Jeffery Deaver - Śpiąca Laleczka

– To głupie – powiedziała z zakłopotaniem. – Okropnie głupie. Przy jechałam, żeby pomóc pani go złapać. I nie zrobiłam nic, a w dodatku zachowałam się jak dziecko.

– Och, idzie nam świetnie – zapewniła ją Dance, a w jej głosie pojawiła się żywsza nutka, jak gdyby właśnie uświadomiła sobie coś ważnego.

– Naprawdę?

Tak… właśnie przyszło mi do głowy kilka pytań. Mam nadzieję, że jesteś gotowa. W tym momencie żołądek Dance wydał znaczący i stosowny do chwili odgłos. Obie się roześmiały, a agentka dodała: – Pod warunkiem, że w najbliższej przyszłości czeka nas frappuccino i co najmniej dwa ciastka.

Theresa otarła oczy.

– Może być.

Dance zadzwoniła do Reya Carranea, zlecając mu zadanie sprowadzenia posiłków ze Starbucksa. Następnie połączyła się z TJ-em i powiedziała mu, żeby nie ruszał się z biura; przypuszczała, że nastąpi zmiana planów.

Od punktu A i B do X…

Z samochodu zaparkowanego przy drodze niedaleko Point Lobos Inn, poza zasięgiem wzroku strażników, Daniel Pell wpatrywał się w przestrzeń między cyprysami.

– Szybciej – mruknął.

Zaledwie kilka sekund później ukazała się Rebecca, biegnąca przez zarośla z plecakiem. Wskoczyła do samochodu i mocno pocałowała Pella. Po chwili się wyprostowała.

– Parszywa pogoda – powiedziała, rozpromieniła się w uśmiechu i znów go pocałowała.

– Nikt cię nie widział?

Śmiech.

– Wyszłam przez okno. Myślą, że się wcześniej położyłam.

Wrzucił bieg i wyjechali na autostradę.

Był to ostatni wieczór Daniela Pella na półwyspie Monterey – i w pewnym sensie ostatni na ziemi. Potem zamierzali ukraść następny samochód – terenowy albo pikapa – i wyruszyć na północ krętymi, coraz węższymi i coraz bardziej nierównymi drogami północnej Kalifornii, aż do należącego do Pella szczytu góry. Miał zostać królem góry, królem Rodziny, nieodpowiadającym przed nikim, z dala od wszystkich intruzów. Nikt nie będzie mógł podważyć jego władzy nad tuzinem, dwoma tuzinami młodych ludzi zwabionych tam przez Szczurołapa.

Raj…

Ale najpierw należało wykonać jeszcze jedno zadanie. Musiał mieć pewność, że nic nie zagraża jego przyszłości.

Pell podał Rebecce mapę okręgu Monterey. Otworzyła złożoną kartkę i przeczytała nazwę ulicy i numer domu, sprawdzając je na mapie. To niedaleko. Za piętnaście minut powinniśmy być na miejscu.

Wyjrzawszy przez frontowe okno domu, Edie Dance zobaczyła policyjny radiowóz.

Była wdzięczna córce, że tak się o nich troszczy. Mając świadomość, że w okolicy krąży zbiegły z więzienia morderca, na widok funkcjonariuszy poczuła się bezpieczniej.

Mimo to jej myśli nie zaprzątał Daniel Pell, lecz Juan Millar.

Edie była zmęczona (stare kości zaczynały odmawiać posłuszeństwa) i cieszyła się, że nie wzięła dziś nadgodzin – każda pielęgniarka zawsze mogła skorzystać z dodatkowego dyżuru. Nie tylko śmierć i podatki stanowiły nieodłączne elementy życia; trzecim była potrzeba opieki zdrowotnej i Edie Dance mogła pracować jak długo chciała i gdziekolwiek chciała. Nie rozumiała męża, który nad życie ludzkie przedkładał życie morskie. Nic nie sprawiało jej większej satysfakcji niż niesienie ludziom pomocy, pocieszanie ich, uśmierzanie ich bólu.

Zabijcie mnie…

Niedługo Stuart miał przywieźć dzieci. Edie kochała swoje wnuki i naprawdę bardzo lubiła ich towarzystwo. Zdawała sobie sprawę, jakie to szczęście, że ma Katie tak blisko; dzieci wielu jej znajomych mieszkały setki, a nawet tysiące kilometrów od rodziców.

