Stephen White - Biała Śmierć

Pojawił się w drzwiach po dziesięciu minutach. Spodziewałem się zobaczyć mężczyznę niskiego wzrostu, tymczasem Taro Hamamoto miał prawie metr osiemdziesiąt. Jego wygląd wskazywał, że nie przekroczył jeszcze pięćdziesiątki, a szczupłą, wysportowaną sylwetką przypominał długodystansowca. Witając się z nim, stwierdziłem, że mam przed sobą człowieka o nienagannych manierach.

Uścisnęliśmy sobie ręce. Pan Hamamoto skłonił się lekko i wręczył mi wizytówkę. Sięgnąłem do portfela i podałem mu swoją.

– Witam pana, doktorze Gregory – powiedział. – Miło mi pana poznać.

– Cała przyjemność po mojej stronie. Cieszę się, że mogę z panem porozmawiać, panie Hamamoto.

– Mam nadzieję, że się nie spóźniłem.

– Nie, bynajmniej. Samolot wylądował trochę przed czasem, a formalności załatwiono błyskawicznie.

Hamamoto rzucił okiem na pusty talerz i butelkę wody mineralnej stojące przede mną na stole.

– Czy ma pan ochotę posilić się czymś, zanim zaczniemy? – spytał.

– Nie, dziękuję, już to zrobiłem. Może zamówić coś dla pana?

– Doprawdy, nie trzeba – odparł. – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, możemy zaczynać. Jestem… bardzo ciekaw tego, co usłyszę od pana. Nieczęsto mam okazję rozmawiać o mojej córce. – Jego oczy wyraźnie posmutniały. – Moja żona… cóż, moja żona wolałaby zapomnieć o tym nieszczęściu. Czy jest sens, żeby do niego wracać?

– Oczywiście – zapewniłem.

Przez chwilę Hamamoto przygryzał czubek języka, po czym usiadł sztywno, z wyprostowanymi ramionami. Koszulka polo, na którą włożył biały bawełniany sweterek, miała taki sam odcień jak koniuszek jego języka.

– Skontaktowałem się z kilkoma moimi znajomymi w Stanach. Osoby te były na tyle uprzejme, żeby na moją prośbę zdobyć informacje o działalności i osiągnięciach organizacji, którą pan reprezentuje – powiedział, uśmiechając się lekko. – Locard… Fascynująca sprawa, godny uwagi dorobek.

– Tak, rzeczywiście.

Moja wizytówka leżała przed nim na stole. Nim zaczął mówić dalej, przyjrzał się jej.

– A pan… Nie jest pan jej stałym członkiem…

Starałem się odpowiedzieć mu tak, żeby nie wyglądało to na odpieranie zarzutu.

– Jestem psychologiem. Mam prywatną praktykę w Boulder w Kolorado. Nie jestem stałym członkiem Locarda. Współpracuję z nimi w charakterze zaproszonego eksperta. Zostałem zaproszony do udziału w śledztwie dotyczącym zamordowania pana córki Mariko i jej koleżanki Tamary Franklin.

– Ale… proszę mi wybaczyć niewiedzę… dlaczego Locard uważa, że potrzebna jest pomoc psychologa z Boulder w Kolorado?

Byłem przygotowany na to pytanie. Wyjaśniłem, że moje zadanie polega na zgromadzeniu jak największej liczby informacji o obu zamordowanych dziewczętach i sporządzeniu ich portretów psychologicznych. Kiedy skończyłem mówić, twarz pana Hamamoto złagodniała.

– Pana wyjaśnienia, doktorze Gregory, wydają mi się przekonywające – rzekł. – Ale widzę, że czuje pan potrzebę wytłumaczenia mi, dlaczego to pan zajął się sprawą mojej córki.

Uznałem, że uciekanie się do wymijających odpowiedzi w rozmowie z tym człowiekiem byłoby niecelowe.

– W porządku, panie Hamamoto – powiedziałem. – Jeśli pan pozwoli, wyjaśnię drugi powód mojego udziału w tym śledztwie. Przez jakiś czas, na krótko przed śmiercią pana córka korzystała z porad psychologa ze Steamboat Springs. Locard uważa, że ten epizod jej krótkiego życia zasługuje na bliższe zbadanie. I właśnie mnie powierzono to zadanie. Uznano, że jestem właściwą osobą do zbadania szczegółów tej terapii.

