Lisa Gardner - Sąsiad

Twoja żona nigdy nie skrzywdziła Sandy?

Dzieci trzeba trzymać krótko. Raz czy dwa widziałem, jak daje Sandy klapsa, ale nie częściej niż jakikolwiek zirytowany rodzic.

Missy nigdy za dużo nie piła?

Cóż, to prawda, że miała słabość do ginu. Może parę wieczorów w tygodniu… Ale Missy po alkoholu nie stawała się wybuchowa. Jeśli wypiła za dużo, kładła się do łóżka. Muchy by nie skrzywdziła, nie mówiąc o własnej córce.

A co z gonieniem cię po domu z nożami?

Że co? Sędzia sprawiał wrażenie zaszokowanego.

Robiła krzywdę Sandy. Przytrzaskiwała jej palce drzwiami, zmuszała do picia wybielacza, karmiła ją różnymi przedmiotami, tak żeby móc zabrać Sandy do szpitala. Twoja żona była bardzo, ale to bardzo chorą kobietą.

Cisza tym razem trwała dłużej. Kiedy sędzia w końcu się odezwał, wydawał się autentycznie skołowany.

Tak właśnie powiedziała ci Sandy? Tak Sandra mówiła o własnej matce? Wobec tego nie dziwię się, że zachowujesz się wobec mnie tak oschle. Rozumiem doskonale twoje położenie. Ze wszystkich szalonych… Cóż. Cóż… sędzia najwyraźniej nie wiedział, co jeszcze powiedzieć.

Jason przyłapał się na przestępowaniu z nogi na nogę. Nie miał już takiej pewności co do wszystkiego.

Wolno mi coś powiedzieć na swoją obronę? zapytał sędzia.

Chyba tak.

Po pierwsze, przysięgam ci, synu, po raz pierwszy usłyszałem o takich strasznych rzeczach.

Podejrzewam, że pomiędzy Sandy a moją biedną żoną wynikły sprawy, o których nie miałem pojęcia.

Jeśli mam być jednak szczery, nie wierzę, że w tym tkwi problem. Kocham moją córkę, Jasonie.

Zawsze kochałem. Ale jestem także jednym z niewielu mężczyzn, którzy mogą powiedzieć, że prawdziwie i szaleńczo kochali swoją żonę. Po raz pierwszy ujrzałem Missy, kiedy miałem dziewiętnaście lat, i od razu wiedziałem, że się z nią ożenię, że będzie należeć do mnie. Nie chodziło jedynie o to, że była piękna, choć rzeczywiście była. I nie o to, że była uprzejma i dobrze wychowana, choć rzeczywiście była. Ale była Missy i kochałem ją choćby tylko za to. Może uważasz, że paplam trzy po trzy, że to nie ma z niczym związku, ale kiedy Sandy skończyła dwanaście lat, obawiam się, że zaczęło mieć związek ze wszystkim. Bo widzisz, Sandy stała się zazdrosna. O mój szacunek względem Missy, a może kwiaty, które przynosiłem do domu bez powodu, albo błyskotki, którymi lubiłem obdarowywać ukochaną żonę. Dziewczynki osiągają pewien wiek i zaczynają, świadomie bądź nie, rywalizować ze swoimi mamami. Wydaje mi się, że Sandy uważała, iż nie jest w stanie wygrać. To zaczęło ją złościć i stąd wrogie nastawienie do własnej matki. Tyle że jej mama umarła, nim Sandy miała szansę naprawić wzajemne relacje. Sandy mocno to przeżyła. Moja słodka dziewczynka… Bardzo się zmieniła. Miała w sobie coś szalonego, zaczęła chodzić własnymi ścieżkami. Chciała robić to, na co miała ochotę, i nie przyjmowała odpowiedzi odmownych. Miała aborcję, nie. Wiedziałeś o tym? Ree nie była jej pierwszą ciążą, może nawet nie drugą. Ale o tym ci nigdy nie powiedziała, prawda? Nawet ja nie miałem o niczym wiedzieć, tyle że w klinice rozpoznano jej nazwisko i zadzwoniono do mnie.

Dałem swoje pozwolenie. Cóż innego mogłem zrobić? Sama była jeszcze dzieckiem, zdecydowanie za młoda i niezrównoważona, aby zostać matką. Modliłem się, Jasonie, modliłem się za moją córkę jak nie wiem co, aż do chwili, kiedy zabrałeś ją z mojego życia. Sędzia westchnął. Chyba próbuję ci powiedzieć, zawsze miałem nadzieję, iż Sandra wyrośnie z lekkomyślności. I po porannej rozmowie z dyrektorem pomyślałem, że może w końcu rzeczywiście dorosła, wykazała się dojrzałością. Ale teraz, kiedy usłyszałem, co ty masz do powiedzenia… Uważam, że moja córka może mieć poważne problemy, Jasonie. Najpierw uciekła ode mnie. I może nadszedł czas, aby przyjąć do wiadomości fakt, że uciekła także od ciebie.

