James Patterson - Trzy Oblicza Zemsty

– Był w moim komputerze, kiedy przyszłam rano do pracy – wyjaśniła Cindy.

To mnie przywróciło do rzeczywistości. Tym razem adres nadawcy brzmiał: MarionDelgado@hotmail.com. Wiadomość zajmowała tylko jedną linijkę tekstu: Portland to nie my. Podpisano: August Spies.

– Muszę pójść z tym na górę – oświadczyłam, zrywając się z krzesła tak gwałtownie, że omal nie wyrwałam telefonu ze ściany. W połowie drogi do Tracchia przypomniałam sobie, że nie opowiedziałam Cindy o Jill. Wydarzenia toczyły się w zbyt szybkim tempie.

– Ma zamknięte drzwi – ostrzegła mnie jego sekretarka. – Lepiej, żebyś poczekała.

– Nie mogę czekać – odparłam i otworzyłam drzwi. Tracchio był przyzwyczajony do moich nagłych wtargnięć.

Siedział przodem do mnie przy stole konferencyjnym, naprzeciw dwóch mężczyzn, odwróconych do mnie plecami. Jednym z nich był Tom Roach, rzecznik prasowy miejscowego FBI.

Na widok tego drugiego omal nie padłam z wrażenia. Był to Molinari. Poczułam się, jakbym uderzyła głową w ścianę i odbiła się od niej jak Kukawka w serialu rysunkowym.

– Zdążyłem już wrócić, pani porucznik – rzekł Molinari, podnosząc się z krzesła.

– Podobno miał pan pilne sprawy w Portland.

– Owszem, ale teraz inni się nimi zajmują. A tu mamy do ujęcia zabójcę, czyż nie tak?

– Zamierzaliśmy właśnie dzwonić po ciebie, Lindsay. Zastępca dyrektora opowiedział mi, jak dobrze sobie poradziłaś z sytuacją w Portland.

– O której sytuacji ci opowiedział? – zapytałam, rzucając szybkie spojrzenie Molinariemu.

– O zabójstwie Proppa oczywiście. – Tracchio wskazał mi krzesło. – Powiedział, że bardzo przekonująco zaprezentowałaś swoją teorię na temat tych wszystkich zbrodni.

– W porządku. – Podałam mu e-mail Cindy. – W takim razie to też powinno ci się spodobać.

Tracchio przeczytał i podał kartkę Molinariemu.

– Czy to przyszło do tej samej reporterki z „Chronicie”? – spytał.

Potwierdziłam.

– Wygląda na to, że wybrali sobie taki właśnie sposób komunikowania się z przeciwnikiem – stwierdził Molinari po przeczytaniu e-maila. – Może uda nam się to wykorzystać. – Zacisnął wargi. – Przed chwilą zapytałem pani szefa, czy się zgodzi, żeby pracowała pani bezpośrednio z nami. Potrzebna nam pomoc w terenie, a mnie miejsce do pracy. Jeśli to możliwe, w jakimś pomieszczeniu tego wydziału. Chcę być w sercu akcji, pani porucznik. Wtedy mi się najlepiej pracuje.

Popatrzyliśmy na siebie. Wiedziałam, że nie było w tym żadnej gry. Chodziło o bezpieczeństwo wielu ludzi.

– Znajdziemy panu miejsce do pracy. W samym sercu akcji.

Molinari czekał na mnie na korytarzu. Gdy tylko Roach zniknął za drzwiami windy, spojrzałam na niego z dezaprobatą.

– ”Zdążyłem już wrócić”, tak?

Ruszył za mną po schodach do mojego biura.

– Musiałem załagodzić sprawy w tamtejszym biurze FBI. To wymaga dyplomacji. Wiesz, jak to jest.

– W każdym razie cieszę się, że przyjechałeś – powiedziałam, przytrzymując drzwi do klatki. Kiedy się zamknęły, dodałam: – Nie miałam okazji podziękować ci za lot, więc robię to teraz.

Wprowadziłam Molinariego do ogólnej sali mojego wydziału i uprzątnęłam mały boks. Powiedział, że zrezygnował z propozycji wygodniejszego i bardziej nieskrępowanego lokum na piątym piętrze, obok pokoju mojego szefa.

Doszłam do wniosku, że to wcale nie taka najgorsza rzecz mieć pod ręką kogoś z Departamentu Bezpieczeństwa Narodowego, choć Jacobi i Cappy patrzyli na mnie, jakbym przeszła na stronę wroga. Molinari w ciągu dwóch godzin wytropił miejsce nadania ostatniego e-maila. Była nim popularna wśród studentów kafejka internetowa w Hayward, po drugiej stronie zatoki, którą nazywano barem KGB.

