Jeff Lindsay - Dexter tast in het duister

‘Ah,’ zei ik. ‘Dus je denkt dat iemand anders de hoofden heeft gevonden, en eh…’

‘Allejezus, ik weet het niet,’ zei ze. ‘Er is vast iemand die met hem samenwerkt.’

Ik schudde alleen maar mijn hoofd. Dat sloeg helemaal nergens op, en dat wisten we allebei. Iemand die in staat was om het doorwrochte ritueel van de twee moorden te bedenken en uit te voeren, zou dat vast in zijn eentje gedaan hebben. Dit soort daden was zo persoonlijk, elke stap was een uiting van een unieke innerlijke behoefte, dat de gedachte dat twee mensen hetzelfde idee hadden opgevat nagenoeg pure onzin was. Op een merkwaardige manier paste het ceremoniële vertoon van de hoofden in de manier waarop de lijken waren achtergelaten: twee onderdelen van hetzelfde ritueel.

‘Volgens mij klopt dat niet,’ zei ik.

‘Nou, wat dan wel?’

Ik keek naar de hoofden, zo zorgvuldig op de lampen bevestigd. Ze waren natuurlijk verbrand in het vuur dat de lijken had geroosterd en er waren geen bloedsporen te bekennen. De halzen waren zo te zien heel netjes afgesneden. Verder had ik er totaal geen idee van, en toch stond Deborah me verwachtingsvol aan te staren. Het is lastig als je een reputatie hebt dat je in staat bent om in het stille hart van het mysterie te kijken, terwijl al die roem gebaseerd is op de schimmige leidraad van een innerlijke stem die op dit moment ver te zoeken was. Ik voelde me als een buiksprekerspop die plotseling de hele act in zijn eentje moest doen.

‘Beide hoofden zijn hier,’ zei ik, aangezien ik duidelijk iets moest zeggen. ‘Waarom niet bij het huis van het andere meisje? Die met dat vriendje?’

‘Haar familie woont in Massachusetts,’ zei Deborah. ‘Dit was gemakkelijker.’

‘Je hebt hem toch nagetrokken, hè?’

‘Wie?’

‘Dat vriendje van het dode meisje,’ zei ik langzaam en overwogen. ‘De jongen met die tatoeage in zijn nek.’

‘Jezus christus, Dexter, natuurlijk zijn we hem aan het natrekken. We controleren iedereen die binnen een straal van een kilometer in de buurt van die hele verdomde trieste meisjesleventjes is geweest, en jij…’ Ze haalde diep adem, maar daar leek ze niet veel kalmer van te worden. ‘Hoor eens, bij het routinepolitiewerk heb ik heus geen hulp nodig, oké? Waar ik wel hulp bij nodig heb is die rare, enge shit waar jij iets van af schijnt te weten.’

Het was leuk om mijn identiteit te bestempelen als de koning van de Rare Enge Shit, maar ik moest me gaan afvragen hoe lang die zonder mijn Zwarte Kroon overeind zou blijven. Maar toch, nu mijn reputatie op het spel stond, moest ik toch iets van een inzichtelijke mening geven, dus deed ik er een kleine, bloedeloze poging toe.

‘Oké,’ zei ik. ‘Vanuit een raar, eng gezichtspunt slaat het nergens op dat twee verschillende moordenaars met hetzelfde ritueel bezig zijn. Dus of Halpern heeft ze vermoord en iemand anders heeft de hoofden gevonden en gedacht: kan mij ’t schelen, ik hang ze op… of de verkeerde kerel zit in de gevangenis.’

‘Fuck, man!’

‘Welke van de twee?’

‘Allebei, verdomme!’ zei ze. ‘Geen van beide mogelijkheden klopt.’

‘Nou, shit,’ zei ik, tot ons beider verbazing. En omdat ik onuitstaanbaar chagrijnig werd van Deborah, en van mezelf, en van dit hele verbrande en onthoofde gedoe, deed ik het enige logische wat in me opkwam. Ik trapte tegen een kokosnoot.

Een hele verbetering. Nu deed mijn voet ook nog pijn.

‘Ik ben in Goldmans achtergrond aan het spitten,’ zei ze abrupt terwijl ze naar het huis knikte. ‘Tot nu toe is hij gewoon een tandarts. Heeft een kantoorgebouw in Davie. Maar dit… dit riekt naar cocaïnecowboys. En dat slaat ook nergens op. Goddomme, Dexter,’ zei ze. ‘Verzin een list.’

