał zamiar od razu się poderwać, ale po namyśle wyciągnął tylko przed siebie nogi.

– Miał pan jakiegoś podejrzanego o porwanie małego Alvereza? – spytała Maggie.

– Jednego. Jego ojca. Rodzice Danny’ego są rozwiedzeni. Ojcu odebrano prawo do opieki nad dzieckiem i wizyt, bo pił i awanturował się. Nie znaleźliśmy go. Do diabla, nawet siły powietrzne go nie znalazły. Był majorem w bazie, dwa miesiące temu oddalił się samowolnie. Uciekł z szesnastolatką, którą poznał przez Internet.

Maggie zdała sobie nagle sprawę, że teraz ona krąży po pokoju. Może błędem było nakłaniane szeryfa, by usiadł, bo teraz, wygodnie rozparty i pilnie się w nią wsłuchujący, zakłócił jej tok myślenia. Potarła powieki, była wykończona. Jak długo można egzystować, nie dosypiając?

– Wpadliście na jego ślad od tamtej pory?

– Przestaliśmy szukać.

– Nie rozumiem.

– Kiedy znaleźliśmy ciało Danny’ego, Weston stwierdził, że ojciec nie mógł tego zrobić. Że ojciec nie byłby zdolny zrobić czegoś takiego swojemu dziecku.

– Widziałam, co ojcowie potrafią zrobić swoim synom. Pamiętam sprawę sprzed trzech, nie, czterech lat. Ojciec pogrzebał żywcem swojego sześcioletniego syna. Wykopał dół na podwórku, wsadził tam małego i zostawił tylko maleńki otwór z gumową rurką. To miała być kara za jakieś głupstwo. Po kilku deszczowych dniach nie mógł znaleźć tej rurki. Ale wcale nie przekopał podwórka, tylko udał, że porwano mu dziecko. Jego żona powtarzała za nim te szalone bzdury. Pewnie nie chciała skończyć tak jak jej syn. Może powinien pan kontynuować poszukiwania pana Alvereza. Powiedział pan, że jest gwałtowny.

– Taa, to prawdziwy drań. Regularnie bił swoją żonę i Danny’ego, jeszcze po rozwodzie. Miała z pół tuzina okazji, żeby go ubezwłasnowolnić. Ale co to ma wspólnego z tym chłopcem? Matthew Tanner pewnie nawet nie znał Danny’ego Alvereza.

– Może nie ma związku. Nie mamy pewności, że chłopca porwano. A jeśli jednak jest u jakiegoś kolegi? Lub po prostu uciekł?

– Okej. – Westchnął nieprzekonany. Zsunął się w dół fotela, kładąc głowę na oparciu. – Chyba nie myśli pani naprawdę, że uciekł?

– Nie. Raczej nie – rzekła. – Wiedziałam, że morderca znowu uderzy. Nie sądziłam tylko, że tak szybko.