Jeff Lindsay - Dekalog dobrego Dextera

Doakes tylko zerknął i postawił go wewnątrz furgonetki. Ponieważ nie kwapił się do rozmowy, zapytałem:

— Ma pan jakieś pomysły co do naszych dalszych działań?

Spojrzał na mnie i nic nie powiedział, a ja patrzyłem wyczekująco i myślę, że moglibyśmy tak stać, aż w końcu gołębie zaczęłyby wić gniazda na naszych głowach, gdyby nie sanitariusze.

— W porządku, chłopaki — powiedział starszy, a my odsunęliśmy się, żeby dopuścić ich do Franka. Wyglądało na to, że krępy sanitariusz doszedł już do siebie i zachowywał się, jakby tu chodziło o założenie łupków chłopcu ze skręconą nogą. Jego partner był jednak nadal bardzo nieszczęśliwy i nawet z odległości dwóch metrów słyszałem jego oddech.

Stałem obok Doakesa i patrzyłem, jak kładą Franka na nosze, a potem odjeżdżają z nim. Kiedy przeniosłem wzrok na Doakesa, znów gapił się na mnie. Ponownie obdarzył mnie bardzo nieprzyjemnym uśmiechem.

— Teraz to spada na ciebie i na mnie — stwierdził. — A ja nic o tobie nie wiem. — Oparł się o poobijaną furgonetkę i skrzyżował ramiona. Usłyszałem, jak sanitariusze zatrzaskują drzwi do karetki, a chwilę potem rozległa się syrena.

— Tylko ty i ja — powtórzył Doakes — i bez sędziego.

— Czy to kolejna porcja twoich wiejskich mądrości? — zapytałem, bo oto stałem tutaj, poświęciwszy uprzednio cały lewy but i bardzo ładną koszulę, nie mówiąc o moim hobby, obojczyku Deborah i bardzo dobrym wozie służbowym, a tam stał on, z ledwie przygniecioną koszulą i czynił tajemnicze, wrogie uwagi. Doprawdy, tego już było za wiele.

— Nie ufam ci — powiedział.

Pomyślałem, że to dobry znak, skoro sierżant Doakes otwiera się przede mną i dzieli swoimi wątpliwościami i uczuciami. Niemniej pomyślałem, że lepiej byłoby, gdyby się skoncentrował.

— To nie ma znaczenia. Czas nas goni — zwróciłem mu uwagę. — Skoro Frank został dopracowany i dostawiony, Danco zabierze się teraz do Kyle’a.

Przechylił głowę na bok i pokręcił nią powoli.

— Tu nie chodzi o Kyle’a — powiedział. — Kyle wiedział, w co się pakuje. Chodzi o złapanie doktora.

— Mojej siostrze chodzi o Kyle’a — wyjaśniłem. — To jedyny powód, dla którego tutaj jestem.

Doakes pokiwał głową.

— Całkiem nieźle — stwierdził. — Prawie w to uwierzyłem.

Z jakiegoś powodu właśnie wtedy wpadłem na pomysł. Przyznaję, że Doakes był potwornie irytujący — i nie dlatego, że powstrzymywał mnie od moich ważnych, osobistych badań, chociaż samo to wydawało mi się już bardzo złe. Ale teraz krytykował moje działanie, co przekraczało wszelkie granice uprzejmości. Może to zatem irytacja jest matką wynalazku; nie brzmi to nazbyt poetycznie, ale tak to już jest. W każdym razie w przyćmionym mózgu Dextera otworzyły się drzwiczki i wystrzeliło z nich światełko; autentyczna aktywność umysłowa. Oczywiście, Doakes mógł mieć na ten temat inne zdanie, chyba że pomógłbym mu zrozumieć, jaki to dobry pomysł, rąbnąłem więc prosto z mostu. Czułem się troszeczkę jak królik Bugs próbujący namówić Elmera Fudda na coś śmiertelnie niebezpiecznego.

— Sierżancie — zwróciłem się do Doakesa. — Deborah jest moją jedyną krewną i nie jest w porządku z pańskiej strony kwestionowanie mojego poświęcenia. Szczególnie — dodałem i musiałem stłumić pokusę, żeby nie zacząć polerować sobie paznokci w stylu królika Bugsa — że jak do tej pory nic pan nie zrobił.

Kimkolwiek był, zimnym zabójcą i tak dalej, sierżant Doakes najwyraźniej nadal odczuwał emocje. Może na tym polegała ta wielka różnica między nami, powód, dla którego trzymał fason i walczył przeciwko człowiekowi, który był przecież po jego stronie. Jakkolwiek sprawy się miały, zobaczyłem gniew na jego twarzy, a z głębin zaczął wydobywać się niemal słyszalny pomruk jego wewnętrznego cienia.

