Daniel Silva - Angielski Zabójca

Następnego ranka, przed wyjściem do biura, Gerhardt Peterson w zaciszu swojego gabinetu przeprowadził rozmowę telefoniczną: nie trwała dłużej niż dwie minuty. Los Emila Jacobiego, sumienia Szwajcarii, został przesądzony podczas operacji przelania dwustu tysięcy dolarów na rachunek osobisty w Genewie, kontrolowany przez Antona Orsatiego. Gerhardt Peterson uznał to posunięcie za jak najbardziej stosowne.

Kiedy następnego dnia przed południem Gabriel przybył do willi Anny Rolfe, z zadowoleniem skonstatował, że pilnuje jej co najmniej czterech mężczyzn: jeden przy bramie, drugi przy winnicy, trzeci na linii drzew, a czwarty, przykucnięty, na wzgórzu. Rami, małomówny ochroniarz Shamrona, osobiście ich nadzorował. Powitał Gabriela na podjeździe. Gdy ten spytał, jak Anna radzi sobie z ochroną, Rami przewrócił oczyma: Wkrótce sam się przekonasz.

Wszedł do willi i podążył na piętro, tam skąd dobiegały dźwięki skrzypiec Anny. Zapukał do drzwi pokoju ćwiczeń i wkroczył do środka, nie czekając na pozwolenie. Odwróciła się, zbulwersowana faktem, że ktoś jej przeszkadza, a następnie nawrzeszczała na niego za przekształcenie jej domu w warowny obóz. Gdy krzyki się natężyły, Gabriel opuścił wzrok i dotknął palcami bandaży. Materiał przesiąkł krwią. Anna także to zauważyła. Natychmiast umilkła i bez słowa zaprowadziła go do swojej sypialni, aby mu zmienić opatrunek. Nie potrafił się oprzeć pokusie i nie odrywał od niej oczu, kiedy się nim zajmowała. Miała wilgotną skórę u nasady szyi; struny skrzypiec pozostawiły cienkie rowki w koniuszkach palców jej lewej dłoni. Była piękniejsza, niż to zapamiętał.

– Dobra robota – pochwalił, oglądając gotowe dzieło.

– Trochę się znam na bandażowaniu dłoni, panie Allon. Ma pan mi coś do powiedzenia w sprawie mojego ojca, prawda?

– Chwilowo to jest więcej pytań niż odpowiedzi. I proszę mi mówić po imieniu.

Uśmiechnęła się.

– Mam pomysł, Gabriel.

Do nylonowego plecaka Anna zapakowała lunch, składający się z chleba, sera i kurczaka na zimno. Dołożyła jeszcze schłodzoną butelkę wina, którą owinęła wełnianym kocem. Rami przydzielił Gabrielowi berettę oraz dwóch ochroniarzy o chłopięcym wyglądzie. Gdy znaleźli się na cienistych ścieżkach sosnowego lasku, w towarzystwie przyzwoitek Ramiego, Gabriel opowiedział Annie o tym, co się zdarzyło w Paryżu. Nie wspomniał jednak o rozmowach z Julianem Isherwoodem i Emilem Jacobim. Te szczegóły mogły zaczekać.

Drzewa się przerzedziły, a spoza nich wyjrzały ruiny, przyczajone na stromym zboczu wzgórza. Na granitowy głaz wskoczyła dzika koza, by po chwili zniknąć w kolcolistach. Gabriel zarzucił plecak na ramię i ruszył za Anną w górę ścieżki.

Patrząc, jak mięśnie jej nóg naprężają się przy każdym kroku, pomyślał o Leah. Spacerowali w podobny jesienny dzień jak ten, z tym że dwadzieścia pięć lat wcześniej, po wzgórzach Golan, a ich celem były ruiny zamku krzyżowców. Leah malowała. Gabriel właśnie powrócił z Europy: pragnienie tworzenia opuściło go, przegnane przez duchy ludzi, których zabił. Zostawił Leah przy sztalugach i wspiął się na szczyt wzgórza. Wyżej widniały fortyfikacje obronne, zbudowane wzdłuż granicy syryjskiej, niżej zaś Górna Galilea oraz wzgórza południowego Libanu. Pogrążony w rozmyślaniach, nie usłyszał nadchodzącej Leah.

– I tak przyjdą, Gabriel. Możesz tu siedzieć i patrzeć do końca życia, ale i tak przyjdą.

Nie spoglądając na nią, odparł:

– Gdybym kiedyś mieszkał tutaj, w Górnej Galilei, a potem musiał znaleźć się tam, w libańskim obozie, też bym przyszedł.

