John Katzenbach - Profesor

Bez końca powtarzała w duchu swoją mantrę: „Zacznij od nowa. Zacznij od nowa”.

Później wywalczyła nakaz sądowy zakazujący mu zbliżać się do niej i ugodę rozwodową, która ograniczyła jego kontakty z dziećmi. Potem przedłożyła wszystkie niezbędne papiery jego dowódcy w bazie w Karolinie Północnej, gdzie stacjonowała Pierwsza Dywizja Powietrznodesantowa. Wytrzymała kilka sesji z wojskowymi psychologami – którzy mniej lub bardziej subtelnie próbowali ją przekonać, żeby wróciła do męża. Odmawiała bez względu na to, jak często nazywali go „amerykańskim bohaterem”.

Za dużo już mamy bohaterów, myślała.

Ucieczka nigdy jednak nie mogła być pełna i ostateczna – taka wymagałaby ukrywania się, zmiany tożsamości i ciągłych przeprowadzek, koniecznych, aby zachować anonimowość w świecie lubującym się w upublicznianiu wszystkiego o wszystkich. Jej eksmąż nigdy całkowicie nie zniknie z ich życia. To po części dlatego podjęła przerwaną naukę i tak ciężko pracowała, by zostać policjantką. Pistolet półautomatyczny w torbie i odznaka były niewypowiedzianym ostrzeżeniem, które – miała nadzieję – służyło za barierę między nim a wszelką trucizną, jaką chciał im podać.

Uściskała oboje dzieci i zmówiła krótką modlitwę dziękczynną za kolejny bezpieczny dzień. Miała ochotę zapalić świeczkę w kościele i poprosić Boga, by jej były mąż został alkoholikiem, narkomanem albo wrócił do Iraku czy Afganistanu, gdzieś, gdzie są kule, bomby i wszechobecna śmierć.

Okrutne, bezduszne, niegodne myśli. Miała to gdzieś.

Terri zagoniła dzieci do ich zajęć: rysowania, czytania, oglądania telewizji – a sama poszła do kuchni. Laurie, na której mogła niezawodnie polegać od chwili, kiedy odebrała zgłoszenie o zaginięciu Jennifer, nakładała jedzenie na talerz.

– Pewnie nie mówiłaś prawdy – stwierdziła.

Terri spojrzała na podgrzany klops i sałatkę. Wzięła talerz, chwyciła nóż i widelec i na stojąco, oparta plecami o szafki, zaczęła jeść.

– To ty powinnaś być detektywem – powiedziała między kęsami.

Laurie skinęła głową. Dla kogoś, kto spędzał z Raymondem Chandlerem, Arthurem Conan Doyle'em i Jamesem Ellroyem tyle czasu co ona, to był nie lada komplement.

W sąsiednim pokoju dzieci zajęły się czymś w ciszy – swoisty sukces. Terri zaczęła nalewać sobie mleko, ale zmieniła zdanie i znalazła opróżnioną do połowy butelkę białego wina. Wzięła z półki dwa kieliszki.

– Zostaniesz chwilę?

Laurie skinęła głową.

– Jasne. Białe wino i układanie dzieci do snu. Nie mogłabym sobie wymarzyć lepszego wieczoru. Bylebym tylko wróciła przed telewizor, zanim zacznie się CSI.

– Te seriale… wiesz, że nijak się mają do rzeczywistości.

– Mhm. Ale są trochę jak krótkie moralitety. W średniowieczu lud zbierał się przed kościołem, a aktorzy odgrywali sceny z Biblii, żeby krzewić nauki typu „Nie będziesz zabijał”. Dziś włączamy telewizor i oglądamy Horatia Jakmutam w Miami albo Gusa w Las Vegas. I te filmy mówią mniej więcej to samo, tylko w bardziej nowoczesny sposób.

Zaśmiały się.

– Dziesięć minut! – zawołała Terri do dzieci w sąsiednim pokoju. Tak jak się spodziewała, odpowiedziały jej jęki protestu. Wiedziała, że Laurie ma ochotę spytać o prowadzone teraz śledztwo, ale przez grzeczność nie chce pierwsza poruszyć tego tematu. Wzięła kęs klopsa. – Uciekinierka z domu – odparła na niezadane pytanie. – Ale nie możemy być pewni. Może to porwanie. Może ktoś pomógł jej uciec. Na razie to niejasne.

– A co ty sądzisz? – spytała Laurie.

Terri się zawahała.

– Większość dzieci, które znikają, jest uprowadzana z jakiegoś powodu. I zazwyczaj się odnajdują. Tak przynajmniej mówią statystyki.

