Jeffery Deaver - Śpiąca Laleczka

Na tym właśnie polegało niekonwencjonalne zadanie, jakie Dance Przydzieliła agentowi Carraneo: miał zadzwonić do obu restauracji – oraz innych na środkowym wybrzeżu specjalizujących się w podobnym menu – i zawiadomić je o zbiegłym więźniu, który mógł się zjawić w lokalu w towarzystwie szczupłej blondynki.

Szanse były znikome i Dance nie spodziewała się, by plan przyniósł jakikolwiek skutek. Ale Carraneo właśnie dostał sygnał od kierownika „Jack’s Seafood”, znanej restauracji na wybrzeżu Moss Landing. Na sali siedziało dwoje gości, którzy jego zdaniem zachowywali się podejrzanie – podczas gdy większość klientów przebywała na tarasie, para zajęła stolik wewnątrz, a mężczyzna cały czas obserwował drzwi wejściowe. Był gładko ogolony i miał czapkę oraz okulary przeciwsłoneczne, nie można więc było stwierdzić, czy to naprawdę Pell. Kobieta, też w czapce i ciemnych szkłach, miała najprawdopodobniej jasne włosy. Wiek obojga zgadzał się z rysopisem poszukiwanych.

Dance zadzwoniła do kierownika restauracji, pytając, czy ktoś mógłby się dowiedzieć, jakim samochodem przyjechała tajemnicza para. Kierownik nie miał pojęcia. Ale parking nie był zbyt zatłoczony, więc jeden z pomocników kelnera wyszedł z sali i po hiszpańsku podał Dance numery rejestracyjne wszystkich stojących tam samochodów.

Po szybkim sprawdzeniu danych w ewidencji wydziału komunikacji okazało się, że turkusowy ford thunderbird został w zeszły piątek skradziony – choć, co ciekawe, nie w okręgu Monterey, ale w Los Angeles.

Może to był fałszywy alarm. Dance postanowiła tam jednak pojechać; w najgorszym razie zatrzymają złodzieja samochodu. Zawiadomiła O’Neila, po czym powiedziała do kierownika:

– Przyjedziemy tam jak najszybciej. Proszę niczego nie robić. Po prostu niech każdy zachowuje się normalnie i nie zwraca na nich uwagi.

– Normalnie – powtórzył drżącym głosem szef restauracji. – Tak, oczywiście.

Kathryn Dance zakładała, że po aresztowaniu Pella przeprowadzi drugie przesłuchanie. Na początku zamierzała mu zadać pytanie, na które bardzo pragnęła poznać odpowiedź: dlaczego został w okolicy?

Kiedy mijali Sand City, pasaż handlowy przy autostradzie numer jeden, sznur samochodów trochę się przerzedził i O’Neil mocniej wcisnął pedał gazu. Od restauracji dzieliło ich dziesięć minut drogi.

Jadłaś kiedyś coś smaczniejszego? – Och, kochanie, bardzo dobre są te cyntary.

– Cytary – poprawił Pell. Zastanawiał się, czy nie zamówić trzeciej kanapki.

– No więc tak to wyglądało z moim byłym – ciągnęła Jennie. – Odtąd nigdy go nie widziałam i nie miałam od niego żadnej wiadomości. Dzięki Bogu.

Właśnie skończyła mu opowiadać o swoim byłym mężu – księgowym i biznesmenie, a także, choć trudno w to uwierzyć, żałosnym mięczaku – przez którego dwa razy trafiła do szpitala z obrażeniami wewnętrznymi, a raz ze złamaną ręką. Krzyczał na nią, gdy zapomniała wyprasować pościel, krzyczał, gdy po zaledwie miesiącu prób nie udało się jej zajść w ciążę, krzyczał, kiedy Lakersi przegrali mecz. Powtarzał jej, że ma cycki jak chłopak i dlatego nie może mu stanąć. Swoim przyjaciołom mówił, że Jennie będzie „wyglądać całkiem, całkiem”, kiedy zoperuje sobie nos.

Małostkowy tchórz, który nie potrafił zapanować nawet nad sobą, pomyślał Pell.

Potem poznał dalsze odcinki serialu: historie o chłopakach, których Jannie miała po rozwodzie. Wszyscy byli podobni do niego, choć uznał, że każdy zasługiwał najwyżej na określenie „Pell w wersji light”. Jeden był złodziejaszkiem mieszkającym w Laguna, między Los Angeles a San Diego. Zajmował się drobnymi przekrętami. Inny handlował prochami. Trzeci należał do gangu motocyklowego. A czwarty był zwykłym gnojkiem.

