James Patterson - Trzy Oblicza Zemsty

– Zgadzasz się na to?

Pokręciłam przecząco głową.

– Nie.

Człowiek z FBI spojrzał na mnie, jakby dopiero teraz mnie zauważył.

– Proszę to powtórzyć, pani porucznik.

– Myślę, że należy się z tym wstrzymać – odparłam z naciskiem – ponieważ nie sądzę, żeby to morderstwo miało związek z tamtymi… jestem tego niemal pewna.

Człowiek z FBI zrobił minę, jakby spadł mu na głowę sufit, ale Molinari nawet nie mrugnął. Sprawiał wrażenie, że jest gotów wysłuchać, co mam do powiedzenia.

– Czy pani wie, z czego utrzymywał się Gerhard Propp? A przede wszystkim, po co tu przyjechał? – spytał agent specjalny Thompson.

– Wiem – odparłam.

– I wie pani, na jakim forum miał wystąpić w przyszłym tygodniu?

– Zostałam o tym poinformowana – powiedziałam. – Podobnie jak pan.

Thompson popatrzył z triumfalnym uśmiechem na Molinariego.

– Więc mamy do czynienia z innym maniakalnym zabójcą, który przypadkiem trafił na jednego z liderów G – osiem?

– Tak – odparłam. – Właśnie tak myślę.

Thompson roześmiał się, otworzył swój telefon i zaczął naciskać klawisze.

Molinari przytrzymał jego rękę.

– Chciałbym posłuchać, co nam powie pani porucznik.

– A więc tak… Po pierwsze, to miejsce zbrodni różni się zasadniczo od poprzednich. Sprawca jest najprawdopodobniej mężczyzną, ponieważ Propp został znokautowany, a do tego potrzeba sporej siły. Ale nie to uważam za istotny argument, tylko stan zwłok. Pierwsze dwa morderstwa zostały dokonane na zimno, natomiast to uzewnętrznia pewne emocje. – Wskazałam przylepione do lustra zdjęcia. – Spójrzcie na rany. Zabójca zmasakrował ciało. Użył pistoletu i noża.

– Twierdzi pani, że jest różnica między wysadzeniem kogoś w powietrze albo wlaniem mu do gardła trucizny i tym przypadkiem? – spytał Thompson.

– Czy wykonując swoje obowiązki, musiał pan kiedyś pociągnąć za spust, agencie specjalny?

Wzruszył ramionami i zaczerwienił się.

– Nie… Ale co to ma do rzeczy?

Wzięłam do ręki zdjęcie ciała Proppa.

– Czy byłby pan zdolny zrobić coś takiego?

Człowiek z FBI zawahał się.

– Inni mordercy, inne temperamenty – włączył się Molinari. – Ten mógł być sadystycznym maniakiem.

– Załóżmy, że tak jest, ale spójrzmy na czas. Wczorajszy e-mail zapowiadał, że co trzy dni będzie nowa ofiara. A Propp został zamordowany w niedzielę, czyli wcześniej.

– Może dlatego, że akurat wtedy najłatwiej było go dopaść. Nie chce pani chyba powiedzieć, że wierzy słowu zabójcy.

– Chcę powiedzieć dokładnie to, co powiedziałam – odparłam. – Miałam wystarczająco wiele razy do czynienia z zabójcami „podpisującymi” swoją robotę, żeby zrozumieć ich psychikę. Oni zawierają z nami układ. Gdyby nie dotrzymywali słowa, nie mielibyśmy podstaw, żeby im wierzyć. Po czym mielibyśmy poznać, że za kolejnymi akcjami stoi ta sama grupa? Muszą być w pełni wiarygodni.

Thompson spojrzał na Molinariego, szukając jego poparcia, ale zastępca dyrektora patrzył na mnie.

– Proszę kontynuować, pani porucznik.

– Najbardziej przekonującym argumentem jest to, że ostatnie morderstwo jest anonimowe. W San Francisco oba były sygnowane. Zabójca chciał, żebyśmy wiedzieli, że to on. Plecak na ulicy, sugerujący ukrytą w nim bombą. Własny papier firmowy Bengosiana, wetknięty do jego ust. – Wzruszyłam ramionami i popatrzyłam na Molinariego. – Mógł pan tu sprowadzić doktora psychologii albo eksperta z medycyny sądowej z FBI, ale skoro wybrał pan mnie, to ja panu mówię, że Proppa zamordował ktoś inny.

