Irving Walace: Zaginiona Ewangelia

Pomógł jej zanieść torbę do taksówki. Kiedy samochód ruszał, Wanda opuściła tylną szybę.

– Chciałam ci tylko powiedzieć, szefie, że bardzo mi się podobają twoje dziewczyny. Podwójna wygrana, musisz na to postawić. Są na podwórku, lepią bałwana. Szczęśliwego Nowego Roku, szefie!

Taksówka odjechała.

Randall zawrócił ku domowi, lecz nie wszedł jeszcze do środka. Będzie na to czas, pomyślał, a na razie jest jeszcze jedna sprawa do załatwienia. Na podwórku.

Ruszył powoli ścieżką, odgarniając z twarzy miękkie śniegowe płatki.

Wiedział, że znalazł wreszcie odpowiedź na klasyczne pytanie Piłata, które prześladowało go przez całe lato i właściwie aż do tej chwili.

Cóż to jest prawda?

Myślał, że to jedno z tych pytań, na które nie ma odpowiedzi. Teraz zrozumiał, że się mylił. Odpowiedź istniała.

Ciesząc się topniejącym na skórze śniegiem, wypowiedział ją na głos:

– Prawda jest miłością.

A żeby kochać, trzeba wierzyć: w siebie i w innych, w to, że wszystko ma cel i że istnienie nie wydarza się bez planu.

To właśnie jest prawda, powtórzył w myśli.

Wyszedł na spłacheć białego śniegu za domem. Ojciec zawsze pragnął, by jego syn żył w pokoju i bez lęku, żeby nie był samotny. I po raz pierwszy w życiu Randall tak właśnie się czuł.

Zobaczył pod drzewem bałwana. Był wielki i śmieszny. Judy właśnie dolepiała mu nos z marchewki.

– Cześć, Judy!

Zerknęła na niego przez ramię.

– Cześć, tato!

Wróciła do zabawy. Zza pękatej śniegowej postaci wyłoniła się druga dziewczyna, w śmiesznej narciarskiej czapeczce na ciemnych włosach.

– Witaj, Angelo! – zawołał. – Kocham cię, wiesz o tym? Pobiegła ku niemu, zapadając się w kopny śnieg.

– Kochany! – krzyknęła. – Mój kochany, jesteś! Rzuciła się w jego objęcia, a on przytulił ją mocno, nareszcie pewien, że nigdy nie pozwoli jej odejść.