Łopot koca rozkładanego przez Annę wyrwał go z zamyślenia. Rozpostarła koc na oświetlonej słońcem trawie, podobnie jak Leah tamtego dnia… Gabriel z namaszczeniem otworzył butelkę wina. Obserwatorzy Ramiego zajęli stanowiska: jeden na szczycie ruin, drugi na ścieżce poniżej. Kiedy Anna dzieliła kurczaka, Gabriel pokazał jej fotografię mężczyzny, który zostawił w galerii bombę.

– Widziałaś go kiedyś?

Pokręciła głową. Gabriel odłożył fotografię.

– Muszę wiedzieć więcej o twoim ojcu.

– Co na przykład?

– Wszystko, co może mi pomóc w odkryciu prawdy: kto go zabił i ukradł obrazy.

– Gabriel, mój ojciec był bankierem. Znam go jako człowieka, ale prawie nic nie wiem o jego pracy.

– Więc opowiedz mi o nim.

– Od czego mam zacząć?

– Od jego wieku. Ty masz trzydzieści osiem lat?

– Trzydzieści siedem!

– Twój ojciec miał osiemdziesiąt dziewięć. To spora różnica.

– Łatwo ją wyjaśnić. Zanim ożenił się z moją matką, był związany z inną kobietą. Podczas wojny zmarła na gruźlicę. Matkę poznał dziesięć lat później. Była utalentowaną pianistką. Mogła grać zawodowo, lecz ojciec nie chciał o tym słyszeć. W jego opinii muzycy tylko nieznacznie różnili się od ekshibicjonistów. Niekiedy zastanawiam się, co połączyło moich rodziców.

– Miał dzieci z pierwszego małżeństwa?

Anna pokręciła głową.

– A samobójstwo twojej matki?

– To ja znalazłam jej zwłoki… – Umilkła na chwilę. – Czegoś takiego nie sposób zapomnieć. Potem ojciec nam powiedział, że w przeszłości cierpiała na depresję. Ogromnie kochałam matkę. Byłyśmy sobie wyjątkowo bliskie. Ona wcale nie popadała w depresję. Nie przyjmowała żadnych lekarstw, nie opiekował się nią psychiatra. Była humorzastą choleryczką, ale nie należała do kobiet gotowych popełnić samobójstwo bez powodu. Coś skłoniło ją do odebrania sobie życia. Lub ktoś. Tylko mój ojciec potrafiłby to wyjaśnić, lecz nigdy tego nie uczynił.

– Zostawiła list pożegnalny?

– W trakcie dochodzenia ustalono, że żadnego listu nie było. Ja jednak widziałam, że ojciec wyjmował z jej rąk coś, co wyglądało jak list pożegnalny. Nie pokazał mi go i najwyraźniej nie przekazał go także policji.

– A co ze śmiercią twojego brata?

– To się zdarzyło rok później. Ojciec chciał, aby mój brat podjął pracę w banku i kontynuował rodzinne tradycje, lecz Max wolał wyścigi rowerowe. Należał do najlepszych szwajcarskich kolarzy, a także do ścisłej czołówki europejskich zawodowców. Zginął w wypadku podczas wyścigu dookoła Szwajcarii. Ojciec był załamany, ale myślę, że jednocześnie trochę mu ulżyło, bo uznał, że Maksa spotkała kara za sprzeciwianie się jego woli.

– A ty?

– Zostałam z nim sama. Odeszło dwoje najbliższych mi, najukochańszych ludzi, skazując na życie z człowiekiem, który budził moją nienawiść. Rzuciłam się w wir pracy. Cały czas grałam na skrzypcach. To najwyraźniej zadowalało i mnie, i jego. Bo wtedy nie musiał na mnie zwracać uwagi. Mógł się zajmować tym, co najbardziej lubił.

– Czyli?

– Zarabianiem pieniędzy, rzecz jasna. Uważał, że bogactwo go rozgrzesza. Dureń. Od początku mówiono mi, że gram z pasją. Ludzie nie mieli pojęcia, że ta pasja jest podsycana nienawiścią i bólem.

Gabriel ostrożnie poruszył następny temat.

– Wiesz coś o tym, co twój ojciec robił w czasie wojny?

– Co robił? Ciekawe pytanie. Nagle zainteresowałeś się jego wojenną przeszłością?

– Po prostu chciałbym wiedzieć, czy w przeszłości twojego ojca kryje się coś, co mogło doprowadzić do morderstwa.

– Podczas II wojny światowej ojciec był bankierem i pracował w Szwajcarii – odparła z wyraźną niechęcią w głosie. – To nie musi oznaczać, że był potworem. I szczerze mówiąc, zupełnie nie wiem, co robił w czasie wojny. Nigdy z nami o tym nie rozmawiał.