Sidney Sheldon - Krwawa Linia

Mężczyzna westchnął i powiedział:

– Bardzo lubiłem pana Roffe'a. Miał wyjątkowego pecha.

– Czy był pan przy tym, jak to się stało?

– Nie. – Mężczyzna potrząsnął głową. – Jak tylko dostałem wezwanie, wyruszyłem z ekipą ratowniczą w góry. Na miejscu okazało się jednak, że nie jesteśmy w stanie nic zrobić. Ciało pana Roffe'a spadło na dno przepaści i nikt nigdy nie zdoła go odnaleźć.

– Jak doszło do wypadku?

– We wspinaczce brało udział czterech mężczyzn. Pan Roffe i przewodnik wspinali się ostatni. Kiedy dotarli do lodowej moreny, pan Roffe nagle poślizgnął się i spadł w przepaść.

– Czy nie był zabezpieczony liną?

– Był, ale lina pękła.

– Czy często się to zdarza?

– Ma pan na myśli pęknięcie liny?

– Tak.

– To jedyny przypadek, o jakim mi wiadomo. Doświadczeni alpiniści zawsze dokładnie sprawdzają sprzęt, zanim wyruszą w góry. Wypadki, owszem, zdarzają się, ale rzeczy tak podstawowe jak liny czy haki rzadko zawodzą.

Hornung pokiwał głową i powiedział:

– Chciałbym porozmawiać z przewodnikiem.

– Ten, który zwykle towarzyszył panu Roffe'owi, nie brał udziału we wspinaczce tamtego dnia.

Max otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

– Tak? A dlaczego?

– Z tego, co pamiętam, był chory. Ktoś inny poszedł w jego zastępstwie.

– Czy może mi pan podać jego nazwisko?

– Proszę poczekać. – Mężczyzna wszedł do biura i po kilku minutach wrócił z zapisanym skrawkiem papieru. – Przewodnik nazywał się Hans Bergman.

– Gdzie mogę go znaleźć?

– Niestety, nie pochodzi z tej okolicy. Mieszka w oddalonej o sześćdziesiąt kilometrów wiosce o nazwie… – przerwał na chwilę, próbując odczytać pisane drobnym maczkiem litery -… Lesgets.

Zanim Hornung opuścił Chamonix, zajrzał do recepcji hotelu “Kleine Scheidegg” i odbył krótką rozmowę z recepcjonistką.

– Czy pamięta pani niejakiego Sama Roffe'a? Przebywał w tym hotelu na krótko przed…

– …wypadkiem – dokończyła recepcjonistka. – Tak, pamiętam. To okropne.

– Czy Roffe mieszkał tu sam?

– Nie, proszę pana. Zarezerwował dwa pokoje: dla siebie i przyjaciela.

– Przyjaciela? – powtórzył Max zaskoczony. – Czy mogłaby pani podać mi jego nazwisko?

– Oczywiście. – Recepcjonistka zdjęła z półki grubą książkę meldunkową i zaczęła wertować kartki. – O tu, mam. Czy zapisać panu nazwisko tego pana…?

Dotarcie do Lesgets volkswagenem, najtańszym samochodem, jaki udało mu się wynająć, zajęło Hornungowi równe trzy godziny. Omal nie przejechał wioski, składającej się z kilku sklepów, schroniska górskiego i małej stacji benzynowej.

Zaparkował samochód przed schroniskiem i wszedł do środka. Przed kominkiem siedziało kilku mężczyzn zajętych rozmową. Kiedy zauważyli Maxa, umilkli.

– Przepraszam, szukam człowieka o nazwisku Hans Bergman.

– Kogo takiego?

– Szukam Hansa Bergmana. Jest przewodnikiem.

Stary mężczyzna o twarzy pooranej zmarszczkami splunął do ogniska i powiedział:

– Ktoś pana oszukał. Mieszkam w Lesgets od dziecka i nigdy nie słyszałem o żadnym Hansie Bergmanie.

Elżbieta weszła do budynku zarządu. Była zdenerwowana i czuła się niepewnie. Ostatnim razem przebywała w biurze w dniu śmierci Kate Erling. Od tamtej pory upłynął tydzień.

Odpowiedziała automatycznie na pozdrowienia strażników i konserwatorów zajętych naprawą windy. Przed oczami stanęła jej nagle twarz Kate Erling. Ileż ta kobieta musiała wycierpieć, zanim spadła z dwunastego piętra. Elżbieta już nigdy w życiu nie wejdzie do tej windy.

Na biurku znalazła korespondencję. Pewnie położyła ją tam Henrietta. Kiedyś często zastępowała Kate. Teraz zajęła jej miejsce.