Odkrył również, kim jest Marion Delgado – był to ostatni adres hotmailowy.

Położył przede mną na biurku faks otrzymany z FBI. Stary wycinek prasowy z towarzyszącym mu ziarnistym zdjęciem, przedstawiającym uśmiechnięte szczerbate dziecko w chłopskiej koszuli, trzymające w ręce cegłę. Tekst brzmiał: „Marion Delgado. Miał zaledwie pięć lat, gdy w 1967 roku wykoleił we Włoszech pociąg towarowy, rzucając cegłę na szyny”.

– Sądzisz, że to może mieć jakieś znaczenie dla naszego śledztwa? – spytałam Molinariego.

– Marion Delgado był bohaterem rewolucjonistów lat sześćdziesiątych – odparł. – Pięcioletni chłopiec, który postawił się ciemiężcom i zatrzymał pociąg. Zaczęto używać jego nazwiska jako zaszyfrowanego określenia inwigilacji. FBI podsłuchiwało rozmowy telefoniczne, próbując przeniknąć do Synoptyków. Zarejestrowano wtedy setki komunikatów od Marion Delgado.

– Chcesz powiedzieć, że za tymi jatkami może kryć się któryś z dawnych Synoptyków?

– Dobrze byłoby poznać nazwiska członków tej organizacji, którzy wtedy nie byli w nic zamieszani.

– Masz rację – przyznałam, otwierając biurko i wyjmując mój pistolet. – Jadę sprawdzić ten bar KGB. Chcesz mi towarzyszyć?

Bar KGB z pewnością zajmował poczesne miejsce wśród subkulturowych spelunek, w których glina był równie mile widziany jak werbownik Amerykańskiego Związku Bojowników o Prawa Obywatelskie na zjeździe skinów. Zobaczyliśmy rzędy grubo ciosanych stołów sosnowych, okupowanych przez podejrzane indywidua, zgarbione przed ekranami komputerów, oraz zbieraninę różnokolorowej hołoty, ćmiącej skręty przy barze. Z początku nic szczególnego nie zwróciło mojej uwagi.

– Jesteś pewien, że chcesz tu wejść? – zapytałam Molinariego. – Trudno mi się będzie wytłumaczyć, jeśli wyjdziesz stąd z pokancerowaną twarzą.

– Byłem kiedyś prokuratorem w Nowym Jorku – odparł Molinari, ruszając przodem. – Uwielbiam takie mordownie.

Podeszłam do baru, za którym urzędował chudy facet o szczurzej twarzy i ramionach pokrytych od góry do dołu tatuażami, w obcisłym podkoszulku i z bardzo długim końskim ogonem. Po jakichś piętnastu sekundach straciłam nadzieję, że zwrócę na siebie jego uwagę, więc pochyliłam się nad kontuarem i powiedziałam:

– Przechodziliśmy obok i wstąpiliśmy, bo zastanawiamy się, czy nie ma tu kogoś, kto chciałby przyłączyć się do naszej misji religijnej w Czadzie.

Nie uśmiechnął się ani nie spojrzał na mnie. Nalewał piwo dla czarnego faceta w afrykańskiej mycce, siedzącego dwa stołki dalej.

– Dobra, jesteśmy glinami. – Pokazałam mu odznakę. – Przejrzałeś nas.

– Przykro mi, ale to prywatny klub – odparł. – Proszę okazać kartę członkowską.

– Zupełnie jak w Costco – powiedziałam, zerknąwszy na Molinariego.

– Tak, zupełnie jak w Costco. – Barman wyszczerzył zęby.

Molinari wychylił się, złapał Koński Ogon za ramię i podstawił mu pod nos srebrną odznakę z napisem: DEPARTAMENT BEZPIECZEŃSTWA NARODOWEGO.

– Chciałbym, żebyś mnie dobrze zrozumiał. Wystarczy, że użyję mojego telefonu, a za dziesięć sekund zjawi się tu oddział federalnych i wyczyści wszystko do gołych desek. Widzę, że masz tu komputery warte piętnaście lub dwadzieścia tysięcy, a wiesz, jak niezdarne potrafią być te policyjne matoły, kiedy muszą taszczyć ciężkie dowody rzeczowe. Chcę zadać ci kilka pytań.

Koński Ogon spojrzał na niego.

– Myślę, że w takiej sytuacji możemy odstąpić od wymogu posiadania karty członkowskiej, Sześciopaku – odezwał się czarnuch w afrykańskiej mycce. Odwrócił się ku nam z uśmiechem. – Amir Kamor – przedstawił się. Mówił z silnym brytyjskim akcentem. – Sześciopak po prostu dba o to, by nasza klientela była na zwykłym wysokim poziomie. Nie ma potrzeby używania gróźb. Zapraszam do mojego biura.