Daniel Silva - Angielski Zabójca

– Co cię sprowadza do Wiednia? Interesy? Przyjemności?

– Augustus Rolfe.

– Rolfe? Ten bankier? – Lavon uważnie wpatrywał się w Gabriela. – Gabriel, to nie ty go… – Złożył prawą dłoń na kształt pistoletu.

Gabriel rozpiął kurtkę i wręczył mu kopertę, którą zabrał z biurka Rolfego. Lavon ostrożnie odchylił zakładkę, jakby badał fragment starego naczynia, i wyciągnął ze środka zawartość. Z kamienną twarzą zerknął na pierwsze zdjęcie, potem na drugie. Popatrzył na Gabriela i uśmiechnął się.

– Proszę, proszę… Herr Rolfe zrobił sobie urocze fotografie. Skąd je wziąłeś?

– Z jego biurka w Zurychu.

Lavon uniósł plik dokumentów.

– A to?

– Też stamtąd.

Lavon przyjrzał się zdjęciom.

– Fantastyczne.

– Co one oznaczają?

– Muszę przynieść kilka teczek, ale najpierw powiem dziewczynom, żeby zaparzyły ci kawy i przygotowały coś do jedzenia. To chwilę potrwa.

Siedzieli naprzeciwko siebie przy prostokątnym stole konferencyjnym, a między nimi piętrzyła się sterta akt. Gabriel myślał o ludziach, którzy przychodzili tu przed nim: starsi mężczyźni przekonani, że ich sąsiad jest oprawcą z Buchenwaldu; dzieci domagające się przekazania im pieniędzy z rachunku bankowego w Szwajcarii, na którym ich ojciec zdeponował oszczędności całego życia, zanim wywieziono go na Wschód i zamordowano wraz z innymi na archipelagu śmierci. Lavon podniósł jedną z fotografii – przedstawiała Rolfego w towarzystwie mężczyzny z bliznami na policzkach – i pokazał ją Gabrielowi.

– Poznajesz tego człowieka?

– Nie.

– To Walter Schellenberg, Brigadefuhrer SS. – Lavon zdjął ze sterty pierwszą teczkę i otworzył ją. – Walter Schellenberg był szefem Czwartego Wydziału Głównego Urzędu Bezpieczeństwa Rzeszy. Czwarty Wydział zajmował się wywiadem zagranicznym, a Schellenberga można uznać za superszpiega partii nazistowskiej. Był zamieszany w najbardziej dramatyczne epizody wojny: incydent w Venlo, próbę porwania księcia Windsoru, operację Cyceron. W Norymberdze oskarżono go o przynależność do S S, lecz dostał jedynie krótki, sześcioletni wyrok więzienia.

– Sześć lat? Dlaczego tylko tyle?

– Bo w ostatnich miesiącach wojny doprowadził do uwolnienia kilku Żydów z obozów zagłady.

– Jak mu się to udało?

– Sprzedał ich.

– A dlaczego superszpieg nazistów wybrał się na kolację z Rolfem?

– Agencje wywiadowcze na całym świecie mają ze sobą coś wspólnego: wszystkie potrzebują pieniędzy. Nawet Shamron nie dałby sobie rady bez odpowiednich funduszy. Kiedy jednak on potrzebuje gotówki, po prostu kładzie ręce na ramionach bogatego przyjaciela i opowiada mu historię o tym, jak pojmał Eichmanna. Schellenberg zaś miał szczególny problem. Nie mógł wykorzystać swoich pieniędzy poza terytorium Niemiec. Potrzebował bankiera w neutralnym kraju, który mógłby zapewnić mu twardą walutę, a potem przekazać ją jego agentom za pośrednictwem fikcyjnej firmy lub też w innej formie. Schellenberg potrzebował takiego człowieka jak Augustus Rolfe.

Lavon sięgnął po dokumenty, które przywiózł Gabriel.

– Weźmy tę transakcję. Dwudziestego trzeciego października 1943 roku półtora tysiąca funtów przekazano z rachunku Pillar Enterprises Limited na konto pana Ivana Edberga w Enskilde Bank w Sztokholmie. Gabriel obejrzał dokument i odłożył go na stół.

– Rzecz jasna, Szwecja była neutralna, i właśnie dlatego tak atrakcyjna dla agentur wywiadu wielu krajów – kontynuował Lavon. – Schellenberg z pewnością dysponował tam swoim agentem, a kto wie, może nawet całą siatką. Podejrzewam, że pan Edberg był jednym z nich. Możliwe, że nawet szefem i dysponentem pieniędzy siatki.

Lavon wziął do ręki następną kartkę i zmrużył oczy, podrażnione dymem papierosa, który trzymał w ustach.