– Dzwonię do Quantico – oznajmił człowiek z FBI Molinariemu, całkowicie ignorując wszystko, co powiedziałam.

To mnie rozjątrzyło.

– Proszę mnie poprawić, jeśli źle zrozumiałem, pani porucznik – zwrócił się do mnie Molinari. – Twierdzi pani, że działał tu inny zabójca, naśladowca tamtego.

– Mógł to być naśladowca albo jakiś odłam tamtej grupy. Proszę mi wierzyć, naprawdę wolałabym, żeby to było morderstwo numer trzy, bo inaczej staniemy wobec większego problemu.

Molinari zamrugał.

– Nie rozumiem.

– Jeśli to nie ten sam morderca – powiedziałam – to znaczy, że terroryzm zaczął się rozszerzać. Myślę, że właśnie z tym mamy tu do czynienia.

Molinari przez moment się namyślał, po czym kiwnął głową.

– Poinstruuję biuro, że należy potraktować te zabójstwa jako niezależne akcje. Przynajmniej do czasu.

Thompson westchnął.

– Tymczasem mamy do rozwiązania sprawę morderstwa. Widzę tu trupa – dodał Molinari. Rozejrzał się po pokoju i zatrzymał wzrok na agencie Thompsonie. – Czy ktoś ma inne zdanie?

– Nie, proszę pana – odparł tamten.

Byłam zaskoczona, że Molinari mnie poparł. Hannah Wood również nie ukrywała zdziwienia.

Resztę dnia spędziliśmy w regionalnym biurze FBI w Portland. Przesłuchaliśmy osobę, z którą Propp miał się spotkać w Vancouver, oraz jego przyjaciela ekonomistę z Portland. Molinari zrelacjonował mi dwie rozmowy ze śledczymi z Waszyngtonu, którzy potwierdzili moją teorię, że było to naśladownictwo dwóch poprzednich zbrodni i że terroryzm może się rozszerzać.

Koło piątej uświadomiłam sobie, że nie mogę dłużej siedzieć w Portland. Było kilka ważnych spraw, które wymagały mojej obecności w biurze. Brenda poinformowała mnie, że o…6:30 mam samolot do San Francisco.

Zapukałam do wyłożonej szarą wykładziną klitki, która zastępowała Molinariemu biuro.

– Ponieważ nie jestem tu już potrzebna, wracam do domu. Nie przypuszczałam, że będę jednodniowym agentem. To było zabawne.

Molinari uśmiechnął się.

– Miałem nadzieję, że jeszcze trochę zostaniesz. Zjedz ze mną kolację.

Starałam się nie pokazać po sobie, że te słowa zrobiły na mnie wrażenie – ze względu na mój generalny pogląd na federalnych – mimo że byłam ciekawa. Ale kto by na moim miejscu nie był?

Wiedziałam jednak, że powinnam się strzec, by nikt mi nie zajrzał do głowy. Przede wszystkim chodziło o sprawę morderstw, które miałam na tapecie. Molinari był drugą najważniejszą figurą w organach ochrony porządku publicznego w państwie. I pomimo iż poczułam mały dreszczyk, uznałam, że burzenie Muru Chińskiego w połowie ważnego śledztwa jest raczej niewskazane.

– Jest samolot do San Francisco o dwudziestej trzeciej – powiedział Molinari. – Przyrzekam, że odstawię cię na lotnisko przed czasem. Przyjmij moje zaproszenie, Lindsay.

Kiedy nadal się wahałam, podniósł się, mówiąc:

– Jeśli nie masz zaufania do Służby Bezpieczeństwa Wewnętrznego, to komu właściwie ufasz?

– Stawiam dwa warunki – oświadczyłam.

– Zgoda – rzekł. – O ile tylko są możliwe do spełnienia.

– Owoce morza – powiedziałam.

Molinari uśmiechnął się z zadowoleniem.

– Znam pewien lokal…

– I żadnych agentów FBI.

Roześmiał się.

– To ci mogę zagwarantować.

„Pewien lokal” okazał się kafeterią o nazwie Catch, mieszczącą się przy Vine Street, na której – podobnie jak na Union Street w moim mieście pełno było modnych restauracji i pretensjonalnych butików. Szef sali zaprowadził nas do stolika na tyłach lokalu.

Molinari zapytał, czy może zająć się winem, i zamówił pinot noir z Oregonu. Powiedział, że jest „utajonym łakomczuchem” i że z normalnego życia najbardziej brakuje mu domowych zajęć kuchennych.