Elżbieta szybko przejrzała listy. W większości z nich proszono ją o zaakceptowanie różnych projektów, przedstawiano wykazy zysków lub sondaże w sprawie sprzedaży nowych artykułów. Na końcu znalazła dużą szarą kopertę, na której widniał napis: “Elżbieta Roffe, do rąk własnych”.

Kiedy rozcięła kopertę, ze środka wypadły fotografie. Przedstawiały chłopca chorego na mongolizm. Pod spodem ktoś napisał kredką świecową: “To mój syn, John. Kiedyś był zdrowym i radosnym chłopcem, póki jedno z pani lekarstw nie uczyniło go kaleką. Zapłacisz mi za to!”

– Przyniosłam dokumenty gotowe do podpisu, panno Roffe – powiedziała Henrietta, wchodząc do gabinetu. – Źle pani wygląda. Czy coś się stało?

– Nie, nic. Poproś pana Williamsa, aby natychmiast do mnie przyszedł – powiedziała Elżbieta, nie odrywając oczu od fotografii.

“Co za potworność! – pomyślała. – To niemożliwe, aby»Roffe & Sons«było temu winne”.

– Mylisz się, Elżbieto – powiedział Rhys. – To nasza wina. Na lekach pojawiły się niewłaściwe nalepki. Udało nam się wycofać znaczną partię, jednak… Sama wiesz. – Rozłożył ręce z rezygnacją.

– Kiedy to się stało?

– Cztery lata temu.

– Ile osób ucierpiało?

– Około stu. Nie wszystkie przypadki były tak drastyczne jak ten. – Wskazał na fotografię. – Wiesz dobrze, że jesteśmy bardzo ostrożni, ale nasi pracownicy są tylko ludźmi. Pomyłki zdarzają się wszędzie.

– Ale nie tam, gdzie w grę wchodzi zdrowie lub życie ludzkie – powiedziała Elżbieta z wyrzutem.

Rhys nerwowo przeczesał ręką włosy.

– Nie gniewaj się, Elżbieto, ale mamy mnóstwo ważniejszych spraw na głowie, z którymi musimy się jak najszybciej uporać.

“Co może być ważniejszego od tej tragedii” – pomyślała Elżbieta, kładąc zdjęcie ostrożnie na biurku.

– Co masz na myśli, Rhys?

– FDA wydała decyzję zakazującą sprzedaży naszych leków w aerozolu. Poniesiemy w związku z tym poważne straty. Będziemy musieli zamknąć kilka bardzo dochodowych fabryk.

“Wkrótce na nowo je otworzymy, aby zajęły się produkcją leku Joeppli” – pomyślała na pocieszenie Elżbieta.

– Coś jeszcze?

– Czytałaś poranną prasę?

– Nie.

– Żona jednego z belgijskich ministrów, pani Van den Logh, zażywała “Benexan”.

– To jeden z naszych leków?

– Tak. Antyhistaminowy. Nie wolno go podawać ludziom cierpiącym na nadciśnienie. Umieściliśmy tę informację na nalepce. Ona jednak zignorowała ją.

Elżbieta czuła, że podnosi się jej własne ciśnienie.

– Teraz znajduje się w stanie śpiączki. Może nawet już nie żyje. Gazety aż huczą od domysłów. Z całego świata napływają zawiadomienia o wycofaniu leku z aptek. Nawet FDA wszczęła dochodzenie. Mimo to jeszcze przez rok będziemy mogli go produkować.

– Każ natychmiast wycofać lek z aptek!

– Nie widzę takiej potrzeby, Elżbieto. Ten lek jest bardzo skuteczny.

– Czy dużo osób ucierpiało po jego spożyciu?

– Ależ Elżbieto, “Benexan” pomógł tysiącom ludzi…

– Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

– No, było kilka odosobnionych przypadków, ale…

– Apteki mają natychmiast zaprzestać jego sprzedaży!

Rhys zamilkł, próbując opanować wzburzenie.

– Czy wiesz, ile twoja pochopna decyzja będzie kosztowała korporację?

– Nie wiem i nie chcę wiedzieć! – odparła stanowczo.

– Teraz przygotuj się na najgorsze. – Rhys nie dawał za wygraną. – Bankierzy chcą się z tobą spotkać jak najszybciej. Domagają się stanowczo zwrotu zaciągniętych przez nas pożyczek.

Elżbieta siedziała samotnie w biurze. Czuła się zagubiona i przygnębiona kłopotami, które zdawały się piętrzyć z dnia na dzień. Myślami znowu powróciła do dnia, gdy zdecydowała się zarządzać firmą. Może popełniła wtedy błąd?