Pell dostał w życiu swoją porcję psychoterapii. Na ogół okazywała się bezsensowna, lecz czasem słyszał od terapeuty jakieś celne spostrzeżenie, które odnotowywał w pamięci (oczywiście nie z myślą o własnym zdrowiu psychicznym, ale jako użyteczną broń przeciw innym).

Dlaczego więc Jennie miała słabość do złych chłopców? Dla Pella było to oczywiste. Przypominali jej matkę; podświadomie rzucała im się w ramiona, w nadziei, że się zmienią i zamiast ją ignorować czy wykorzystywać, w końcu ją pokochają.

Wiedza o tym wdawała się przydatna, ale Pell mógłby jej powiedzieć: najdroższa, daj sobie spokój. Nigdy się nie zmieniamy. Przenigdy. Zapisz to sobie i noś blisko serca.

Choć naturalnie zachował tę mądrość dla siebie.

Przestała jeść.

– Kochanie?

– Mhm?

– Mogę cię o coś spytać?

– Oczywiście, najdroższa.

– Nigdy nie mówisz o tych, wiesz… dziewczynach, z którymi mieszkałeś. Kiedy cię aresztowali. O Rodzinie.

– Chyba nie.

– Masz z nimi jakiś kontakt? Jak się nazywały?

– Samantha, Rebecca i Linda – wyrecytował. – Był jeszcze Jimmy – ten, który próbował mnie zabić.

Spojrzała na niego przelotnie.

– Wolałbyś, żebym o nich nie pytała?

– Nie, możesz mnie pytać o wszystko.

Nigdy nie zabraniaj nikomu poruszać żadnego tematu. Uśmiechaj się i wyciągaj tyle informacji, ile się da.

– Czy te kobiety wydały cię policji?

– Niezupełnie. Nie wiedziały nawet, że idę z Jimmym do domu Croytonów. Ale żadna mi nie pomogła, kiedy mnie aresztowali. Linda spaliła parę dowodów i skłamała policji. Ale nawet ona w końcu się poddała i zaczęła współpracować. – Zaśmiał się z goryczą. – I za co? Przecież dałem im dom. Rodzice mieli ich wszystkich gdzieś. A ja dałem im rodzinę.

– Zdenerwowałeś się? Nie chciałam cię zdenerwować.

– Nie. – Pell uśmiechnął się do niej. – Wszystko w porządku, najdroższa.

– Często o nich myślisz?

Ach, więc o to chodzi. Pell całe życie uczył się odczytywać podteksty w wygłaszanych przez ludzi uwagach. Uświadomił sobie, że Jennie jest zazdrosna. Małe i nieważne uczucie, które łatwo można było stłumić, ale które jednocześnie stanowiło istotną siłę we wszechświecie.

– Nie. Od lat nie miałem od nich żadnej wiadomości. Przez jakiś czas pisałem do nich. Odpowiadała tylko Linda. Ale potem dowiedziała się od swojego adwokata, że to może źle wpłynąć na decyzję ojej zwolnieniu warunkowym, i przestała. Muszę przyznać, że podle się czułem.

– Przykro mi, kochanie.

– Nie wiem nawet, czy żyją, czy umarły, czy szczęśliwie wyszły za mąż – Z początku byłem na nie wściekły, ale potem zrozumiałem, że po pełniłem błąd. Źle wybrałem. Z tobą jest inaczej. Ty jesteś dla mnie dobra; one nie były.

Uniosła do ust jego dłoń i pocałowała każdy palec po kolei.

Pell wrócił do studiowania mapy. Uwielbiał mapy. Kiedy człowiek się gubi, jest bezradny, traci kontrolę. Przypomniał sobie, jak ważną rolę odegrały mapy – a raczej ich brak – w historii tej części Kalifornii, rejonu zatoki Monterey. Przed laty, kiedy istniała Rodzina, po kolacji wszyscy siadali w kole i słuchali czytającej na głos Lindy. Pell często wybierał dzieła miejscowych autorów i książki opowiadające o okolicy. Przypomniał sobie jedną, o historii Monterey. Zatokę odkryli Hiszpanie na początku siedemnastego wieku i nazwali ją Bahia de Monte Rey – na cześć bogatego protektora wyprawy. Uznano ją za niezwykle smakowity kąsek – żyzna ziemia, doskonały port, strategiczna lokalizacja – a gubernator chciał tu zbudować dużą kolonię. Niestety, gdy odkrywcy odpłynęli, nie umieli tu z powrotem trafić.