Stephen White - Biała Śmierć

Oczywiście, obie jeździły na nartach. I to doskonale. Pomogło im to, jakby to ująć… wpasować się w dziecięce środowisko Steamboat. Pod wpływem moich nalegań żona pozwoliła Mariko i Satoshi korzystać ze swobody, jaką cieszyły się ich nowe koleżanki. Eri sprzeciwiała się zbytniemu pobłażaniu. Czuła, że nowe przyzwyczajenia nie będą im służyły po powrocie do Japonii. – Posmutniał nagle: – Moja żona należy do osób, które interesuje głównie przeszłość… i trochę przyszłość. Teraźniejszość jest dla niej ważna tylko dlatego, że może wpłynąć na to, co dopiero przyjdzie. Ja zaś jestem biznesmenem, jedynym w całej rodzinie, i interesuje mnie tylko teraźniejszość. Czy to mój słaby punkt? Być może. Jeśli tak, to doktor Welle pomógł mi z nim żyć. Ale… to nastąpiło później.

Nie poprosiłem o pozwolenie robienia notatek. Po prostu wyjąłem z torby notes i zacząłem zapisywać daty i nazwiska, w miarę jak Taro Hamamoto przedstawiał proces zadomawiania się jego rodziny w Kolorado. Jeśli nawet miał coś przeciwko temu, nie zaprotestował.

Byliśmy w połowie czasu zarezerwowanego na rozmowę, gdy po raz pierwszy wspomniał Tamarę Franklin. Roześmieliśmy się obaj, kiedy powiedział:

– Oczywiście, poznałem jej rodziców. Ojciec nazywał ją małym pistolecikiem. Gdy poznałem ją lepiej, przyszło mi do głowy, że bardziej przypomina wielki karabin maszynowy.

– Tamara była bardzo miła dla mojej Mariko – ciągnął. – Wybaczałem jej więc impulsywność, a także okazywane czasami lekceważenie. Wybaczałem to, ponieważ okazywała tyle sympatii mojej córce. Była bardzo dobrą koleżanką. Ja sam miałem w dzieciństwie dobrych kolegów, umiałem więc to docenić.

Chciałem zadać kilka pytań o wzajemne stosunki Tami i Miko, ale zanim otworzyłem usta, Taro powiedział:

– Byłem tu, właśnie tu, gdy dotarła do mnie wiadomość, że Mariko zaginęła.

– W Vancouver? – spytałem.

– Na tym lotnisku. Właśnie kończyłem handlową wizytę w Whistler Mountain. Żona nigdy nie powiedziała tego głośno, ale przypuszczam, iż ma do mnie żal, że byłem nieobecny i nie mogłem w niczym pomóc. – Wzruszył ramionami. – Teraz wiem, że nie mogłem temu zapobiec. Ale wtedy…

Poczułem, że nawiązała się między nami nić porozumienia. Nasza rozmowa zamieniła się w coś w rodzaju psychoterapeutycznego seansu. Zrobiłem więc to, co robię najlepiej: nie odezwałem się ani słowem, starając się nie wchodzić w drogę mojemu rozmówcy.

– Przyjechałem tu w sprawach zawodowych. Z ramienia mojej firmy. Negocjowaliśmy warunki zakupu Whistler Mountain. Zna pan tę miejscowość? To ośrodek narciarski.

Wzruszyłem ramionami. To, czy znałem Whistler Mountain, nie miało żadnego znaczenia. Hamamoto także zdawał sobie z tego sprawę.

– Piękny ośrodek. To moje obecne miejsce pracy. Ale zatrudnia mnie inna firma, nie japońska. Pod koniec lat dziewięćdziesiątych gospodarka Japonii stała się taka… niepewna. Większość osiągnięć z poprzedniej dekady poszła na marne. Japonia jest najsłabsza wtedy, gdy wydaje się, że stoi mocno na nogach. Tak było zawsze. Interesuje się pan historią” panie Gregory?

– Tylko losami poszczególnych ludzi.

Ach, tak. – Hamamoto spojrzał na mnie cieplejszym wzrokiem. – Moją Mariko? Jej osobistym losem? Tak, chyba rozumiem. Jej pewność siebie okazała się jej słabością. Ale nigdy nie była zarozumiała. Była młodą dziewczyną i ufała ludziom.

– A jej słabe punkty?

– Uleganie wpływom.

– Koleżanek?

– Tak, koleżanek.

– Także Tami Franklin?

– Oczywiście.

Rzucił mi badawcze spojrzenie.

– Wie pan, oczywiście, że moja córka znalazła się w areszcie? Starałem się ukryć zaskoczenie. Ale nie udało mi się.

– Nie wiedział pan o tym – powiedział Hamamoto. – Bardzo mnie to dziwi.

– Przejrzałem dokładnie dokumenty ze śledztwa. Nie ma tam wzmianki o aresztowaniu.

