Jeffery Deaver - Śpiąca Laleczka

– Dobrze wiedział, gdzie to jest i że w garażu nikogo nie będzie.

Sprawdziła to zapewne wspólniczka. Umówiła się tu z Pellem i prawdopodobnie razem wyruszyli w drogę do Utah.

– Pamięta pan coś jeszcze? – spytała.

Billy odrzekł, że gdy Pell zatrzasnął klapę bagażnika, znów usłyszał jego głos.

– Ktoś z nim był?

– Nie, był sam. Chyba dzwonił. Miał mój telefon.

– Pański telefon? – zdziwiła się Dance, zerkając na O’Neila, który natychmiast zadzwonił do biura szeryfa i polecił technikom skontaktować się z operatorem sieci komórkowej kuriera, aby namierzyli aparat.

Dance pytała Billy’ego, czy zrozumiał, co mówił Pell.

– Nie. Słyszałem tylko, jak coś mamrotał.

Zadzwoniła komórka O’Neila. Detektyw słuchał przez chwilę, po czym poinformował Dance:

– Nic z tego. Albo zniszczył telefon, albo wyjął baterię. Nie mogą znaleźć sygnału.

Dance rozejrzała się po garażu.

– Musiał go gdzieś wyrzucić. Miejmy nadzieję, że niedaleko. Ktoś powinien przeszukać kubły na śmieci – i studzienki ściekowe na ulicy.

– I krzaki – dodał O’Neil, wydając polecenia dwóm zastępcom szeryfa.

Dołączył do nich TJ.

– A więc naprawdę tu był. Szefowo, może jestem głupi, ale gdybym się wybierał do Utah, na pewno nie jechałbym tędy.

Bez względu na to, czy Pell rzeczywiście zamierzał schronić się w Utah, przystanek w centrum Monterey stanowił prawdziwą zagadkę. Miasto było nieduże, musiał się więc liczyć z niebezpieczeństwem, że ktoś go rozpozna, poza tym stąd miał znacznie mniej dróg ucieczki, niż gdyby pojechał na wschód, północ czy południe. Wybór miejsca spotkania ze wspólniczką był ryzykownym, ale znakomitym ruchem. Monterey było ostatnim miejscem, gdzie się go spodziewano.

Nurtowała ją jeszcze jedna kwestia.

– Billy, muszę pana o coś spytać. Jak to się stało, że pan żyje?

– Bo… prosiłem go, żeby nie robił mi krzywdy. Błagałem prawie na kolanach. To było żenujące.

Kłamał. Dance nie potrzebowała nawet wzorca jego typowego zachowania, by zobaczyć cały katalog oznak stresu. Gilmore odwrócił wzrok, czerwieniąc się.

– Muszę znać prawdę. Może się okazać bardzo ważna – naciskała go.

– Naprawdę, płakałem jak dziecko. Chyba zrobiło mu się mnie żal.

– Pellowi nigdy w życiu nie było żal żadnego człowieka – rzekł O’Neil.

– Proszę mówić dalej – powiedziała cicho Dance.

– No dobrze… – Kurier przełknął ślinę, a jego twarz oblała się purpurą. – Zawarliśmy układ. Chciał mnie zabić. Na pewno chciał. Powie działem, że jeżeli daruje mi życie… – Jego oczy wypełniły się łzami. Trudno było patrzeć na jego nieszczęsną minę, ale Dance musiała zrozumieć, czym się kierował Pell i dlaczego ten człowiek żył, mimo że dwaj inni w podobnych okolicznościach zginęli.

– Proszę mówić – powtórzyła.

– No więc powiedziałem, że zrobię wszystko, jeżeli daruje mi życie. Myślałem, że każe mi oddać pieniądze czy coś takiego. Ale chciał, że bym… zobaczył zdjęcie mojej żony, spodobała mu się i kazał… kazał mi opowiedzieć, co ze sobą robimy. Rozumie pani, chodziło mu o sprawy intymne. – Wbił wzrok w betonową posadzkę garażu. – Chciał znać szczegóły, dokładnie wszystko.

– Coś jeszcze? – Dance nie dawała za wygraną.

– Nie, nic więcej. Okropnie było mi wstyd.

– Billy, proszę mi powiedzieć.

Stał ze spuszczoną głową, bliski płaczu. Zaczęła mu drżeć broda.

– Co?

Głęboki wdech.

– Wziął mój numer telefonu. I powiedział, że niedługo zadzwoni do mnie wieczorem. Za miesiąc albo za pół roku. Nie wiadomo kiedy. A kiedy zadzwoni, miałem iść z żoną do sypialni. I, rozumie pani… – Słowa uwięzły mu w gardle. – Miałem zostawić odłożoną słuchawkę, że by mógł nas słuchać. Powiedział mi, co Pam miała do mnie mówić.

