Joe Hill - Rogi

Stała na środku kuchni z przesiąkniętą krwią poszewką w dłoniach.

– Daj spokój – odezwał się ojciec, czytający przy stole gazetę sportową. Był blady, zarośnięty i skacowany, ale i tak znalazł dla niego uśmiech. – Dzieciak miał krwotok z nosa, a ty się zachowujesz, jakby kogoś zabił. To nie morderca. – Mrugnął do syna. – Na razie.

Lee znalazł dla Merrin uśmiech, kiedy otworzyła drzwi, ale tego nie doceniła. Ledwie na niego spojrzała.

– Powiedziałem Igowi, że dziś muszę pojechać do Bostonu w sprawach kongresmena, a on na to, że jeśli nie wezmę cię gdzieś na dobrą kolację, przestanie być moim przyjacielem.

Na kanapie siedziały dwie dziewczyny, oglądały telewizję. Między nimi i na podłodze u ich stóp poniewierały się pudełka. Obie żółte i skośne, jak współlokatorka Merrin. Współlokatorka siedziała na oparciu fotela, wrzeszcząc radośnie do komórki. Lee nie miał dobrego zdania o Azjatach, mrówkopodobnych istotach z fiksacją na tle komórek i aparatów fotograficznych, choć podobał mu się styl azjatyckiej pensjonarki, czarne buciki ze sprzączkami, białe pod kolanka i plisowane spódniczki. Drzwi do pokoju współlokatorki były otwarte; na gołym materacu widział kolejne pudełka.

Merrin spojrzała na to wszystko z rezygnacją, a potem odwróciła się do Lee. Gdyby wiedział, że zobaczy ją szarą jak szmata, bez makijażu, z brudnymi włosami i w workowatych dresach, pewnie by sobie darował tę wizytę. Kompletna porażka. Już żałował, że przyjechał. Uświadomił sobie, że ciągle się uśmiecha, więc przestał. Szukał właściwych słów.

– Nadal źle się czujesz?

Skinęła głową z roztargnieniem.

– Chodźmy na dach. Mniej tam hałasu.

– Poszedł za nią po schodach. Wyglądało na to, że nie wyjdą na kolację. Merrin wyjęła z lodówki dwa heinekeny. Lepsze to niż nic.

Dochodziła ósma, ale jeszcze się nie ściemniło. Chłopcy znowu jeździli na deskach, które szczękały i turkotały na asfalcie. Lee podszedł na skraj dachu, żeby na nich spojrzeć. Paru miało irokezy, krawaty i koszule zapięte tylko przy kołnierzu. Lee zawsze uważał deskę za element stroju, bo z nią pod pachą wygląda się na buntownika, trochę niebezpiecznego, ale i wysportowanego. Nie podobała mu się tylko perspektywa upadku; na samą myśl połowa głowy lodowaciała mu i drętwiała.

Merrin dotknęła jego karku i przez chwilkę obawiał się, że go zepchnie w dół. Chciał się odwrócić, chwycić ją za szyję i pociągnąć za sobą. Chyba dostrzegła jego przerażenie, bo uśmiechnęła się po raz pierwszy i podała mu piwo. Podziękował skinieniem głowy, wziął je w jedną rękę, drugą zapalił papierosa.

Merrin usiadła na zewnętrznej obudowie klimatyzatora. Nie piła swojego piwa, obracała mokrą butelkę w dłoniach. Stopy miała bose. Słodkie były te jej małe różowe stopki. Łatwo mu było sobie wyobrazić, jak Merrin kładzie jedną z nich między jego nogami i palcami delikatnie ugniata mu krocze.

– Chyba pójdę za twoją radą – powiedziała.

– Będziesz głosować na republikanów? W końcu postęp!

Znowu się uśmiechnęła, ale był to smutny, blady uśmiech. Odwróciła wzrok.

– Powiem Igowi, że po jego wyjeździe do Anglii chcę wziąć urlop od naszego związku. Jakby próbną separację, żebyśmy oboje mogli się spotykać z innymi.

Lee poczuł, jakby się o coś potknął, choć przecież stał nieruchomo.

– Kiedy zamierzasz mu to obwieścić?

– Gdy wróci z Nowego Jorku. Nie chciałam mu mówić przez telefon. Nie uprzedzaj go, Lee. Nie rób żadnych aluzji.

– Dobrze. – Zachwyciło go to, co powiedziała, ale wiedział, że nie należy tego okazywać. – Powiesz mu, że powinien się spotykać z innymi?

Skinęła głową.

– A… ty też będziesz?