– Jeszcze jedno zlecenie przelewu: tysiąc funtów z rachunku Pillar Enterprises Limited na rachunek pana Jose Suareza w Banku Lizbońskim. – Lavon odłożył kartkę i popatrzył na Gabriela. – Portugalia, podobnie jak Szwecja, była państwem neutralnym, dlatego też Lizbona stała się areną najróżniejszych działań szpiegowskich. Schellenberg również tam się znalazł, podczas sprawy księcia Windsoru.

– Zatem Rolfe był tajnym bankierem Schellenberga. A o czym ma świadczyć fotografia Rolfego z Himmlerem i Hitlerem w Berchtesgaden?

Lavon nalał sobie kolejny kubek kawy z precyzją prawdziwego wiedeńczyka: starannie odmierzona porcja gęstej śmietanki i dokładnie taka ilość cukru, która zniweluje gorzki posmak napoju. Gabriel pomyślał o Lavonie, kiedy ten mieszkał w Paryżu i żył o wodzie mineralnej i słabej herbacie, bo jego schorowany żołądek nie tolerował niczego innego.

– Po Stalingradzie Niemcy kompletnie się zmieniły. Nawet najwierniejsi z wiernych wiedzieli, że to już koniec. Ze wschodu nadciągali Rosjanie, inwazja z zachodu była nieuchronna. Każdy, kto wzbogacił się na wojnie, chciał za wszelką cenę zadbać o bezpieczeństwo swojego majątku. Jak myślisz, do kogo ludzie zwracali się w takiej sytuacji?

– Do szwajcarskich finansistów.

– Augustus Rolfe jako jeden z nielicznych miał okazję zarobić na zmieniającej się sytuacji na froncie. Z tych dokumentów wnioskuję, że był ważnym agentem Waltera Schellenberga. Podejrzewam, że najwyższe władze nazistowskie darzyły Herr Rolfego głębokim poważaniem.

– Uważano go za człowieka godnego zaufania, który dobrze zaopiekuje się dużymi pieniędzmi?

– Ich pieniędzmi. Ich skradzionymi bogactwami. Wszystkim.

– A co z listą nazwisk i numerami rachunków?

– Można spokojnie założyć, że to niemieccy klienci Rolfego. Sprawdzę ich w naszej bazie danych i zobaczę, czy nie figurują w zestawieniach znanych z nazwiska członków SS oraz NSDAP. Przypuszczam jednak, że to pseudonimy.

– Czy istnieje inny rejestr rachunków w archiwach bankowych?

Lavon pokręcił głową.

– Prawdziwe nazwiska właścicieli rachunków osobistych zwykle są znane jedynie najważniejszym urzędnikom bankowym. Im słynniejszy klient, tym mniej ludzi ma dostęp do nazwiska przypisanego numerowi konta. Jeśli te rachunki należały do nazistów, wątpię, czy poza Rolfem ktokolwiek wiedział o nich coś bliższego.

– Skoro przechowywał tę listę przez tyle lat, czy to oznacza, że rachunki wciąż jeszcze istnieją?

– Sądzę, że to niewykluczone. Sporo zależy od tego, kto był ich właścicielem. Jeśli posiadaczowi konta udało się uciec z Niemiec pod koniec wojny, wówczas można założyć, że rachunek jest już zamknięty. Jeżeli jednak wpadł w ręce aliantów…

– … wtedy niewykluczone, że jego pieniądze i cenne przedmioty wciąż kryją się w podziemiach banku Rolfego.

– Niewykluczone, ale mało prawdopodobne.

Lavon zebrał dokumenty oraz zdjęcia i wsunął je z powrotem do koperty. Potem spojrzał Gabrielowi w oczy.

– Odpowiedziałem na wszystkie twoje pytania. Teraz pora, abyś ty udzielił mi kilku wyjaśnień.

– Co chciałbyś wiedzieć?

– Właściwie tylko jedno. – Lavon uniósł kopertę. – Chcę wiedzieć, co do diabła robisz z tajnymi dokumentami Augustusa Rolfego.

Lavon niczego nie cenił tak wysoko, jak dobrej opowieści. Pod tym względem wcale się nie zmieniał. Podczas operacji rozpracowywania Czarnego Września tworzył z Gabrielem braterstwo bezsennych nocy: Lavon z powodu żołądka, a Gabriel – sumienia. Przypomniał sobie jego wymizerowaną sylwetkę, kiedy siedział po turecku na podłodze i pytał, jak to jest, kiedy się kogoś zabija. Gabriel odpowiedział na to pytanie, bo musiał z kimś o tym porozmawiać.