James Patterson - Trzy Oblicza Zemsty

Nabrałam tchu i spojrzałam w te jego oszałamiająco niebieskie oczy.

– Przyznaję, że zrobiłeś to w miły sposób. Nagle zerwałam się z łóżka.

– Boże Wszechmogący, nasza kolacja!

– Do diabła z kurczakiem. – Molinari uśmiechnął się i przyciągnął mnie do siebie. – Nie musimy go jeść.

Zadzwonił telefon.

Pierwszą moją myślą było: nie podniosę słuchawki. Czekałam, aż włączy się automatyczna sekretarka.

Po chwili usłyszałam zdenerwowany głos Claire:

– Lindsay, jestem zaniepokojona. Odezwij się, jeśli tam jesteś!

Zamrugałam powiekami, przetoczyłam się po łóżku do nocnego stolika i wymacałam telefon.

– Co się stało, Claire?

– Jesteś, dzięki Bogu! – Mówiła wzburzonym głosem, co było u niej niezwykłe. – Chodzi o Jill. Jestem przed jej domem, ale nikogo w nim nie ma.

– Miała sprawę w sądzie. Trzeba było zadzwonić do biura. Pewnie pracuje do późna.

– Oczywiście, że zadzwoniłam do biura – odparła Claire. – Nie przyszła dziś do pracy.

Poderwałam się na łóżku, zdezorientowana i zaniepokojona.

– Powiedziała, że ma rozprawę, Claire. Jestem tego absolutnie pewna.

– Rzeczywiście miała rozprawę, Lindsay, ale się na niej nie pokazała. Szukali jej przez cały dzień.

Oparłam się plecami o wezgłowie łóżka. Zlekceważenie obowiązków zupełnie nie pasowało do wizerunku Jill.

– To niepodobne do niej – stwierdziłam.

– Absolutnie – zgodziła się ze mną Claire. Nagle poczułam lęk.

– Claire, czy już wiesz, co się wydarzyło? Wiesz, co się stało ze Steve’em?

– Nie – odparła Claire. – O czym ty w ogóle mówisz?

– Nie ruszaj się stamtąd – poleciłam jej. Odłożyłam telefon i przez sekundę siedziałam nieruchomo.

– Przepraszam, Joe, ale muszę cię zostawić.

Kilka minut później pędziłam pełną szybkością Dwudziestą Trzecią Ulicą w stronę Castro. W grę wchodziły różne możliwości: Jill była w depresji… potrzebowała odprężenia… pojechała do rodziców… Ale nigdy, przenigdy nie opuściłaby sprawy w sądzie.

Kiedy zajechałam przed jej dom w Buena Vista Park, pierwszą rzeczą, która zwróciła moją uwagę, był jej szafirowy 535, stojący na podjeździe.

Claire czekała na mnie na podeście schodów. Uściskałyśmy się.

– Nie odpowiada – powiedziała. – Dzwoniłam i pukałam, ale bez rezultatu.

Rozejrzałam się dookoła. W pobliżu nikogo nie było.

– Nienawidzę tego robić – mruknęłam, wyłamując szybkę we frontowych drzwiach. Przyszło mi do głowy, że Steve mógł wpaść na ten sam pomysł.

Natychmiast włączył się alarm. Znałam kod: 63442, numer legitymacji pracowniczej Jill. Wystukałam go, zastanawiając się, czy fakt, że alarm był włączony, to dobry znak.

Zapaliwszy światło, zawołałam:

– Jill!

Równocześnie usłyszałam warczenie i z kuchni wybiegł brązowy labrador mojej przyjaciółki, Otis.

– Jak się masz, kolego. – Poklepałam go po grzbiecie. Wydawał się zadowolony, że widzi znajomą twarz. – Gdzie twoja mamusia? – spytałam. Jednego byłam pewna: Jill nigdy nie opuściłaby psa. Prędzej Steve’a, ale nigdy Otisa.

– Jill… Steve! – zawołałam w głąb domu. – Tu Lindsay i Claire.

Nikt nie odpowiedział.

W zeszłym roku Jill odnowiła dom. Wzorzyste sofy, ściany w kolorze melona, skórzana sofa przy stoliku do kawy. Po kolei zaglądałyśmy do dobrze nam znanych pokoi. Dom był ciemny i cichy. Ani śladu Jill.

– Zaczynam się czuć nieswojo – mruknęła Claire.

– Ja też. – Położyłam jej rękę na ramieniu. – Sprawdzę, co jest na górze. Nie, pójdziemy tam razem – zdecydowałam.

Wchodząc po schodach, wyobrażałam sobie wściekłego Steve’a, wypadającego na nas z któregoś z pokojów jak w horrorze dla nastolatków.

