Alex Kava - Dotyk zła

– Dorośnij, Nick. Każdy głupi będzie robił takie porównania. Napisałam to, o czym wszyscy myślą. Chcesz powiedzieć, że się mylę?

– Chcę powiedzieć, że nie życzymy sobie wybuchu paniki. Rodzice już zaczęli się przyzwyczajać do myśli, że ich dzieci są bezpieczne. – Splótł ręce, nie wiedząc, co zrobić z zaciśniętymi pięściami. – Przez ciebie wyszedłem na kompletnego idiotę.

– Aha. O to chodzi. Wcale cię nie obchodzi żadna panika w mieście. Martwisz się tylko o swój wizerunek. Czemu mnie to dziwi?

Przeszył ją nienawistnym wzrokiem, ale nie zamierzał ripostować. Przeniósł spojrzenie na boisko. Nie znosiła, kiedy tak przyjmował jej ataki, bez żadnej reakcji. Kiedy byli dziećmi, nigdy nie potrafił odeprzeć obraźliwych słów, które były jej najlepszą bronią. Nagle zrobiło jej się żal brata. Chyba się starzeję, pomyślała.

Jednocześnie złościło ją jego podejście. Zawsze szukał najprostszego wyjścia. Ale w końcu czemu nie? Wszystko zdawało się samo do niego przychodzić, od pracy zaczynając, a na kobietach kończąc. Bez wysiłku, żalu czy głębszej refleksji przepływał od jednego portu do następnego. Gdy ich ojciec przeszedł na emeryturę i upierał się, żeby jego syn starał się o stanowisko szeryfa, Nick porzucił profesurę na uniwersytecie bez chwili zastanowienia. W każdym razie Christine niczego takiego nie zauważyła, chociaż wiedziała, że kochał uniwersytecki kampus, gdzie stał się żywą legendą i gdzie wzdychały do niego tłumy studentek. Całkiem gładko, bo inaczej być nie mogło, został wybrany na szeryfa. Sam przyznawał, że zawdzięcza to nazwisku i silnej pozycji ojca, ale nie przejmował się tym. Brał wszystko jak leci.

Natomiast Christine, zwłaszcza po rozstaniu z Bruce’em, musiała o wszystko walczyć. Zasłużyła więc sobie na jakąś odmianę i nie miała zamiaru przepraszać za nagły uśmiech losu.

– Jeśli to naśladowca, nie uważasz, że właśnie trzeba ostrzec ludzi? – Nie musiała się usprawiedliwiać. Na tym polega praca dziennikarza. Wiedziała, co robi. Czytelnicy mają prawo poznać wszystkie przerażające szczegóły.

Nick milczał. Ugiął nogi i postawił stopy na ławce. Oparł łokcie na kolanach, położył brodę na zaciśniętych pięściach. Siedzieli w ciszy przerywanej okrzykami i gwizdami. Zmienił się, stwierdziła, było w nim coś obcego, i ta zmiana ją niepokoiła.

Wreszcie Nick powiedział cicho, spokojnie:

– Danny Alverez był tylko o rok starszy od Timmy’ego. – Patrzył prosto przed siebie.

Christine odszukała syna na boisku. Właśnie przemykał pomiędzy przewyższającymi go wzrostem chłopcami. Był szybki i zwinny, wykorzystywał swoją drobną sylwetkę. Dostrzegła jednak podobieństwo. Timmy bardzo przypominał Danny’ego ze szkolnego zdjęcia, które opublikowała gazeta. Obaj mieli rudawe włosy, niebieskie oczy i deszcz piegów na twarzy. Danny również był niewysoki na swój wiek.

– Całe popołudnie spędziłem w kostnicy – przywołał ją do rzeczywistości.

– Czemu o tym mówisz? – spytała, udając obojętność. Patrzyła intensywnie na boisko, ale kątem oka zerkała na Nicka. Nigdy dotąd nie był tak poważny.

– Bob Weston sprowadził eksperta, agentkę specjalną Maggie O’Dell z Quantico, żeby pomogła nam przygotować psychologiczny profil mordercy. Przyleciała dziś rano i aż paliła się do roboty. – Spojrzał na siostrę, zobaczył, że notuje coś w zeszycie. – Jezu! Christine! – rzucił tak gwałtownie, że o mało nie podskoczyła. – Czy nie potrafisz uszanować żadnej tajemnicy?

– Jeśli chcesz trzymać to w tajemnicy, powinieneś był mnie uprzedzić. – Patrzyła, jak Nick pociera dłonią brodę, jakby go czymś ukłuła. – Poza tym jutro i tak wszyscy będą wiedzieć o agencie O’Dell, bo zacznie zadawać pytania. Czemu się tak tym martwisz, Nick? To dobrze, że wezwali eksperta.