Ik keek Deborah verbaasd aan. Op de een of andere manier had ze het zo gedraaid dat het weer op mijn bordje lag, en ik kon absoluut niets anders hopen dan dat Goldman een als tandarts vermomde drugsbaron bleek te zijn. ‘Er komt niets in me op,’ zei ik, wat verdrietig genoeg maar al te waar was.

‘Ah, kut,’ zei ze, en ze keek langs me heen naar de rand van de menigte die zich had verzameld. De eerste perswagen was gearriveerd en nog voordat het voertuig helemaal tot stilstand was gekomen, sprong de verslaggever eruit, spoorde zijn cameraman aan en duwde hem in een positie voor een lang shot. ‘Godverdomme,’ zei Deborah en ze haastte zich erheen om ze onder handen te nemen.

‘Die vent is eng, Dexter,’ zei een klein stemmetje achter me en ik draaide me snel om. Opnieuw waren Cody en Astor ongemerkt naar me toe geglipt. Ze stonden naast elkaar en Cody keek met een schuin hoofd naar de kleine menigte die zich aan de overkant van het afzetlint had verzameld.

‘Welke vent is eng?’ zei ik en Astor zei: ‘Daar. In dat oranje shirt. Ik wil niet wijzen, hij kíjkt.’

Ik zocht naar een oranje shirt in de menigte en zag alleen een gekleurde flits aan het uiteinde van de doodlopende weg waar iemand in een auto dook. Het was een kleine blauwe auto, geen witte Avalon… maar ik merkte nog een bekende kleur op die aan de achteruitkijkspiegel bungelde toen de auto naar de hoofdweg wegreed. En hoewel het lastig was om er zeker van te zijn, was ik er redelijk van overtuigd dat het een parkeerkaart was van de Universiteit van Miami.

Ik wendde me weer tot Astor. ‘Nou, hij is nu weg,’ zei ik. ‘Waarom zei je dat hij eng was?’

‘Dat zegt híj,’ zei Astor op Cody wijzend, en Cody knikte.

‘Dat was hij ook,’ zei Cody, nauwelijks meer dan een fluistering. ‘Hij had een grote schaduw.’

‘Vervelend dat hij je bang heeft gemaakt,’ zei ik. ‘Maar hij is nu weg.’

Cody knikte. ‘Mogen we de hoofden zien?’

Kinderen zijn zo interessant, vind je ook niet? Eerst was Cody afgeschrikt door zoiets onwerkelijks als iemands schaduw, en toch had ik hem nog nooit zo gretig gezien om van nabij een concrete exponent van moord, doodsangst en menselijke sterfelijkheid te bekijken. Natuurlijk nam ik hem niet kwalijk dat hij een kijkje wilde nemen, maar ik vond het toch maar beter dat dat niet openlijk gebeurde. Aan de andere kant had ik ook geen idee hoe ik dit alles aan ze kon uitleggen. Mij is bijvoorbeeld verteld dat de Turkse taal subtiliteiten bevat die mijn voorstellingsvermogen ver te boven gaan, maar het Engels was absoluut niet toereikend voor een passend antwoord.

Gelukkig voor mij kwam juist op dat moment Deborah terug, die mompelde: ‘Ik klaag nooit meer over de hoofdinspecteur.’ Dat leek me hoogst onwaarschijnlijk, maar het leek me niet tactisch dat te zeggen. ‘Hij mag die bloedzuigende klootzakken van de pers helemaal hebben.’

‘Misschien ben je gewoon geen mensenmens,’ zei ik.

‘Die schoften zijn geen mensen,’ zei ze. ‘Het enige wat ze willen is een paar van die verdomde plaatjes van hun perfecte klotehaardos voor die hoofden, zodat ze hun tape naar de zender kunnen sturen. Wat voor beest wil dit nou zien?’

Eigenlijk wist ik daar het antwoord wel op, aangezien ik twee van hen op dat moment bij me had en, laten we eerlijk zijn, ik was er zelf ook zo eentje. Maar nu leek het er meer op dat ik deze vraag moest omzeilen en me proberen te concentreren op het voorliggende probleem. Dus ik pijnigde mijn hersens af waarom Cody’s enge man zo eng had geleken, evenals het feit dat hij iets had wat heel erg op een parkeerkaart van de universiteit leek.

‘Ik moest aan iets denken,’ zei ik tegen Deborah, en ze draaide haar hoofd met zo’n ruk naar me toe dat je zou denken dat ik haar had gezegd dat ze op een python stond. ‘Het past niet bepaald in je tandarts-alias-drugsbarontheorie,’ waarschuwde ik haar.

‘Voor de dag ermee,’ zei ze tussen haar tanden door.

‘Er was hier iemand, en hij maakte de kinderen bang. Hij reed weg in een auto met een faculteitsparkeerkaart.’