— Nic nie zrobiłem — powiedział. — To też dobre.

— Nic — powtórzyłem stanowczo. — Deborah i ja wykonaliśmy całą pracę mięśni i wzięliśmy na siebie całe ryzyko i pan o tym wie.

Zaledwie przez chwilę muskuły na jego szczęce napięły się tak, jakby chciały skoczyć i udusić mnie, a stłumiony wewnętrzny pomruk przeszedł w ryk i dotarł echem do mojego Mrocznego Pasażera, który wyprostował się i odpowiedział. I staliśmy tak, a nasze dwa gigantyczne cienie mocowały się niewidzialnie między nami.

Całkiem możliwe, że na ulicy pojawiłyby się kawały mięsa i kałuże krwi, gdyby nie radiowóz, który wybrał sobie właśnie tę chwilę, żeby zatrzymać się przy nas z piskiem opon. Wyskoczył młody gliniarz, a Doakes odruchowo wyjął odznakę i podniósł w jego stronę, nie odwracając ode mnie wzroku. Drugą ręką machnął w jego stronę, gliniarz wycofał się więc i wsadził głowę do radiowozu, żeby skonsultować się z partnerem.

— W porządku — powiedział do mnie sierżant Doakes. — Co ci przyszło do głowy?

To nie była doskonała zagrywka. Królik Bugs skłoniłby go do zastanowienia się nad sobą, ale i tak wystarczyło.

— Prawdę mówiąc — rzekłem — rzeczywiście mam pewien pomysł, ale jest trochę ryzykowny.

— Hm, hm — odparł. — Myślałem, że tak będzie.

— Jeśli to zbyt wiele dla ciebie, to obmyśl coś innego — zasugerowałem. — Ale sądzę, że to jest wszystko, co możemy zrobić.

Widziałem, że się zastanawia. A on wiedział, że go nęcę, ale w tym, co mu powiedziałem, było sporo prawdy, a jego tak przepełniały duma i gniew, że w końcu uznał, iż jest mu wszystko jedno.

— Dawaj — odezwał się wreszcie.

— Oscar uciekł.

— Na to wygląda.

— A to sprawia, że została nam tylko jedna osoba, co do której jesteśmy pewni, że zainteresuje doktora Danco — powiedziałem i wskazałem wprost na jego klatkę. — Ty.

Właściwie to się nie wzdrygnął, ale na jego czole coś się poruszyło i na kilka sekund zapomniał o oddychaniu. Potem powoli pokiwał głową i głęboko zaczerpnął tchu.

— Śliski skurwysyn — stwierdził.

— Taki już jestem — przyznałem. — Ale mam też rację.

Doakes podniósł skaner i przestawił go tak, żeby móc usiąść w otwartych tylnych drzwiach furgonetki.

— W porządku — rzekł. — Mów dalej.

— Po pierwsze, idę o zakład, że zdobędzie drugi skaner — powiedziałem, pokazując skinięciem głowy ten, obok którego siedział Doakes.

— Hm, hm.

— Skoro więc wiemy, że słucha, możemy mówić to, co chcemy, żeby usłyszał. A to znaczy — dodałem, przywołując najlepszy z moich uśmiechów — o tym kim jesteś i gdzie jesteś.

— A kim ja jestem? — zapytał. Nie spostrzegłem, żeby mój uśmiech wywarł na nim jakieś wrażenie.

— Ty jesteś facetem, który wydał go Kubańczykom — powiedziałem.

Przyglądał mi się uważnie przez chwilę, potem pokręcił głową.

— Ty naprawdę chcesz położyć mój łeb na pieniek, co?

— Absolutnie — odparłem. — Ale ty się nie boisz, prawda?

— Dostał Kyle’a bez problemu.

— Ty będziesz wiedział, że nadciąga — zauważyłem. — Kyle nie wiedział. Poza tym czy nie mówi się, że jesteś troszeczkę lepszy od Kyle’a w tego rodzaju sprawach?

To było bezwstydne, całkowicie przezroczyste, ale złapał się na to.

— Owszem, jestem — stwierdził. — Niezły z ciebie wazeliniarz.

— Żadnej wazeliny — odparłem. — Tylko prosta, zwyczajna prawda.

Doakes popatrzył na stojący obok skaner. Potem spojrzał w dal, na autostradę. Światła uliczne sprawiały, że kropelka potu, która staczała mu się z czoła na oko, rozbłysła pomarańczowym kolorem. Wytarł ją nieświadomie, nadal zapatrzony w dal, na 1 — 95. Wcześniej gapił się na mnie, bez mrugnięcia, tak długo, że przebywanie w jego obecności stawało się niepokojące, gdy spoglądał gdzie indziej. To było tak, jakby człowiek nagle robił się niewidzialny.