– Jill… Steve! – zawołałam ponownie. Na wszelki wypadek wyjęłam pistolet.

Nadal nie było odpowiedzi. Światła w głównej sypialni były zgaszone, a wielkie łóżko z baldachimem zasłane. Przybory toaletowe Jill i jej kosmetyki leżały w komplecie w łazience.

Kiedy ostatni raz z nią rozmawiałam, kładła się do łóżka. Zamierzałam już wrócić na korytarz, gdy zauważyłam aktówkę mojej przyjaciółki.

Jill nigdzie się nie ruszała bez swojego „podróżnego biura”, co w końcu stało się tematem naszych żartów. Nawet na plaży nie mogła wytrzymać bez pracy.

Zabrałam ze sobą aktówkę, chwyciwszy rączkę przez szmatkę, i wyszłam na korytarz, gdzie spotkałam Claire, która sprawdzała inne pokoje.

– Nikogo nie ma – powiedziała.

– Nie podoba mi się to, Claire. Samochód stoi na podjeździe. – Pokazałam jej aktówkę. – Spójrz na to. Ona tu spała… i nie pojechała do pracy. Gdzie w takim razie jest?

Nie miałam pojęcia, jak się skontaktować ze Steve’em.

Było już późno, poza tym nie wiedziałam, gdzie zamieszkał. Jill nie dawała znaku życia dopiero od rana. Może w końcu się objawi i będzie wkurzona naszą przesadną troską o nią. Mogłyśmy jedynie czekać i zamartwiać się, a ja miałam coraz większe poczucie winy.

Zatelefonowałam do Cindy, która przyjechała po piętnastu minutach. Claire zadzwoniła do męża i powiedziała mu, że na razie nie wraca, może nawet zostanie całą noc u Jill.

Siedziałyśmy z podkulonymi nogami na kanapie w pokoju Jill do pracy. Możliwe, że po prostu zmieniła zdanie i poszła pogodzić się ze Steve’em.

Koło jedenastej zadzwonił mój telefon komórkowy. Jacobi zameldował, że w żadnym z barów w Berkeley nie znaleźli nikogo, kto by się przyznał, iż rozpoznaje Hardawaya. Potem już tylko siedziałyśmy w milczeniu. Nie pamiętam, o której zmorzył nas sen.

W nocy budziłam się kilkakrotnie, gdyż zdawało mi się, że coś słyszę. „Jill?” – pytałam. Ale to nie była ona.

Nad ranem wróciłam do domu. Joe posłał łóżko i posprzątał w mieszkaniu. Wzięłam prysznic i zadzwoniłam do biura, że się spóźnię.

Godziną później zajechałam przed Centrum Finansowe, gdzie mieściło się biuro Steve’a. Zostawiłam explorera na ulicy i wpadłam jak burza do gmachu, ledwie mogąc opanować narastający lęk.

Spotkałam Steve’a w recepcji. Roztaczał swoje uroki przed piękną recepcjonistką, popijając kawę, z nogą nonszalancko opartą na krześle.

– Gdzie ona jest? – spytałam.

Musiałam go zaskoczyć, bo rozlał kawę na swoją różową koszulę od Lacoste’a.

– Do diabła, Lindsay… – Podniósł obie ręce w górę.

– Idziemy do twojego biura – oznajmiłam, wwiercając się w niego wzrokiem.

– Jakiś problem, panie Bemhardt? – spytała recepcjonistka.

– W porządku, Stacy – odparł Steve. – To przyjaciółka.

Akurat.

Gdy tylko znaleźliśmy się w jego narożnym pokoju, zatrzasnęłam drzwi.

– Oszalałaś, Lindsay? – warknął. Pchnęłam go na krzesło.

– Chcę wiedzieć, gdzie ona jest, Steve.

– Jill? – Z niewinną miną pokazał puste dłonie.

– Przestań udawać, sukinsynu. Jill zniknęła. Nie pojawiła się w pracy. Chcę wiedzieć, gdzie ona jest.

– Nie mam pojęcia – odparł Steve. – Co to znaczy „zniknęła”?

– Miała wczoraj sprawę sądową – powiedziałam, tracąc resztki opanowania – na której się nie zjawiła. To do niej niepodobne. Chyba nie wróciła na noc do domu. Na miejscu jest jej samochód i aktówka. Może ktoś dostał się do środka?

– Wszystko ci się poplątało, pani porucznik – wycedził Steve z drwiącym uśmieszkiem. – Jill wyrzuciła mnie przedwczoraj z domu i zmieniła zamki w Fortecy Bernhardt.