– Nie ma? Może usunięto ją z akt. Ale teraz to nie ma już żadnego znaczenia. Ta informacja nie ułatwi zidentyfikowanie mordercy. Co najwyżej umożliwi poznanie jej i, jak pan to określił, jej osobistych losów. To przy okazji aresztowania Mariko poznaliśmy doktora Raymonda Wellego.

Chodziło o marihuanę – wyjaśnił Hamamoto. – Posiadanie czy rozprowadzanie? – zapytałem. – Posiadanie. Mariko, Tamara i dwaj chłopcy, a właściwie mężczyźni. Turyści z Chicago. Byli studentami Northwestern University. Szeryf aresztował całą czwórkę. Wydarzyło się to w marcu. Byliśmy zdruzgotani. Moja żona… - urwał i opuścił głowę. Zauważyłem, że zaczyna łysieć. – To była moja wina. Nie powinienem był pozwalać Mariko na tyle… tyle… – strzelił palcami swobody. Ja zawiniłem. Nie powinienem był pozwolić, żeby znalazła się tam z tymi młodzieńcami, których nie znaliśmy. Jako ojciec nie stanąłem na wysokości zadania. – Podniósł głowę i spojrzał mi w oczy. – Ale Mariko rzeczywiście paliła marihuanę. Przyznała mi się do tego. I za to ponosi odpowiedzialność ona sama. To był jej błąd. Zacisnął dłoń w pięść i uderzył się nią w pierś, niczym żałujący swych uczynków grzesznik.

Zastanawiałem się. Szesnastoletnia dziewczyna eksperymentująca z narkotykami i spotykająca się z chłopakami z college’u? W jej zachowaniu nie było w końcu nic aż tak wstrząsającego.

– Byli koło jednego z gorących źródeł. Słyszał pan o gorących źródłach w Steamboat? W Parku Truskawkowym?

– Tak. Tego wieczoru, kiedy dziewczęta zaginęły, Tami powiedziała rodzicom, że jedzie właśnie tam. Teraz park odwiedza mnóstwo turystów. Muszą płacić za wstęp.

Naprawdę? Cieszę się, że turyści odkryli to miejsce. Wtedy było tam zupełnie inaczej. Mariko nie powiedziała matce, że wybiera się z Tamarą do gorących źródeł. Moja żona zabroniła jej tam chodzić.

– Niepokoi pana, że Mariko okłamała matkę? Hamamoto zaczerwienił się.

– Kiedy szeryf aresztował moją córkę, ona była… – urwał i spojrzał w bok. – Była… naga – dokończył, a potem wyprostował się na krześle i podniósł obie dłonie do kołnierzyka. – Mariko była tam bez ubrania, razem z dwoma mężczyznami, których poznała po południu w sklepie samoobsługowym. Paliła marihuanę. Wiedziała, że musi ukryć przed matką dokąd się wybiera. Co za wstyd.

Zamyśliłem się nad tym, co właśnie usłyszałem. Kiedy sam miałem szesnaście lat, nie robiłem rzeczy, na których przyłapano Mariko. Ale zacząłem je robić trochę później. Koło innych gorących źródeł, w górach Sangre de Christo. Były też starsze ode mnie dziewczyny, absolwentki państwowego college’u w Arizonie.

Samo wspomnienie rozgrzało mnie równie mocno, jak to, co wówczas tam robiłem. Ale była także pewna różnica. Nie zostałem przyłapany.

– Tego wieczoru byłem na zebraniu w ośrodku. Wróciłem stamtąd prosto do domu. Moja żona była w szoku, zupełnie nie wiedziała, co robić. Poszedłem na komendę policji i odebrałem Mariko. Wydano mi ją bez żadnego… – urwał i strzelił palcami. -…zobowiązania z mojej strony. Czy to właściwe słowo?

Tak.

– Na policji spotkałem Cathy Franklin, matkę Tami. Byłem zdenerwowany bardziej niż ona. Powiedziałem jej, że być może Mariko będzie musiała wrócić do Japonii. Wyjaśniłem, że chodzi o wyrwanie jej spod złych wpływów. My, rodzice, nie mogliśmy już niczemu zapobiec. Nie mieliśmy nad nią kontroli. Cathy próbowała mnie uspokoić. Przekonywała mnie, że dzieci są tylko dziećmi. Eksperymentują. Rozwijają skrzydła, tak to ujęła. Trochę się posprzeczaliśmy. Próbowaliśmy uzgodnić postępowanie. Cathy powiedziała, że może byłoby dobrze zabronić dziewczętom na jakiś czas spotykania się, ale odsyłanie do Japonii uznała za… pochopne. Czy dobrze się wyraziłem? Podała mi nazwisko kogoś, kto mógłby pomóc Mariko w unormowaniu jej życia.