James Patterson: Fiołki Są Niebieskie

Gra z Crossem dobiegała końca. Lubił go drażnić, lubił wsadzać mu szpile. Niech wie, kto jest tutaj prawdziwym detektywem. Jednak ostatnio trochę przesadził. To się stało, gdy zabił Betsey Cavalierre. Swoją agentkę. Co prawda, było to nieuniknione. Betsey zaczynała go z wolna podejrzewać, kiedy uganiał się za Supermózgiem. Musiała odejść, musiała umrzeć.

To samo Cross. Był wierny swoim przyjaciołom, ufał im – i to stanowiło jego największą słabość. Lecz nawet Cross musiał w końcu domyślić się całej prawdy. Może już się domyślił? Przecież nie bez powodu zjawił się aż tutaj, by obserwować mieszkanie Hughes. Nie potrafił inaczej. Chciał być dobrym i opiekuńczym gliniarzem z zasadami. Co za paskudne marnotrawstwo intelektu! Szkoda… Na pewno byłby lepszym przeciwnikiem.

Cross widział mnie na ulicy, myślał Kyle. Co teraz? Już poczuł przypływ adrenaliny. To bardzo dobrze. Zdawał sobie sprawę, że zostało mu niewiele czasu. Co robić? Oboje byli w mieszkaniu Hughes. Miał ich jak na talerzu.

Nie wolno stracić takiej przewagi.

Wykonał następny ruch.

– Wiesz, nigdy go nie lubiłam, Alex – powiedziała Jamilla, kiedy czekaliśmy w ciemnym mieszkaniu. – Wydawał mi zimny i nieludzki. Jak robot. Już przy pierwszym spotkaniu wyczułam instynktownie, że nie lubi kobiet.

– Ja jednak go lubiłem. Niestety – westchnąłem. – Jest sprytny jak diabli. Wydzwaniał do mnie jako Supermózg, nawet gdy byliśmy razem. W gruncie rzeczy, to chciałbym się dowiedzieć, co tak naprawdę mu dolega. Na pewno nie jest wariatem w potocznym znaczeniu tego słowa. Działa według starannie obmyślonego planu. Po raz pierwszy czekam, żeby do mnie zadzwonił.

– Uważaj, bo czasami takie życzenia się spełniają – odparła.

Siedzieliśmy obok siebie na podłodze za regałem w salonie. Była tam także ławeczka gimnastyczna. Nic wymyślnego, jakiś starszy model. Obok leżały trzy – i pięciokilogramowe hantle, kilka czasopism i stare egzemplarze Chronicie.

Miałem nadzieję, że Kyle nie może zajrzeć do mieszkania. Że nie zabrał lornetki ani karabinu z lunetą z noktowizorem. Wiedziałem, że potrafi strzelać z dużej odległości. Udowodnił to podczas mojego starcia z Michaelem. Był ekspertem w wielu rozmaitych dziedzinach.

Na wszelki wypadek postanowiliśmy nie zbliżać się do okien.

– Ciągle nie mieści mi się w głowie, że był do tego zdolny – powiedziała z namysłem Jamilla. – Prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się o nim wszystkiego.

– Na pewno stanie się rozmowny, gdy tylko go złapiemy. Będzie się chwalił. Jeśli tu przyjdzie, to trochę z niego wyciągniemy.

– Myślisz, że wie o tobie? Wie, że jesteś tutaj? Westchnąłem ciężko i wzruszyłem ramionami.

– Raczej tak. Jedno jest pewne: nie zrobi niczego, czego się po nim spodziewamy. Zawsze tak postępuje. Tylko po tym można go rozpoznać.

Zastanawiałem się, czy nie wezwać posiłków. Jamilla była przekonana, że to by go spłoszyło. Chciał nas dopaść? To proszę bardzo. Bierz się do roboty, draniu. Dalej, jazda, bo czekamy.

Siedzieliśmy zatem w ciemnościach i było nam całkiem dobrze. Po pewnym czasie Jamilla wzięła mnie za rękę. Przytuliliśmy się do siebie.

– Tu przynajmniej jest nam wygodniej niż w samochodzie na ulicy – szepnęła.

– Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej, prawda?

Minęła czwarta, kiedy na zewnątrz usłyszeliśmy jakiś cichy hałas. Jamilla popatrzyła na mnie. Ścisnęliśmy broń w dłoniach.

Pierwszy raz zadałem sobie poważne pytanie, czy zdołam strzelić do człowieka, którego jeszcze do niedawna uważałem za przyjaciela. Nie podobało mi się to uczucie. Nie byłem pewny swojej reakcji i tego najbardziej się bałem.

Ciche kroki rozległy się na tarasie. Na swój sposób poczułem ulgę. Wreszcie doszło do spodziewanej konfrontacji. Kyle nadchodził. Baśń, którą snuł tak długo, całe jego urojone życie domagało się teraz spełnienia. Może już popadł w paranoję? To by dawało nam przewagę.

