Stephen White - Biała Śmierć

– Napisali, czy Dorothy żyje?

– Przykro mi, ale nie.

– Więc jak, jedziemy?

– A co możemy zrobić innego?

Przeleciało mi przez głowę, że rzeczywiście nie mamy wyboru, ale nie powiedziałem tego głośno.

Wiatrołom

Wciągu długiego dnia na ranczu przy Silky Road Kimber zużył większą część sił, walcząc ze swą przypadłością. Resztę pochłonęło polowanie na dane o kucharkach i stajennych oraz wyprawa do Oak Creek. Pewnie dlatego podczas jazdy do Clark leżał w znanej mi już pozie na tylnym siedzeniu. Poprosił, żebym mu włączył jakąś muzykę, wszystko jedno co, byle głośno. Przejrzałem zapas nagrań, jakie miałem w samochodzie, i zaproponowałem jedną z ulubionych płyt Lauren, Tupelo Honey Van Morrisona. Stwierdził, że odpowiada mu idealnie.

Jechałem do Clark bez entuzjazmu. Rozstałem się już ze złudzeniami, że Dorothy Levin żyje, i wcale nie miałem ochoty kręcić się w pobliżu podczas prac ekipy dochodzeniowej. Byłem niemal pewien, że jej ciało odnaleziono gdzieś na odludziu, bo – jeśli nie liczyć kilku farm, w tym farmy Franklinów, i paru gospodarstw nastawionych na przyjmowanie turystów – większość terenów otaczających Clark to bezludne pustkowia. Wolałem zachować w pamięci obraz Dorothy pełnej beztroski i humoru. Miałem nadzieję, że Flynn i Russ nie poproszą mnie o zidentyfikowanie zwłok.

Postanowiłem, że zawiozę Kimbera na miejsce spotkania i powiem Russowi i Flynn, że moja rola na dziś już się skończyła. Wrócę do wygodnego łóżka w Steamboat, wyśpię się i zafunduję sobie rano obfite śniadanie. Nie widziałem żadnego powodu, żeby zrezygnować z planów powrotu do Boulder.-

Przy wjeździe do Clark turystów wita tablica ustawiona po prawej stronie lokalnej drogi. Głosi ona, że miasto zostało założone 16 września 1889 roku i znajduje się na wysokości 2802 metrów nad poziomem morza. Nie podano na niej liczby mieszkańców, ale pobieżny rzut oka na maleńką osadę przekonał mnie, że jeśli Flynn, Russ, Kimber i ja spotkamy się pod tutejszym sklepem, podniesiemy miejscową populację z jedno – do dwucyfrowej. Parking przed sklepem był prawie pusty. Zauważyłem tylko białego forda econoline, który wyglądał, jakby stał tu już od miesięcy. Zatrzymałem się i wyłączyłem silnik. Chwilę potem Kimber podniósł się na tylnym siedzeniu. Miał pobladłą, mokrą od potu twarz i ciężko oddychał.

– Czuję się niespecjalnie – oświadczył. Oceniłem, że jego stan jest poważny.

– Jakie ma pan tętno? - zapytałem.

– Przyspieszone.

– Jakieś bóle w klatce piersiowej?

– Jeszcze nie.

– Bierze pan jakieś leki?

Chciałem zadać to pytanie już od chwili, gdy dowiedziałem się o trapiących go lękach, wolałem jednak nie zwracać się do niego jak lekarz do potencjalnego pacjenta. Wiele osób cierpiących na agorafobię zażywa środki łagodzące jej objawy.

– Wypróbowałem już wszystkie. Niestety, jednych mój organizm nie toleruje, a inne nie pomagają.

Niedobrze, pomyślałem.

– Niech się pan nie martwi, zaraz mi przejdzie – rzekł Kimber. – Czy oni już są? – spytał, nie przejmując się swoim stanem.

Napady lęku są dolegliwością bardziej fizyczną niż psychiczną. Nawet gdy nie ma żadnych widocznych zagrożeń, organizm zaczyna przygotowywać się do obrony przed urojonym atakiem. Szykuje się do walki, wydzielając adrenalinę, przyspieszając oddech i obieg krwi, wyostrzając zmysły. Wiedziałem, że niezależnie od tego, co powiem czy zrobię, nie zdołam pomóc Kimberowi. Moje wysiłki mogłyby nawet pogorszyć jego stan.

– Nie, jeszcze nie przyjechali – odpowiedziałem. – Pewnie nie spodziewali się, że będziemy tak szybko. Co mogłoby panu teraz pomóc, panie Kimber?

– Myślę, że położę się i zamknę oczy. Mrok zwykle mi pomaga. Muzyka także, jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, żeby grała dalej.