Dance zerknęła na O’Neila, który wolno wypuścił powietrze.

– Złapiemy go, zanim do tego dojdzie.

Kurier otarł twarz.

– O mało co nie powiedziałem mu: „Nie, skurwielu. Już lepiej mnie zabij”. Ale nie potrafiłem.

– Niech pan wraca do rodziny. I proszę na jakiś czas wyjechać z miasta.

– Prawie mu to powiedziałem. Naprawdę.

Sanitariusz odprowadził go do karetki.

– Co tu jest grane? – szepnął O’Neil.

Powiedział głośno to, co pomyślała Dance.

– Detektywie, mam telefon zawołał jeden z zastępców szeryfa, podchodząc do nich. – Był w kuble na śmieci kawałek dalej. Bateria była w innym, po drugiej stronie ulicy.

– Dobra robota – pochwalił O’Neil.

Dance wzięła od TJ-a parę lateksowych rękawiczek, naciągnęła je i włożyła baterię do aparatu. Włączyła telefon, po czym wyświetliła listę ostatnich rozmów. Nie było żadnych połączeń przychodzących, lecz od ucieczki z sądu dzwoniono z niego pięć razy. Podała numery O’Neilowi, który ponownie skontaktował się ze swoimi technikami. Zaczęli je po kolei sprawdzać.

Pierwszy był fikcyjny; nie miał nawet prawdziwego prefiksu – co oznaczało, że Pell nie rozmawiał z żadnym wspólnikiem w sprawie rodziny Billy’ego. Chciał go po prostu zastraszyć i zmusić do posłuszeństwa.

Drugi i trzeci raz dzwoniono pod inny numer – jak się okazało, był to telefon komórkowy na kartę. W tym momencie aparat nie działał, prawdopodobnie został zniszczony; operator nie potrafił zlokalizować sygnału.

Z dwoma ostatnimi połączeniami mieli więcej szczęścia. Najpierw Pell dzwonił do informacji, pod 555-1212. Numer kierunkowy wskazywał na Utah. Ostatni numer na liście – który przypuszczalnie podano mu w biurze – należał do kempingu samochodowego pod Salt Lakę City.

– Bingo – rzekł TJ.

Dance zadzwoniła tam, przedstawiła się i zapytała, czy czterdzieści minut temu ktoś do nich telefonował. Kobieta odparła, że tak, dzwonił jakiś człowiek z Missouri, który jechał na zachód i chciał się dowiedzieć, ile kosztuje tygodniowe parkowanie małego winnebago.

– Czy o tej porze dzwonił ktoś jeszcze?

– Moja matka i dwoje naszych gości z jakąś skargą. To wszystko.

– Ten człowiek z Missouri powiedział, kiedy przyjedzie?

– Nie.

Dance podziękowała kierowniczce kempingu i poprosiła ją, aby natychmiast zadzwoniła, gdyby mężczyzna skontaktował się z nią ponownie. Następnie przekazała O’Neilowi i TJ-owi uzyskane od niej informacje i zadzwoniła do policji stanowej Utah – przyjaźniła się z kapitanem z Salt Lakę City, któremu wyjaśniła sytuację. Policja z Utah miała natychmiast wysłać na kemping zespół obserwacyjny.

Oczy Dance spoczęły na nieszczęśliwym kurierze, który znów patrzył w podłogę. Było jej go żal; wiedziała, że do końca życia będą go prześladować wspomnienia dzisiejszych okropności – nie samego porwania, ale upokorzenia, jakiego doznał od Pella.

Pomyślała o Mortonie Walkerze; wprawdzie Billy uszedł z życiem, mimo to był kolejną ofiarą Daniela Pella.

– Mam powiedzieć Overby’emu o Utah? – zapytał TJ. – Będzie chciał puścić wiadomość w obieg.

Przeszkodził im dzwonek telefonu.

– Zaczekaj – poleciła agentowi Dance i odebrała. Dzwonił informatyk z więzienia Capitola. Młody człowiek z przejęciem oznajmił jej, że udało mu się znaleźć jedną ze stron internetowych odwiedzonych przez Pella. Miała związek z wyszukiwaniem hasła „Helter Skelter”.

– Sprytnie to zrobił – rzekł informatyk. – Nie sądzę, żeby w ogóle interesowało go to hasło. Chciał znaleźć stronę forum, gdzie użytkownicy umieszczają wiadomości na temat zbrodni i morderstw. Nazywa się „Zabójstwo” i jest podzielone na różne wątki, w zależności od rodzaju zbrodni. Jeden na przykład ma tytuł „Efekt Bundy’ego”, od Teda Bundy’ego, i dotyczy seryjnych morderców. „Helter Skelter” jest poświęcony mordom rytualnym. Znalazłem wiadomość napisaną w sobotę i wydaje mi się, że była przeznaczona dla Pella.