– Tak? A może będzie to wyglądało tak, że ja nic nie potrafię? – Rzucił jej kolejne spojrzenie. – Nie waż się tego drukować.

– Wyluzuj się. Nie jestem twoim wrogiem, Nicky. – Zobaczyła, że chłopcy ściskają sobie dłonie i tańczą taniec zwycięstwa. Mecz skończył się, zapadał zmierzch. Zaświeciły parkowe latarnie. – Wiesz co, ojciec wcale się nie bał współpracy z mediami.

– Taa, dobra, ale nie jestem ojcem. – Teraz był naprawdę zły.

Wiedziała, że nie powinna była robić takich porównań, ale bardzo nie lubiła, kiedy Nick tak reagował na jej słowa. Przecież nie uważała go za smarkacza, któremu potrzebna jest reprymenda, tylko wyrażała swoją opinię. A jeśli nie znosi porównań, to po co szedł w ślady ojca? Jak zwykle zmieniła trochę temat.

– Mówię tylko, że ojciec potrafił wykorzystać media dla siebie.

– Wykorzystać?! – spytał, a raczej krzyknął z niedowierzaniem Nick. Rozejrzał się szybko, zdając sobie sprawę, że przesadził. Nachylił się ku niej i kontynuował ciszej: – Ojciec po prostu uwielbiał być w centrum uwagi. Było tyle przecieków, że do tej pory nie wiem, jakim cudem złapali Jeffreysa.

– Jakich przecieków? O czym ty mówisz?

– Nieważne – rzekł, wbijając wzrok w jej notes. Christine przewróciła oczami, zastanawiając się, czy Nick jej nie oszukuje.

– Ale go złapali, i to ojciec rozwiązał tę sprawę – przypomniała.

– Taa, schwytali Jeffreysa, i stary dobry tata zebrał wszelkie zaszczyty.

– Nicky, nikt ci nie każe naśladować ojca. Nie musisz się z nim mierzyć. – No i znowu. Znowu jej się wypsnęło. Spojrzała na jego twarz. Czekała.

Potrząsnął tylko głową. W kąciku jego ust pojawił się smutny uśmiech, jakby myślał, że ona i tak go nie zrozumie.

– Nie zastanawiałaś się nigdy… – Zawahał się, patrząc na boisko, myślami błądząc gdzieś daleko. – Nie przyszło ci nigdy do głowy, że to się stało zbyt szybko… tak gładko i w samą porę?

– Nie wiem, o czym mówisz.

Nie takiej odpowiedzi oczekiwał. Chłód przenikał nocne powietrze, Christine poczuła gęsią skórkę na plecach. Pomasowała ramiona i popatrzyła bratu w oczy. Zaczynał ją przerażać swoją złością i dziwnym wyciszeniem. Zazwyczaj żartował, niczego nie brał na serio, nawet gdy się z nią kłócił, tak naprawdę tylko się przekomarzał. Czyżby wspomnienie o ojcu tak na niego podziałało? Nie, chodzi o coś innego, pomyślała. Co takiego wiedział? Co takiego sprawiło, że ten jej arogancki, przemądrzały braciszek tak się zadumał?

– Nicky, nie rozumiem – spróbowała raz jeszcze.

– Zapomnij o tym. – Wstał i przeciągnął się, zamykając temat.

– Wujek Nick, wujek Nick! Widziałeś, jak strzeliłem gola? – wykrzykiwał Timmy, biegnąc w stronę ławek.

– No pewnie, że widziałem – skłamał Nick.

Christine zobaczyła, że twarz brata zmieniła się w jednej chwili. Rozjaśnił ją uśmiech, kiedy chwycił chłopca w objęcia, szamocząc się z nim żartobliwie.

Była pewna, że Nick coś ukrywa, i postanowiła dowiedzieć się, co to takiego.

Jechał znów wokół parku, tym razem niespiesznie. Mecz wreszcie się zakończył. Zaparkował z dala od innych samochodów, w samotnym rogu placu. Wyłączył światła i patrzył, słuchając muzyki i czekając, aż struny Vivaldiego złagodzą i wyciszą pulsowanie w jego skroniach.

Znowu to samo, i to tak szybko. Nie potrafił tego zatrzymać, nie panował nad tym. Co gorsza, wcale tego nie chciał. Był taki zmęczony. Próbował przypomnieć sobie, kiedy ostatnio przespał całą noc, zamiast chodzić tam i z powrotem po pokoju albo włóczyć się ulicami. Przetarł oczy, jakby chciał zetrzeć z nich zmęczenie, i nagle zatrzymał dłoń. Nie mógł powstrzymać drżenia palców.