– Ale…

Terri zajrzała do pokoju, żeby się upewnić, że syn i córka nie słyszą.

– Nie jestem optymistką – powiedziała cicho. Nadziała na widelec trochę sałatki i pociągnęła duży łyk wina. – Jestem realistką. Licz na najlepsze, oczekuj najgorszego.

Laurie pokiwała głową.

– Szczęśliwe zakończenia…

– Chcesz happy endu, oglądaj telewizję – ucięła Terri. Zabrzmiało to ostrzej, niż powinno, ale po rozmowie z profesorem widziała wszystko w szarych i czarnych barwach. – Tam prędzej go znajdziesz.

To niezwykła metoda prowadzenia śledztwa, stwierdziła.

Zrobiło się późno, Laurie wyszła ze swoim zwykłym apelem „dzwoń o każdej porze dnia i nocy…”, dzieci spały, a Terri sączyła już trzecią lampkę białego wina, otoczona książkami i artykułami, z laptopem przy łokciu. Trwała w dziwnym stanie między wyczerpaniem a fascynacją.

„Widzi pani, przestępstwo, które się wydarzyło na moich oczach… to był tylko początek. Scena pierwsza. Akt pierwszy. Wchodzą antagoniści. I te nieliczne informacje, które mamy, prawdopodobnie prowadzą donikąd. Zwłaszcza jeśli sprawcy są doświadczeni w tym, co robią”.

Głos starego profesora rozbrzmiewał echem w zaciszu jej małego, zadbanego, zagraconego zabawkami domu, „…doświadczeni…” Nie powiedziała mu o kradzionej furgonetce ani o podpaleniu – ogień najpewniej strawił wszelkie pozostawione przez nieuwagę ślady. Takie środki ostrożności podejmuje ktoś, kto wie, co robi.

„Musimy rozważyć przestępstwo, które jest w toku teraz, kiedy rozmawiamy”.

Profesor bez opamiętania snuł szalone domysły i stawiał niedorzeczne hipotezy. Jednak w tym wszystkim tkwiły zalążki sensu. Słuchała go uważnie, szukała wskazówek, które naprowadziłyby ją na rozwiązanie dwóch zagadek. Pierwsza wydawała się oczywista: Co z nim jest nie tak? Druga dużo bardziej skomplikowana: Jak odnaleźć taką Jennifer, dziewczynę wyrwaną ze świata?

Postanowiła po prostu cierpliwie wysłuchać profesora. Był inteligentny, spostrzegawczy i znakomicie wykształcony. Fakt że co rusz się dekoncentrował, jakby nagle przenosił się do innego świata, i odpowiadał na niewypowiedziane pytania i uwagi – był względnie niegroźny. Coś w jego niezbornych wywodach mogło naprowadzić ją na właściwy trop.

Na kolanach trzymała otwartą Encyklopedię morderstwa. Dwa razy przeczytała artykuł o morderstwach na wrzosowiskach i wyszukała na Internecie szczegółowe informacje o tej zbrodni. Zawsze zadziwiało ją to, jakie rzeczy można wyszperać w zakamarkach cyberświata. Natrafiła na zdjęcia z sekcji zwłok, plany miejsc zbrodni i oryginały policyjnych dokumentów, wszystko to zamieszczone na różnych stronach internetowych poświęconych seryjnym morderstwom i dewiacjom seksualnym. Kusiło ją, by zamówić którąś z kilku książek o Myrze Hindley i Ianie Bradym

– ale nie chciała, żeby takie opracowania zajmowały miejsce na półce obok Kota w kapeluszu, O czym szumią wierzby i Kubusia Puchatka.

Pamiętała, by wykasować z komputera wszystkie linki do stron o morderstwach, które odwiedziła. Po co je zostawiać? A nuż jej najstarsza pociecha wie, jak się takie rzeczy otwiera. Dzieci to naturalni podglądacze, ale wszelka ciekawość musi mieć granice. Tak samo podeszłaby do tego każda rozsądna matka.

Jednak nawet kiedy kliknięciami myszy odesłała wszystko do komputerowego czyśćca, to, co przeczytała, nie dawało jej spokoju.

Parę zabójców zgubiła potrzeba podzielenia się swoim bestialstwem z innymi.

„To właśnie jest klucz”, powiedział Adrian. „Chcieli wyjść poza swój związek. Gdyby dzielili się zamiłowaniem do tortur tylko ze sobą nawzajem, mogliby zabijać w zasadzie bez końca”.