– Bądź ostrożna – szepnąłem, dotykając dłoni Jamilli. -

Spróbuj na to popatrzeć z jego punktu widzenia. Myśli, że ma nas tam, gdzie zechciał.

Intruz fachowo poradził sobie z balkonowymi drzwiami. Był szybki i zdecydowany. Zdałem sobie sprawę, że musiał już od dawna obserwować to mieszkanie. Wiedział, gdzie są tylne schody, i po nich wspiął się na taras.

Zamek w drzwiach ustąpił z cichym trzaśnięciem. Potem nastąpiła cisza.

– Jesteśmy lepsi – wyszeptała Jamilla. – Tym razem wygramy.

Czekaliśmy ukryci w mroku. Drzwi otworzyły się z nieznośną powolnością. Kyle wszedł do środka. Sunął nisko zgarbiony. Nie widział nas, lecz my go widzieliśmy.

Wpadłem na niego całym rozpędem, całym ciężarem ciała. Włożyłem w to wszystkie siły. Uderzyliśmy z hukiem o ścianę, aż zadygotał cały pokój. Szklanki i książki pospadały z półek. Byłem zaskoczony, że nie przebiliśmy muru.

Z całej siły walnąłem go łokciem w podbródek. Poskutkowało. Kyle też miał niezłą krzepę, ale tym razem nad nim górowałem. Uderzyłem go krótkim, twardym ciosem z prawej strony. Dostał prosto w szczękę. Poprawiłem w żołądek. Myślałem, że mu wyjdą flaki.

Uniosłem rękę do ponownego ciosu, lecz w tej samej chwili Jamilla zapaliła światło – i oniemiałem. Dreszcz przebiegł mi po całym ciele.

To nie był Kyle.

– Padnij! Na ziemię! Odejdź od okna! – krzyknąłem do Jamilli.

Bałem się, że Kyle może do niej strzelić. Na pewno czaił się gdzieś na zewnątrz. Jamilla natychmiast rzuciła się na ziemię, twarzą w moją stronę. Intruz też na mnie patrzył. Nie wstawał. Wyglądało na to, że jest zaskoczony nie mniej ode mnie. Kim był, do ciężkiej cholery? Co się tu w ogóle działo? Gdzie Kyle?

Jamilla celowała mu prosto w pierś. Była upiornie spokojna; rewolwer nawet nie drgnął w jej dłoni. Po moim uderzeniu intruz obficie krwawił z nosa. Był dobrze zbudowanym, krótko ostrzyżonym Murzynem o nieco jaśniejszej karnacji, mniej więcej po trzydziestce.

W głowie kręciło mi się od natłoku myśli.

– Kim ty jesteś? Kim jesteś, do diabła?! – wrzasnąłem na niego. Gapił się na mnie ze zdumieniem.

– FBI – wysapał. – Agent federalny. Odłóżcie broń. Natychmiast.

– A ja jestem z policji w San Francisco i na pewno nie odłożę broni! – krzyknęła Jamilla. – Co robisz w moim mieszkaniu? – Widziałem, że jej umysł pracował na najwyższych obrotach. Na pewno nie były to najprzyjemniejsze myśli. – Gadaj!

Pokręcił głową.

– Nie muszę odpowiadać na wasze pytania. W lewej tylnej kieszeni mam portfel. Znajdziecie tam odznakę i legitymację. Powtarzam, jestem agentem!

– Leż! – warknąłem ostrzegawczo. – Na zewnątrz może być snajper. Przysłał cię tu Kyle Craig? – spytałem.

Wystarczyło spojrzeć na jego twarz, żeby domyślić się odpowiedzi. Agent jednak milczał uparcie.

– Nie muszę z wami rozmawiać – powtórzył.

– Zobaczymy – ostatnie słowo jak zwykle należało do Jamilli.

Jedyne, co mogłem zrobić w takiej sytuacji, to zadzwonić do FBI. Zrobiłem to.

Zaraz po piątej rano zjawiło się w mieszkaniu czterech agentów z miejscowego oddziału FBI w San Francisco. W dalszym ciągu omijaliśmy okna, chociaż byłem niemal zupełnie pewny, że Kyle’a już tam nie ma. Pewnie w ogóle wyjechał z miasta. Znów był o krok przed nami. Powinienem wiedzieć – i po trochu wiedziałem – że wymyśli coś niezwykłego.

Nasi agenci przez bite dwie godziny próbowali go złapać przez telefon – a kiedy im się to nie udało, byli kompletnie zszokowani. Po trochu zaczynali wierzyć, że to Kyle przez minione lata zamordował kilkanaście osób. Ustalili też, że to właśnie on wysłał człowieka do Jamilli. Powiedział mu, że w środku leżą trupy miejscowej policjantki i doktora Alexa Crossa.