Tak, cieszyła się, że Wes i Maggie zostaną na jakiś czas u niej; ucieszyłaby się jednak jeszcze bardziej, gdyby ten straszny człowiek został aresztowany i trafił z powrotem za kratki. Zmartwiła się, gdy Katie postanowiła zostać agentką CBI – Stu wydawał się natomiast zadowolony z decyzji córki, co jeszcze bardziej irytowało jego żonę. Edie Dance nigdy nie namawiałaby żadnej kobiety do rezygnacji z pracy zawodowej – sama całe życie pracowała – ale na Boga, żeby nosić broń i łapać morderców i handlarzy narkotyków?

Edie nigdy nie mówiła tego głośno, ale marzyła skrycie, by córka poznała innego mężczyznę, wyszła drugi raz za mąż i rzuciła pracę w policji. Katie była kiedyś świetną konsultantką przy selekcji przysięgłych. Dlaczego nie miałaby do tego wrócić? Poza tym razem z Martine Christensen prowadziły tę fantastyczną stronę internetową, która nawet przynosiła skromne zyski. Gdyby zajęły się tym poważniej, kto wie, jaki mogłyby odnieść sukces.

Edie szczerze kochała swojego zięcia. Bill Swenson był uroczym i zabawnym człowiekiem, wspaniałym ojcem. Gdy zginął w wypadku, bardzo to przeżyła. Ale tragedia zdarzyła się przed kilku laty. Przyszedł czas, by córka ułożyła sobie życie na nowo.

Szkoda, że Michael O’Neil nie był do wzięcia; tworzyliby z Katie świetnie dobraną parę (Edie nie mogła zrozumieć, dlaczego u licha związał się z tą primadonną Annę, która traktowała dzieci jak zabawki i bardziej niż o dom troszczyła się o swoją galerię). Ten agent FBI, który przyszedł na urodziny Stu, Winston Kellogg, też wydawał się sympatyczny. Przypominał jej Billa. Był jeszcze Brian Gunderson, z którym Katie ostatnio się umawiała.

Nigdy się nie obawiała, że córka okaże brak rozsądku przy wyborze partnera. Miała tylko podobny kłopot jak Edie przy grze w golfa – nie potrafiła dobrze wykończyć zagrania. Edie znała także przyczynę tej sytuacji. Katie powiedziała jej o niezadowoleniu Wesa z powodu faktu, że mama umawia się na randki. W ciągu długich lat pracy Edie była pielęgniarką na oddziałach pediatrycznych i dla dorosłych. Widziała, jak sprytnie dzieci potrafią rządzić rodzicami i jak nimi manipulują, nawet podświadomie. Jej córka musiała jakoś rozwiązać ten problem. Ale po prostu nie miała ochoty. Wolała taktykę uników…

Rola Edie nie pozwalała jej jednak porozmawiać o tym z chłopcem otwarcie. Dziadkowie mogą do woli cieszyć się towarzystwem wnuków, ale ceną za ten przywilej jest zrzeczenie się prawa do interwencji rodzicielskich. Edie powiedziała Katie, co o tym myśli, a córka przyznając jej rację, najwyraźniej zlekceważyła jej rady, zrywając z Brianem i…

Kobieta przechyliła głowę.

Z ogrodu dobiegł jakiś hałas.

Sprawdziła, czy przyjechał Stu. Nie, pod wiatą nie było jego samochodu, tylko jej toyota prius. Wyglądając przez okno od frontu, przekonała się, że policjant wciąż jest na posterunku.

Znów usłyszała ten sam odgłos. Jak stukot kamieni.

Edie i Stu mieszkali przy Ocean Avenue, na długim wzgórzu, którego zbocze łączyło centrum miasta z Carmel Beach. Ogrody za domem przypominały stopnie szerokich schodów osłoniętych skalnymi ścianami. Gdy ktoś szedł wąską ścieżką prowadzącą do ogrodu sąsiadów, czasem strącał odrobinę żwiru, który osypywał się po kamiennym stoku. Tak właśnie zabrzmiał tajemniczy dźwięk.

Edie otworzyła drzwi z tyłu i wyszła na taras. Nikogo nie widziała i nic nie słyszała. Pewnie kot albo pies. Nie powinny swobodnie biegać po mieście: w Carmel obowiązywały surowe przepisy dotyczące zwierząt domowych. Ale z drugiej strony miasto było przyjazne dla zwierząt (do hotelu, którego właścicielką była aktorka Doris Day, każdy gość mógł przyjechać ze swoim pupilem), i po okolicy wałęsało się kilka kotów i psów.

Zamknęła drzwi i słysząc zatrzymujący się na podjeździe samochód Stu, zapomniała o hałasie. Podeszła do lodówki poszukać czegoś do jedzenia dla dzieci.