James Patterson: Fiołki Są Niebieskie

Potem zrobiło się gorąco.

Pierwszy podłożyłem ogień.

O wpół do ósmej rano odebrałem telefon od dyrektora FBI, Ronalda Burnsa, z Waszyngtonu. Burns rozmawiał ze mną ostrożnie, ale wiedziałem, że by nie zadzwonił, gdyby nie miał ważnych dowodów, wskazujących na winę Kyle’a. Wciąż dręczyło mnie poczucie krzywdy, ale to był normalny objaw. W końcu to Kyle okazał się szaleńcem; ze mną było wszystko w porządku.

– Niech mi pan powie jak najwięcej, panie dyrektorze – poprosiłem. – Znam Kyle’a, lecz są sprawy, o których nie mam pojęcia. Muszę wiedzieć wszystko. To bardzo ważne.

Burns nie odpowiedział od razu. Po drugiej stronie słuchawki zapanowała długa cisza. Był przyjacielem Kyle’a. Lub przynajmniej uważał go za przyjaciela. Wszyscy pomyliliśmy się jak diabli. Ktoś, kogo darzyliśmy największym zaufaniem, oszukał nas i wykorzystał.

W końcu Burns zaczai mówić.

– To chyba zaczęło się jeszcze przy Buziaczkach. A może wcześniej? Wie pan zapewne, że Kyle studiował na Uniwersytecie Duke. Tam poznał Dżentelmena Podrywacza, czyli Willa Rudolpha. W czasie dochodzenia spowodował śmierć dziennikarki z Los Angeles Times, Beth Lieberman. Za bardzo zbliżyła się do Rudolpha.

Zamknąłem oczy i potrząsnąłem głową. Pomagałem przy tamtej sprawie. Słyszałem, że Kyle studiował na Duke, ale nie wiedziałem o jego kontaktach z zabójcą, terroryzującym Los Angeles. Podejrzewałem go przelotnie, lecz na wszystko miał alibi. Oczywiście, że miał.

– Dlaczego wcześniej mi pan o tym nie powiedział? – spytałem. Próbowałem zrozumieć motywy FBI. Jak dotąd, nie udawało mi się to.

– Zwróciliśmy na niego baczniejszą uwagę dopiero po zabójstwie Betsey Cavalierre. Wciąż nie mieliśmy jednak żadnych wyraźnych dowodów. Nie wiedzieliśmy, czy jest mordercą, czy naszym najlepszym agentem.

– Boże… – wyrwało mi się. – Przecież jednak mogliśmy porozmawiać! Wręcz powinniśmy. A teraz uciekł. Co chce mi pan przekazać? Zmieniam się w słuch.

– Alex, wie pan to samo co ja, a może nawet dużo więcej. Liczyłem na to, że pan mi coś powie.

Po rozmowie z Burnsem zadzwoniłem do Sampsona i poinformowałem go o sytuacji. Nowiny nim wstrząsnęły. Okazało się, że już dawno zabrał Nanę i dzieci z naszego domu przy Piątej. Tylko my dwaj wiedzieliśmy, gdzie ich szukać.

– Wszystko w porządku? – spytałem. – Nic wam nie potrzeba?

– Chyba żartujesz! – obruszył się. – Jeszcze nigdy nie widziałem Nany tak wkurzonej. Gdyby tu teraz przyszedł Kyle Craig, to raczej stawiałbym na Nanę. A dzieciaki są po prostu super. Wprawdzie nie wiedzą, o co chodzi, lecz domyślają się, że to coś złego.

– Nie zostawiaj ich ani na chwilę, John – ostrzegłem go ponownie. – Ani na sekundę. Następnym lotem wracam do Waszyngtonu. Nie wiem, jak Kyle mógłby cię wyśledzić, ale nie wolno go nie doceniać. Jest niebezpieczny. Z jakichś powodów uwziął się na mnie, a może i na moich krewnych. Jeśli się dowiem, co mu dolega, to może zdołam go powstrzymać.

– A jeśli nie? – zapytał Sampson. Nie odpowiedziałem na to pytanie.

Znów pożegnałem się z Jamillą Hughes. Za każdym razem było to trudniejsze. Dużo wspólnie przeszliśmy w bardzo krótkim czasie. Zmusiłem ją do obietnicy, że przez następne kilka dni będzie na siebie bardzo uważała. Przyrzekła mi to. Potem wreszcie wróciłem na lotnisko i wsiadłem do samolotu.

Kyle przestał do mnie wydzwaniać, ale to wcale mnie nie uspokoiło. Nie wiedziałem, gdzie się teraz znajduje i co robi.

Może nadal mnie obserwował? Może wraz ze mną przyleciał do Waszyngtonu? Nie powinienem o tym myśleć. Rzecz w tym, że nie potrafiłem.