Nie przeszkadzało mi to. Przekręciłem kluczyk w stacyjce, żeby włączyć dopływ prądu do magnetofonu, i wysiadłem z auta. Niebo było bezchmurne, a powietrze bardzo chłodne. Zaczynałem żałować, że nie wziąłem swetra.

Pomyślałem, że chciałbym siedzieć teraz przy ciepłym kominku i obejmować moją żonę. A co robiłem w rzeczywistości? Stałem pod sklepieniem z gwiazd, czuwając nad dotkniętym lękiem przestrzeni kryminalistycznym geniuszem i czekałem na ludzi, którzy mieli mnie zaprowadzić do miejsca, gdzie leżało ciało kobiety, która nie powinna była zginąć.

Przyszło mi do głowy, że albo mam zbyt śmiałe pragnienia, albo mój duch opiekuńczy wziął sobie urlop.

Odszedłem od samochodu, żeby nie słyszeć muzyki, w której Kimber szukał ukojenia. Ogarnęła mnie całkowita cisza. Wydawało się, że drzewa wstrzymały oddech, starając się nie zaszeleścić choćby jednym listkiem. Nawet świerszcze zaprzestały ćwierkania. Najgłośniejszym dźwiękiem w całym wszechświecie był szum krwi pulsującej w moich uszach.

Zanim usłyszałem warkot silnika samochodu, który piął się w górę przez Clark, dostrzegłem jego zbliżające się reflektory. Sunęły w moją stronę cierpliwie i niespiesznie. Kiedy auto zwolniło i zaczęło powoli skręcać na parking przed sklepem, miałem już pewność, że za kierownicą nie siedzi Russ Claven.

Tajemniczy pojazd, ford explorer z pierwszej serii, zatrzymał się za moim samochodem. Drzwi otworzyły się i z auta wyszedł Phil Barrett.

Skąd się dowiedział, że spotka tutaj Kimbera i mnie? Dlaczego zaparkował swój samochód za moim? Gdzie są Flynn i Russ?

Ożyły nagle świerszcze, a powiew wiatru poruszył jednocześnie milionami liści okolicznych drzew. Ucichło pulsowanie krwi w moich uszach. Zrobiłem dwa kroki i ukryłem się za drzewem.

Phil Barrett zastukał w boczne okno mojego samochodu i po chwili otworzył przednie drzwi po stronie kierowcy. Zapaliło się światełko oświetlające wnętrze. Obawiałem się, że jego wtargnięcie przyprawi Kimbera o zawał serca, gdy jednak Lister podniósł się na tylnym siedzeniu, to Barrett odskoczył z przestrachem do tyłu. Magnetofon grał tak głośno, że mógłby obudzić wszystkich śpiochów w promieniu stu metrów. Phil sięgnął ręką do stacyjki i przekręcił kluczyk, wyłączając zasilanie.

– Jest pan sam, panie Lister? – spytał. – Powiedziano mi, że zastanę tu i pana, i doktora Gregory.

Kimber zasłaniał sobie oczy obiema dłońmi. Po chwili usłyszałem jego tubalny głos:

– Czy mógłby pan zamknąć drzwi, panie Barrett? Te światła są takie jaskrawe.

– Szeryf prosił mnie, żebym zawiózł was obu na miejsce. Doktor Claven i pani Coe już tam czekają.

– Szeryf? Jaki znowu szeryf? – zapytał Kimber, nie odejmując dłoni od oczu.

– Okręgu Routt. To jego jurysdykcja. Ciało zostało znalezione na dzikim zboczu Mount Zirkel. Wszystkie wiatrołomy w górnych partiach należą do jego jurysdykcji.

Kimber zaczął się gramolić z tylnego siedzenia.

– O czym pan mówi? Jakie wiatrołomy?

Wiedziałem, o jakich wiatrołomach mówi Barrett. W październiku dziewięćdziesiątego siódmego roku potężny huragan, którego prędkość oceniano na prawie dwieście kilometrów na godzinę, przeszedł przez górne partie zachodnich stoków łańcucha Continental Divide, w północnej części stanu Kolorado. W okolicy Mount Zirkel Wilderness, parę kilometrów na południe od Clark, wichura obaliła całe połacie lasu na obszarze ponad ośmiu tysięcy hektarów. Huragan nie tylko łamał drzewa, ale wyrywał je z korzeniami. Z lotu ptaka wyglądało to niczym robota jakiegoś gigantycznego kosiarza. Służby leśne oceniały, że w ciągu kilku minut zostało wyrwanych i powalonych na ziemię ponad milion drzew.