– Powiem mu, że chcę spróbować, jak mi będzie z kimś innym. Nic więcej. Powiem mu, że to, co zrobi podczas pobytu w Anglii, się nie liczy. Nie chcę wiedzieć, z kim się spotyka, nie będę mu opowiadać o moich związkach. To chyba… chyba powinno wszystko ułatwić. – Wiatr porywał jej włosy i ładnie się nimi bawił. Pod tym bladofioletowym wieczornym niebem wyglądała na mniej chorą i wymizerowaną. – Ale wiesz, już mam wyrzuty sumienia.

– Hm… niepotrzebnie. Jeśli naprawdę się kochacie, po pół roku będziecie mieć pewność i znowu zechcecie być razem.

Pokręciła głową.

– Nie, ja… sądzę, że to nie na jakiś czas. Tego lata dowiedziałam się czegoś o sobie i inaczej spojrzałam na mój związek z Igiem. Kiedy pojedzie do Anglii, kiedy zdąży kogoś poznać, skończę to na dobre.

– Jezu… – mruknął Lee, jeszcze raz powtarzając w myśli „tego lata dowiedziałam się czegoś o sobie". Wspomniał, jak stali razem w kuchni, on z kolanem między jej nogami, z rękami na gładkiej krzywiźnie jej bioder, znowu poczuł jej łaskoczący mu ucho delikatny, przyspieszony oddech. – Jeszcze parę tygodni temu mówiłaś, że macie imiona dla dzieci.

– Tak. Ale jak się coś wie, to się wie i koniec. A ja już wiem, że nigdy nie będę miała z nim dzieci. – Wydawała się spokojniejsza, jakby odetchnęła. – Teraz pora, żebyś zaczął bronić przyjaciela i odwodzić mnie od tego pomysłu. Jesteś na mnie zły?

– Nie.

– Źle o mnie myślisz?

– Źle bym pomyślał, gdybyś nadal chciała być z Igiem, wiedząc, że nie ma dla was przyszłości.

– Właśnie. Chcę, żeby Ig miał inne dziewczyny, żeby był szczęśliwy. Jeśli się dowiem, że jest szczęśliwy, łatwiej będzie mi odejść.

– Ale… o Jezu. Byliście ze sobą od zawsze. – Ręka mu zadrżała, gdy wyciągnął z paczki drugiego papierosa. Za tydzień Ig wyjedzie, ona zostanie sama i nie będzie się tłumaczyć z tego, z kim się rżnie.

Spojrzała na papierosy.

– Mogę jednego?

– Serio? Myślałem, że chcesz, żebym rzucił.

– Ig chciał, żebyś rzucił. Ja zawsze byłam ciekawa, ale… no wiesz. Myślałam, że Ig będzie miał coś przeciwko. Teraz mogę spróbować. – Potarła dłonie o kolana. – No to… nauczysz mnie dziś palić?

– Pewnie.

Deskorolki turkotały na ulicy. Paru chłopców wrzasnęło z zachwytem i strachem, kiedy jeden z nich runął na ziemię. Merrin wyjrzała zza krawędzi dachu.

– Chciałabym się też nauczyć jeździć na deskorolce.

– Durny sport. Łatwo coś złamać. Na przykład kark.

– O kark się nie martwię – powiedziała, wspięła się na palce i pocałowała go w kącik ust. – Dziękuję, że ze mną porozmawiałeś. Mam u ciebie dług.

Bluzeczka opinała jej piersi; na chłodnym wieczornym wietrzyku jej sutki się skurczyły i w materiale zostały zagłębienia. Lee miał ochotę położyć jej ręce na biodrach, zaciekawił się, czy mogliby dziś zacząć od małej macanki. Ale zanim zdążył wyciągnąć rękę, drzwi na dach otworzyły się z łomotem i stanęła w nich współlokatorka Merrin. Gruba, męska. Żuła gumę.

– Williams, dzwoni twój chłopak. Razem z kumplami z Amnesty International poddali się waterboardingowi, żeby sprawdzić, co się wtedy czuje. Jest strasznie nakręcony i chce ci o tym opowiedzieć. Fajną ma robotę. Przeszkodziłam wam?

– Nie. – Merrin odwróciła się do Lee i szepnęła: – Uważa cię za ciemnego typa. Oczywiście ma rację. Muszę iść porozmawiać z Igiem. Darujemy sobie to wyjście?

– Kiedy z nim porozmawiasz… czy zrobisz coś w sprawie… tej, o której rozmawialiśmy…

– A, to… Nie. Potrafię dotrzymać tajemnicy, Lee.

– Dobrze – szepnął z wyschniętymi ustami. Pragnął jej.