Jason otworzył usta, aby zaprotestować, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Max zasiał ziarno niepewności. Co naprawdę wiedział o Sandy i jej rodzinie? Zawsze zakładał prawdziwość jej słów. Jaki miałaby powód, aby go okłamywać?

No ale jaki on miał powód, że ją okłamywał? Jakieś cztery miliony.

Być może czas, żebyśmy się spotkali mówił teraz Maxwell. Możemy usiąść jak mężczyzna z mężczyzną i to wszystko poukładać. Nie mam wobec ciebie złych zamiarów, synu. Chcę jedynie tego, co najlepsze dla mojej córki i wnuczki.

Jak Missy umarła? zapytał nagle Jason.

Słucham?

Twoja żona. Jak umarła?

Zawał odparł gładko sędzia. Straszna tragedia u kobiety w tak młodym wieku. Byliśmy zdruzgotani.

Jason mocniej zacisnął dłoń na słuchawce.

Gdzie umarła?

Eee, w domu. Czemu pytasz?

A nie w garażu? Za kierownicą swojego auta?

Tak, skoro już o tym wspominasz. Podejrzewam, że o tym też powiedziała ci Sandy.

Ale czy to był zawał? Jesteś pewny, że zawał?

Zdecydowanie. To było straszne, naprawdę straszne. Odnoszę wrażenie, że moja mała Sandy nigdy się z tym do końca nie pogodziła.

Czytałem raport z sekcji zwłok nie dawał za wygraną Jason. Z tego, co pamiętam, panią Black znaleziono z purpurową twarzą. To wyraźnie wskazuje na zatrucie tlenkiem węgla.

Na drugim końcu linii przez długą chwilę panowała cisza; trzydzieści sekund, być może nawet minutę. Jason poczuł, jak jego żołądek się rozluźnia, ramiona prostują. Sandy miała rację jej ojciec był bardzo, ale to bardzo dobrym kłamcą.

Nie wiem, o czym pan mówi, panie Jones powiedział w końcu Max. Już nie wydawał się taki sympatyczny. Raczej wkurzony. Zamożny, wpływowy człowiek, któremu coś szło nie po jego myśli.

Naprawdę? Ponieważ wydaje mi się, że w dzisiejszych czasach komputeryzacji wszystkich dokumentów można w końcu dotrzeć do wszystkich informacji, zwłaszcza jeśli się wie, gdzie szukać.

To działa w obie strony, Jasonie. Ty grzebiesz, szukając haków na mnie, ja grzebię, szukając haków na ciebie.

Kiedy tu przyjechałeś?

Kiedy dokładnie poznałeś moją córkę? zripostował spokojnie Max.

Wynająłeś samochód czy korzystasz z taksówek?

Sam oddasz próbkę do badania DNA w teście na ojcostwo czy poczekasz na nakaz sądu rodzinnego?

To nie ma znaczenia. Jesteśmy w Massachusetts, gdzie małżeństwa homoseksualne są dopuszczalne przez prawo, a in loco parentis znaczy więcej niż biologia w kwestii ustalania, kto powinien sprawować opiekę nad dzieckiem.

Myślisz, że skoro znasz trochę łaciny, to orientujesz się w prawie lepiej ode mnie, chłopcze?

Myślę, że niedawno napisałem artykuł o dziadku, który próbował uzyskać prawo do opieki nad wnukiem, ponieważ odnosił się z dezaprobatą do jego rodziców lesbijek. Sąd zarządził, że dziecko powinno pozostać przy jedynych rodzicach, jakich kiedykolwiek znało, nawet jeśli to nie są jego biologiczne matki.

Interesujące. Cóż, oto kolejny łaciński zwrot. Może także o nim słyszałeś, pracując nad swoją historyjką: ex parte.

Jason zamarł na środku kuchni, a jego spojrzenie poniewczasie pomknęło ku oknu. Zobaczył, że ku drzwiom jego domu zbliża się umundurowany policjant.

To znaczy „w nagłym wypadku" kontynuował gładko Max, po czym zaśmiał się cicho. Na przykład dziadek może złożyć w sądzie wniosek ex parte, a sąd może wydać orzeczenie ex parte w odniesieniu do odwiedzin, gdy tymczasem ty nie będziesz nawet wiedział, że coś takiego ma miejsce.

Bądź co bądź jesteś głównym podejrzanym w śledztwie dotyczącym zaginięcia. Z całą pewnością pozostawanie dziecka pod opieką głównego podejrzanego w sprawie o zaginięcie matki nie leży w najlepszym interesie tego dziecka.