Może spoglądał na mnie przez lornetkę, kiedy szedłem do domu ciotki Tii, w Chapel Gate, w stanie Maryland, niecałe dwadzieścia pięć kilometrów na pomoc od Baltimore? Skąd mógłby wiedzieć, że tam jestem? No, w gruncie rzeczy to był jego zawód. Jak miał ominąć mnie i Sampsona? To chyba raczej niemożliwe. Chociaż w jego przypadku nikt nie mógł być niczego pewny.

Dzieciom nawet spodobały się te niezwykłe wakacje. Nie musiały chodzić do szkoły. Ciotka Tia zawsze je rozpieszczała, podobnie jak mnie, kiedy byłem mały.

– Tak jak dawniej, tak jak dawniej – mruczała, dając nam w środku dnia po kawałku gorącego ciasta lub wręczając niespodziewany prezent. Nana też była w milszym nastroju niż zwykle. Chyba lubiła „małą siostrzyczkę”. Tia miała „zaledwie siedemdziesiąt osiem” lat, więc była młodsza od Nany. Żywa i bardzo nowoczesna jak na swoje lata, uwielbiała pichcić przeróżne potrawy. Pierwszego dnia zrobiły z Naną spaghetti z serem gorgonzola, sałatkę z brokułów i przepyszny piernik. Jadłem tak, jakby to miał być mój ostatni posiłek w życiu.

A potem dokazywałem z dziećmi aż do jedenastej. Nieprzyzwoita pora – już dawno powinny być w łóżkach. Bawiliśmy się znakomicie. Zdecydowanie wolę mówić właśnie o takich sprawach, a nie o morderstwach. Więc jeszcze trochę: jestem ojcem i ponad życie kocham Damona, Jannie i Alexa. To chyba coś tłumaczy.

Następnego dnia pojechałem do Waszyngtonu. Nad bezpieczeństwem mojej rodziny czuwali agenci FBI. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że kiedyś będę musiał sam korzystać z tej formy ich pomocy. Prawdę mówiąc, bałem się jak cholera.

Po południu zjawiłem się w kwaterze głównej FBI i dowiedziałem się, że ponad czterystu federalnych otrzymało rozkaz znalezienia i schwytania Kyle’a Craiga. Jak dotąd, żaden przeciek nie trafił do prasy. Burns chciał, żeby tak zostało. Ja również. A najbardziej czekałem na to, że Kyle wpadnie w nasze ręce, zanim znów kogoś zabije.

Na przykład kogo? Gdzie szukał następnej ofiary?

– Christine? Tu Alex – powiedziałem. Coś mnie ściskało w dołku. – Przepraszam, że cię niepokoję. To bardzo ważne, inaczej bym nie dzwonił. – Nie kłamałem. Ten telefon kosztował mnie wiele nerwów.

– Co z małym Alexem? – zapytała zaniepokojonym tonem. – A z Naną?

– Nie, nie. U nich wszystko w porządku – napomknąłem ostrożnie.

Zapadło niezręczne milczenie. Kiedyś byliśmy zaręczeni i planowaliśmy ślub. Potem Christine ze mną zerwała, bo nie mogła na co dzień wytrzymać z detektywem z wydziału zabójstw. Zbyt często miewaliśmy podobne rozmowy.

– Niedobrze, Alex – westchnęła. – Co się stało? Znów się pojawił Geoffrey Shafer? – spytała. Wyczuwałem drżenie w jej głosie. Nic dziwnego. Shafer ją kiedyś porwał i uwięził.

– Nie, to nie on.

Opowiedziałem jej o Kyle’u. Znała go, nawet lubiła, więc spadło to na nią jak grom z jasnego nieba. Przed kilku laty skrzywdziło ją podobne monstrum. Nigdy mi w pełni nie wybaczyła, że wciągnąłem ją w tamtą aferę. Nie mogłem jej za to winić. Bywały chwile, że sam miałem żal do siebie. Teraz z kolei przypomniałem sobie, jak bardzo ją kiedyś kochałem. A może nadal kocham?

– Znasz jakieś bezpieczne miejsce, gdzie mogłabyś przeczekać? – spytałem. – Jedź tam. To bardzo ważne. Kyle jest potwornie groźny, Christine.

– Och, Alex. Przecież dlatego przyjechałam tutaj, żeby czuć się zupełnie bezpieczna. Po co na nowo wkraczasz w moje życie?

Zapewniła mnie, że najbliższe dni spędzi u przyjaciela. Ostrzegłem ją, żeby nie wymieniała przez telefon żadnych adresów ani nazwisk. Rozpłakała się i odłożyła słuchawkę. Czułem się jak zbity pies; było mi potwornie głupio. Krótka rozmowa przywołała wszystkie najgorsze chwile z naszej znajomości.