– Chodziła do doktora Wellego. Sławnego obecnie doktora Wellego – Hamamoto pogładził kołnierzyk koszulki i uśmiechnął się smutno. Myślałem, że podda Raymonda Wellego miażdżącej krytyce, ale on stwierdził: – Pomógł jej. Chciałbym, żeby pan o tym wiedział. Pomógł nam wszystkim. – Zacisnął pięści, ale zaraz potem rozluźnił dłonie i wyprostował palce. – Mariko, by tak rzec, zachowywała się jak narciarz, który jeździ za szybko. Groziło jej, że przekroczy granicę bezpieczeństwa. Dzięki doktorowi Wellemu odzyskała kontrolę nad sobą. Wyświadczył nam w ten sposób wielką przysługę.

Użycie przenośni o jeździe na nartach zdumiało mnie prawie tak samo jak jego pochwały pod adresem Wellego.

– Cieszę się – powiedziałem – że okazał się pomocny. Tak się składa, że za dwa dni spotkam się z nim. W Kolorado.

Hamamoto kiwnął głową.

– Aby to spotkanie mogło przynieść jakieś korzyści – ciągnąłem – będę musiał przedstawić doktorowi pisemne oświadczenie – pana albo pańskiej małżonki – upoważniające go do omówienia ze mną przebiegu leczenia waszej córki. Bez takiego upoważnienia nie będzie miał prawa udzielić jakichkolwiek informacji o tej terapii.

– Sugeruje pan, że doktor Welle ma informacje, które mogłyby pomóc w znalezieniu mordercy mojej córki? – spytał Hamamoto, zaciskając usta.

– Nie mam powodu podejrzewać go o posiadanie konkretnych informacji na ten temat – odparłem. – Ale może wiedzieć o czymś, co mogłoby nam pomóc w rekonstrukcji okoliczności, w jakich pańska córka weszła w kontakt z mordercą

– Moja żona jest raczej nieosiągalna, ponieważ mieszka w Japonii – rzekł Hamamoto suchym, niemal nieprzyjaznym głosem.

– Wystarczy mi pański podpis – powiedziałem.

Wyjąłem z teczki upoważnienie, które przygotowałem poprzedniego wieczoru, i podałem panu Hamamoto.

– Czy to wszystko, czego oczekuje pan ode mnie? – W jego głosie pobrzmiewało rozczarowanie. A może także lekceważenie? – Chodzi tylko o podpisanie tego oświadczenia?

Pochyliłem się lekko w jego stronę.

– Nie, panie Hamamoto. Ten dokument jest potrzebny, ale bez pańskiej pomocy na nic mi się nie przyda. Chciałbym, żeby mi pan pomógł poznać Mariko. Chciałbym zobaczyć ją pańskimi oczami. Spojrzeć na nią w taki sposób, w jaki pan ją oceniał.

Hamamoto uniósł wskazujący palec lewej ręki i dotknął nim górnej wargi. Odczytałem ten gest jako symboliczną zgodę na otwarcie ust.

– Kiedy moja firma kupiła tereny narciarskie w Steamboat Springs, dostąpiłem zaszczytu objęcia funkcji głównego menedżera. Po kilku miesiącach dołączyła do mnie rodzina, która składała się wówczas z żony Eri i dwóch córek, Mariko i Satoshi. Mariko miała wtedy szesnaście, a Satoshi czternaście lat.

Pan Taro siedział teraz trochę swobodniej, nie miałem już więc wrażenia, że aby dobrze się poczuć w jego towarzystwie, musiałbym wcielić się w żołnierza piechoty morskiej.

Już przedtem zdarzało się nam mieszkać za granicą. Dziewczynki mówiły płynnie po angielsku. Żona nie dorównywała im pod tym względem. Z trudem przyswajała obce języki i kulturę. Często powtarzała, iż ma nadzieję, że nasze wygnanie w Kolorado będzie trwać krótko. Właśnie tak to określiła. Wygnanie…

Przerwał nagle, jakby poczuł się zbyt zmęczony, żeby ciągnąć swoją opowieść.

– Wygląda na to, że życzenie mojej żony się spełniło – powiedział i przymknął na chwilę oczy. – Pobyt w Kolorado bardzo się podobał moim córkom. Czy dobrze pan zna Steamboat Springs, doktorze?

– Tak – odparłem. – Spędziłem tam nawet z żoną ostatni weekend. Urocze miasto.

– Górska wioska była wówczas maleńka, a miasto o wiele mniej zatłoczone niż obecnie. Tamtejsze okolice przypominały mi rodzinne strony. Pochodzę z niewielkiej wioski w pobliżu Nagano. Zna pan Nagano? Odbyła się tam olimpiada. Czułem się w Steamboat bezpiecznie. Córki też. Widywały się z innymi dziećmi, chodziły do szkoły, prowadziły normalne życie. Uważano nas wprawdzie za obcych, ale przywykliśmy już do tego. Dziewczynki były… szczęśliwe.